ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο ξάδερφος μου ήταν ένας κλασικός 40άρης, δημόσιος υπάλληλος, μετρημένος σε όλα, παντρεμένος με δυο παιδάκια. Ξαφνικά γνωρίζει μια γυναίκα, την ερωτεύεται τρελά, χωρίζουν και οι δυο και ζουν μαζί. Παρότι όλο αυτό έφερε μεγάλη αναστάτωση στην οικογένεια (ο θείος και η θεία ήταν σκαστοί), εγώ χαιρόμουν που τον έβλεπα ευτυχισμένο. Άρχισαν να κάνουν μαζί τατουάζ όπου του ενός συμπληρώνει του άλλου, ντύνονται στο ίδιο στυλ και γενικά ζουν και φέρονται σαν ερωτευμένοι έφηβοι. Δεν είναι μια περιπέτεια. Είναι ήδη 10 χρόνια μαζί. Εγώ θεωρώ οτι του αξίζει να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος και ερωτευμένος. Ζει τη ζωή του, βρήκε τον εαυτό του, τον άνθρωπο του και ξανάνιωσε. Οι γονείς του ακόμα δεν το εχουν χωνέψει παρότι η γυναίκα έχει γίνει μέλος της οικογένειας μας. Το μόνο στενάχωρο είναι το πως το βλέπουν τα παιδιά του (στα οποία είναι πάντα δίπλα). Πιστεύουν οτι ο πατέρας του ξεμωράθηκε, οτι γελοιοποιείται και πως φταίει η γυναίκα που χώρισαν οι γονείς τους. Ελπίζω κάποτε να καταλάβουν πόση αξία έχει η ευτυχία και πόσο μίζερος θα γινόταν αν δεν το ζούσε. Να παραδειγματιστούν και να τολμάνε. Εγώ τον ζηλεύω πάντως.