ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μ'εχει φάει η μοναξιά και η μαγκουφια..με πιάνει το παράπονο γιατι έχω φτάσει στα 38 και δεν έχω κάνει οικογένεια ούτε καν σχέση εχω τώρα που μιλάμε. υποτίθεται ξέρω τί θέλω και δεν συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο απλά και μόνο για να πω οτι το έκανα. εχω ολους αυτούς γύρω μου που δεν παραλείπουν να μου υπενθυμίζουν την ηλικία μου και την κατάντια μου και φυσικά όλοι εχουν άποψη οτι δεν το χειρίζομαι σωστά το όλο θέμα.. ολα αυτά κι αλλά πολλά στροβιλίζουν στο μυαλό μου μαζί με την ελπίδα πως θα έρθει κάποια στιγμή το αναπάντεχο στη ζωή μου..και τσουπ απο το πουθενά συναντώ τον Τ. την πρώτη σχέση της ζωής μου πριν 20 χρόνια. λεμε τα νέα μας στην ίδια φαση κι αυτός και εκεί που πάμε να χωριστούμε στο χαλαρό μου λέει να πάμε για φαγητό το σ/κ, κολλάω και μου λέει σκεψου το θα σε πάρω την παρασκευή να μου πεις. κανονικα εγώ τώρα θα έπρεπε να χαρώ ετσι; ελα όμως που δεν μου βγάζει τίποτα σε συναίσθημα πλέον..και δεν είναι αυτο που λένε οτι μπορεί να τον δεις αλλιώς αν βγεις..είχαμε χωρίσει τότε και ποτέ δεν τον σκέφτηκα ξανά, ούτε τώρα μου έβγαλε κάτι ερωτικό. και ρωτάω τώρα η έρμη.. να βγω ενώ ξέρω οτι δεν θέλω, μόνο για να δώσω μια ευκαιρία στο πεπρωμένο μου μήπως θέλει να μου κάνει έκπληξη; Ή να ακούσω την καρδιά μου που μου λέει, άστο άλλο ένα αποτυχημένο ραντεβού...