ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω έξι πρώτα ξαδέρφια, τα οποία ζουν σε άλλες πόλεις από την πόλη καταγωγής μας. Οι δύο μεγαλύτερες πρώτες μου ξαδέρφες άνω των 40 ζουν σε πόλη της δυτ. Ελλάδας εδώ και χρόνια, έχουν κάνει οικογένεια και γενικά σπάνια τις βλέπω, σε κοινωνικές υποχρεώσεις κλπ. Θα έλεγα ότι είναι και λίγο πιο ''παραδοσιακές'' σε σχέσεις με τους υπόλοιπους.Τα υπόλοιπα πρώτα μου ξαδέρφια, μία κοπέλα 2 χρόνια μεγαλύτερη μου και ένα αγόρι συνομήλικό μου, και δύο αγόρια αδέρφια μεταξύ τους άνω των 40, ζούνε στην πρωτεύουσα. Ο ένας εκ των δύο αδερφών είναι εκείνος που λειτουργεί γενικά σαν ''πρότυπο'' για όλους τους υπόλοιπους, εκτός όμως από εμένα. Έχει μονίμως το ύφος του ξερόλα, έτυχε οι γονείς του να έχουν λεφτά και του δημιούργησαν από το μηδέν επιχείρηση την οποία δεν πάσχισε καθόλου να αποκτήσει, θεωρεί ότι επειδή ταξίδεψε αρκετά ότι είναι μια κατηγορία ανώτερη από τους άλλους, νομίζει γενικά ότι είναι μοναδική προσωπικότητα, και πολλά άλλα. Επίσης είναι χαρακτήρας που κάνει πολλές και σύντομες σχέσεις, και δεν ξέρω πως καταφέρνει και χωρίζει μονίμως ο ίδιος τις κοπέλες που συναναστρέφεται. Η ξαδέρφη μου πχ τον θεωρεί ιδανικό και λέει έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν θέλω να βρω κι εγώ, ο συνομήλικος ξάδερφος μου και ο άλλος αδερφός προσπαθούν να του μοιάσουν και τον αντιγράφουν σε πολλά. Όποτε τους επισκέφθηκα στην Αθήνα και βγήκαμε έξω όλοι μαζί σε συζητήσεις που κάναμε και τολμούσα να εκφέρω αντίθετες γνώμες και με πολύ στοχευμένα και λογικά επιχειρήματα για θέματα σχέσεων, τρόπου ζωής, πολιτικής κ.α., ένιωσα ότι τα υπόλοιπα ξαδέρφια μου γαλουχήθηκαν τόσο έντονα με τον τρόπο σκέψης του συγκεκριμένου (με πολλά και σοβαρά κολλήματα), που οτιδήποτε πραγματικά άλλο από αυτό τους ενοχλούσε ακόμη και να το ακούν ως πρόταση ή σκέψη. Έφαγα πραγματικά υποτίμηση επειδή...σκέφτομαι διαφορετικά. Το θέμα είναι ότι τον αντιγράφουν και στον τρόπο προσέγγισης του άλλου φύλου με αποτέλεσμα να μην έχουν κάνει ποτέ σταθερές σχέσεις και να αναρωτιούνται γιατί τους συμβαίνει αυτό.Αυτό όμως που με ξενέρωσε περισσότερο ήταν όταν σε έξοδό μας πριν καιρό ο ξάδερφος αυτός μας σύστησε σε μια νέα κοπέλα του και ενώ για όλα τα υπόλοιπα παιδιά μιλούσε ''από εδώ ο πολύ αγαπημένος μου πρώτος ξάδερφος που μοιάζουμε πολύ'', ''από εκεί η λατρεμένη μου μικρή πρώτη ξαδέρφη που κάνει αυτό κι αυτό'', κλπ, μόλις φτάνει σε εμένα λέει ένα ξερό ''η τάδε, ξαδέρφη''. Από τότε δεν κανόνισα ξανά έξοδο ή ταξίδι για να τους επισκεφτώ. Πήγα Αθήνα πολλές φορές έκτοτε και μια φορά ο άντρας μου μου είπε ''μήπως να τους πάρεις ένα τηλ να περάσουμε να πούμε ένα γεια;'' του απαντούσα ''ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ''.Μιλάμε μόνο σε γιορτές πλέον, 1 φορά το χρόνο, κι αν περάσουν για καμιά επίσκεψη από το πατρικό μου σε γιορτή επίσης. Για να μην πω ότι άκουσα από όλους τους σχεδόν όταν ήταν να παντρευτώ ''καλέ μην βιάζεσαι,πολύ μικρή είσαι ακόμα, δεν χρειάζεται να παντρευτείς'' (ήμουν 28 χρονών πριν 4 χρόνια που παντρεύτηκα. Δεν με λες και βρέφος).Απομακρύνθηκα και δεν με νοιάζει καθόλου. Απλά μικρή θεωρούσα ότι επειδή οι γονείς μας ήταν και είναι αγαπημένα αδέρφια, ότι θα έχουμε κι εμείς καλές σχέσεις. Χα χα. Καλό.