ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχικα ειμαι ενα ατομο που ποτε δεν ζηταει βοηθεια η συμβουλες απο κανεναν..παντα λυνω τα παντα μονη μου με τον εαυτο μου..σημερα ομως πιστευω θα εκραγω..εχω πολλα σοβαρα πραγματα στο κεφαλι μου που με πιεζουν και ηρθε και αυτο που φοβομουν..κατι ακομα να με στεναχωρει κατι ακομα να εχω να σκεφτω και να σπαταλησω ενεργεια αναλυοντας το..επισης δεν θα ηθελα να μιλησω για αυτο σε φιλους κλπ Ισως γιατι θελω να εχω ψηλα το κεφαλι..ισως για αλλον λογο που δεν ξερω..Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να συμπεριφερθεις καλα σε εναν ανθρωπο? Ειμαι παντα ειλικρινης μαζι σου και το ξερεις...σου εχω φερθει με τον καλυτερο τροπο δεν σε πιεζω πουθενα και πως το ανταποδιδεις?Ξεκαθαρισαμε οτι δεν εχουμε σχεση..δεν ειμαι ουτε εισαι σε τετοια φαση..δεν πιστευω πως αυτο ειναι κακο.. ο καθενας μας για αλλους λογους βεβαια..εγω για να μην δεθω και πληγωθω ξανα..(αφου ερχομαι μετα απο 2 χρονια σχεσης και 1,5 χρονο πλεον χωρισμου..) ενω εσυ γιατι απλα δεν θες δεσμευσεις.. Σου ειπα πως αμα θες να πας με αλλη οσο παιζεται αυτο μεταξυ μας (εστω και στο τοσο χαλαρο που ειναι) θα ηθελα να το ξερω δεν ειναι κατι παραλογο ουτε πιεστικο..δεν πιστευω πως σε εχω πιεσει ποτε πουθενα...με τον τροπο μου σε αφησα να αποφασισεις αν θες να συνεχιστει με αυτους τους ορους η να το αφησουμε..το συνεχιζεις και εκλαμβανω πως δεχεσαι να προχωρησεις ετσι..επισης μετα απο ενα περιστατικο που την επεσες σε φιλη μου μπροστα μου (ειχε γινει πριν την συζητηση αυτη) σου ειχα αναφερει επισης οτι με ειχε ενοχλησει που εγινε μπροστα μου (ανθρωπος ειμαι) και ειχες πει συγγνωμη και οτι εχω δικιο..Μετα απο την συζητηση αυτη λοιπον και αφου σε αφησα να δω αν θα ηθελες να προχωρησει το πραγμα ετσι υπο αυτες τις συνθηκες και το συνεχισες ειχα στο μυαλο μου πως θα ειμαστε "οκ" ο ενας απεναντι στον αλλο.Περναει ο καιρος μαθαινω οτι εχεις στειλει μηνυματα στην φιλη απο τοτε..σου το αναφερω με τον τροπο μου και κανω τον μαλακα.. δεν ηξερα αν ειχε γινει κατι παραπανω στο κατω κατω..και η φιλη εδειχνε πως δεν ηθελε επαφες μαζι σου..(αλλη απο κει..)Αρχιζω να απομακρινομαι..με ξαναφερνεις κοντα σου..συνεχιζεται το πραγμα και εγω ελεγα ενταξει (πιστευω οτι απο τοτε εχω γινει ο καρα μα**κας της υποθεσης αλλα τελος παντων..) Περναει ο καιρος και δενεσαι περισσοτερο μαζι μου..μου ζητας να βγω μαζι σου και τους φιλους σου και να αρχισουμε να κανουμε πραγματα μαζι..οπως και εγινε..μου περναει μια μικρη σκεψη απο το μυαλο " λες να αλλαζει σαν ανθρωπος?" αρχιζεις και στελνεις μηνυματα πρωι βραδυ μιλαμε συνεχως..αρχιζεις και πετας σποντιτσες τυπου "παλι εξω ημασταν αποψε" δηθεν στην πλακα..Περναει λοιπον ο καιρος...ΚΑΙ ερχεται λοιπον η μεγαλη μερα..μου κανεις προταση να βγουμε παλι με τους φιλους σου..βγαινουμε..καθομαστε..μετα απο ωρα μου φερνεις 2 αγνωστες τυπισσες να κατσουν μαζι και αρχιζεις και μιλας επιδεικτικα και στις 2 μπροστα μου..μετα βλεπω οτι ζητας το φβ της μιας..βλεπεις οτι σε βλεπω, και κοκκινιζεις...που σημαινει οτι δεν το εκανες επιτηδες...ηθελα να φυγω αλλα καθισα να δω που θα παει το πραγμα..φευγουν οι τυπισσες καθομαστε καμια ωρα μετα λεω θα παω σπιτι και λες οχι.Συνεχιζουμε στον δρομο.. και ξαφνικα βλεπουμε την φιλη που την ειχες πεσει την πρωτη φορα και που της ειχες στειλει μηνυματα (2ο χτυπημα στην ιδια μερα)..σε βλεπει σε αγκαλιαζει φιλια χαρες..μπροστα μου..εκανε μπαμ οτι δεν ειχε σταματησει στα μηνυματα το πραγμα..φευγω και προχωραω με τους υπολοιπους προς τα κατω..γυρναω το κεφαλι μου να δω που εισαι..και συνεχιζεις και μιλας πισω σε αυτη..μπροστα στα ματια μου..δεν με εχει κανει κανεις να νιωσω τοσο μαλ**α στην ζωη μου..καταλαβαινεις οτι ολα αυτα εχουν λαβει χωρα μπροστα στα ματια μου..εχεις το θρασος να πηγαινεις σπιτι και να μου στελνεις το πρωι αν θελω να ξανα βγω μαζι σου να παμε για φαγητο...οτι τι? να παμε για φαγητο μαζι ? και να πουμε τι? η να σε δω για ακομα μια φορα να την πεφτεις σε αλλες μπροστα μου...σεβασμος 0..καθομαι και στεναχωριεμαι και δεν ξερω τι να κανω με τοσα στο κεφαλι μου..σκεφτομαι και εσενα και το ποσο μαλ*κα με εκανες να φαινομαι..δεν εχω δωσει ποτε τετοιο δικαιωμα...νομιζα (κακως) πως οταν συμπεριφερεσαι καλα και εισαι ξεκαθαρος με τον αλλο τουλαχιστον κανει τον μικρο κοπο να σε σεβαστει.. Δεν ξερω αν αυτο μεσα μου ειναι θυμος η κατι αλλο αυτη τη στιγμη αλλα ξερω πως και μαλακας της υποθεσης εχω βγει και καθομαι και στεναχωριεμαι απο πανω..Δεν ξερω αν πρεπει να σε βρισω η να μην σου δωσω σημασια..σαν να μην υπηρχες ποτε ενα πραγμα..μου βγαινουν και τα 2 αυτη τη στιγμη..και το πρωτο πραγματικα δεν ειναι ο χαρακτηρας μου.. δεν πρεπει να σε αφησω να μου αλλαξεις και αυτο. Λυπαμαι πραγματικα πολυ...