ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το τελευταίο εξάμηνο έγινε ένα γερό ξεκαθάρισμα στη ζωή μου. Είδα ποιοι με θέλουν μόνο για να χαζογελάνε και δεν είναι φίλοι μου αλλά παρέα μου (πλέον ούτε αυτό), είδα το πρόσωπο της επί δεκαετία "κολλητής" μου που ανήκει στην ίδια συνομοταξία και επέλεξε την παρέα ατόμων που σαπίζουν όλη μέρα και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον, επειδή γελάει και είναι τα "κολλητούλια"(όταν βρουν γκόμενες θα σας πω εγώ, σε μένα θα τρέχει) - αλλά τέτοια είναι κι αυτή. Πλέον τη βλέπω μια φορά στο δεκαπενθήμερο γιατί τότε μπορεί, με την παρέα της όμως είναι κάθε μέρα. Δε μου φέρθηκαν όμως καλά και εκείνη αυτό το παραβλέπει. Δεν παίρνει θέση. Γιατί δεν είναι φίλη μου. Δε χαίρεται για μένα, είμαι σίγουρη ότι χαίρεται όταν π.χ. τσακώνομαι με τη σχέση μου και ζηλεύει -άλλωστε λέει πως θέλει να κάνει σχέση αλλά είναι όλοι μ@λ#κες, και όλοι την ώρα καταριέται τα ζευγάρια που βλέπει στο δρόμο, η κομπλεξική. Πλέον δεν της μιλάω καν για τη σχέση μου, ούτε για τα καλά ούτε για τα κακά. Της είπα ότι θα λείψω μια βδομάδα με τον δικό μου γιατί θα πάμε ταξίδι (τι, να μην πω ούτε αυτό;) και είδα την ξινισμένη, ζηλεμένη φάτσα της... "Έλα, πώς και; Άντε ωραία." Βλέπεις, πλέον το προσωπείο έχει πέσει, δε χρειάζεται να προσποιείται ότι χαίρεται. Με κάνει κι εμένα να υποβιβάζω τη χαρά μου και να βρίσκω προβλήματα για να μη ζηλεύει (ναι μωρέ, εδώ κοντά θα πάμε, έχω μείνει και άφραγκη αλλά είπαμε να ξεφύγουμε).Δε μπορώ να κόψω τελείως, συναισθηματικά δηλαδή, δε μπορώ. Ενώ έχει χαθεί κάθε εκτίμηση που της είχα, κατά βάθος είμαι πολύ πληγωμένη με τη συμπεριφορά της.Δέκα χρόνια είναι αυτά. Και δεν είναι ότι δεν έχω άλλες φίλες. Η άλλη μας κολλητή με στήριξε, ξέκοψε κι αυτή. Κι έχω και άλλους φίλους από άλλη παρέα. Και έναν υπέροχο σύντροφο. Δεν είναι δηλαδή ζήτημα μοναξιάς. Αλλά ρε φίλε με έχει πειράξει πολύ όλη αυτή η τυπικότητα. Βρισκόμαστε μια στις τόσες ίσα για να πούμε ότι δεν ξεκόψαμε. Πλέον δεν έχω τι να της πω. Τα καλά δε μπορώ να τα πω, απογοητεύομαι από την αντίδρασή της και βρίσκει πάντα κάτι αρνητικό, τα άσχημα δε μπορώ, το παίζει ότι λυπάται και αλλάζει θέμα λέγοντας τα δικά της, ενδιαφέροντα δεν έχει για να συζητήσουμε κάτι, μόνο στον χαβαλέ είναι. Παλιότερα τουλάχιστον- αν και δεν ταιριάζαμε, μας έδενε η (νομίζω;) φιλία μας. Δεν ξέρω γιατί άλλαξε τόσο. Και ναι, το έχουμε συζητήσει εκτενώς και λέει ότι απλά θέλει όταν βγαίνει να γελάει και όχι να μιζεριάζει. Λες και είμαι η Μάρθα Βούρτση (παιδιά ειλικρινά, έχω χιούμορ, απλά όχι κάφρικο-σεξιστικό όπως της αρέσει, και κάνω και καμιά σοβαρή συζήτηση, δεν περνάω την ώρα μου στην καφετέρια κράζοντας όλο τον κόσμο). Τι να πω. Ουφ. Ήθελα να τα πω γιατί δε θέλω να κουράζω τους άλλους που η μόνη απάντηση που μου δίνουν είναι "έχεις δίκιο, χέστην". Σόρρυ για το παραμιλητό.