ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να γραφω ενα ερωτικο γραμμα προς καποιον αγνωστο παραληπτη. Στην πορεια ομως αλλαξα γνωμη. Αλλαξα γνωμη γιατι συνειδητοποιησα κατι. Οτι δεν αξιζει. Αυτη τη φορα ομως μου φαινεται ξεκαθαρο. Δεν αξιζει τοσος πονος, δεν αξιζει να χαραμιζω τη ζωη μου εδω. Για καποιον για τον οποιο τελικα δεν υπηρξα και τιποτα σπουδαιο. Για καποιον που τελικα δε με γνωρισε ποτε πραγματικα. Για καποιον που ζουσε μονο στα ονειρα μου. Για καποιον που δε ξερει τι με συγκινει, με τι γελαω και με τι κλαιω. Καποιον που απλα ετυχε να ταιριαζουμε σε πεντε πραγματα, που με εκανε μερικες στιγμες να νιωσω ομορφα, που περασαμε ποσα; Πεντε ισως ομορφα βραδια μαζι, δεν πρεπει να ητανε παραπανω. Καποιον που τοσα χρονια δε ρωτησε αν ζω η αν πεθαινω, δε νοιαστηκε. Κι εγω η χαζη τον ειχα μεχρι προσφατα μεσα μου ως κατι το τοσο ξεχωριστο. Ποιος ξερει ποσες γυναικες περασαν απο τοτε απο τη ζωη του, σιγα μη θυμαται εμενα και τα πεντε βραδια μας, και τις πεντε κουβεντες που ισως ανταλλαξαμε. Θα με θυμαται ως κατι προσκαιρο, περαστικο, που περασε μα δεν αγγιξε. Οπως εχω αποθηκευσει κι εγω καποια αγορια στη μνημη μου και τα εχω καταταξει για παντα στην κατηγορια του περασε μα δεν αγγιξε. Τι αστειο. Αυτο που μου μενει απο ολα αυτα ειναι ενα. Δε θα συμβιβαστω με κανεναν διπλα μου που δε με κανει να τρεμω. Αν δε με κανει να τρεμω απο ερωτα δε μπορει να ειναι μαζι μου. Σκεφτομουν να συμβιβαστω με κατι, γιατι και γω δεν ειμαι καμια θεα, και περνανε τα χρονια, και γω δε ζω, χανω στιγμες. Ομως δε γινεται. Να καλυψω τις σωματικες μου αναγκες, οκ, για λιγο, αλλα να μπω σε μια σχεση που δε μου κανει ουτε κρυο ουτε ζεστη, δε θα το κανω. Οσο ελκυστικο κι αν φαινεται το ευκολο, δεν καλυπτει τις πραγματικες μου αναγκες.