ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοιτω και πινω ρουμι. Αναθεωρώ και σκεφτομαι γιατι τα χελιδονια ερχονται και φευγουν. Τα ακουω καθε μερα να πετουν εξω απο το σπιτι. Ο ηχος τους με ηρεμει. Ειναι μεγαλη ανακουφιση το να εχεις τη φυση να πετα γυρω σου. Τον χειμωνα η πολη σιωπα. Πεφτει σε ληθαργο.Τελευταια μερα του καλοκαιριου και εγω ανακαλω μνημες απο το παρελθον. Προσπαθω να ανασυταξω το παρον και να με καταλαβω. Λιγη μουσικουλα για παρηγορια. Νυχτωνει νωρις και τα χελιδονια τραβιουνται στις φωλιες τους. Εσυ καθεσαι διπλα μου και διαβαζεις. Τι γαληνια εικονα. Χαζευουμε μαζι τα χελιδονια. Ποσο απλη φανταζει η ζωη μαζι σου. Και ομως τα χελιδονια με το φθινοπωρο φευγουν βλεπεις δεν ζουνε μονιμα εδω. Καπως ετσι θα φυγεις και εσυ και το σπιτι θα σιωπησει. Θα αφεθω και εγω καπως ετσι στην δικη μου παντοτινη μοναξια και ηρεμια. Καπως ετσι. Σιγουρα μπορω να υπαρξω χωρις εσενα και εσυ χωρις εμενα. Καπως ετσι θα γινει. Με το περασμα του χρονου το εμεις θα γινει παρελθον, θα σιωπησουμε. Θα σκορπισουμε στο χρονο και μετα απο λιγο δεν θα απομεινει τιποτα απο εμας. Θα γινουμε παλι ενα εγω και ενα εσυ...