ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έχω χωρίσει εδώ και κανα 3ημερο και δεν με έχει πειράξει καθόλου.Είχα σχέση 1,5 χρόνο με ένα παιδί στην ηλικία 23 και εγώ 20. Το θέμα είναι ότι τον αγαπούσα(ή έτσι πίστευα) ,και νόμιζα ότι δεν θα μπορώ μακριά του. Λέγαμε οτι χωρίζαμε και άλλες φορές αλλα ποτέ δεν κρατούσε πάνω απο μέρα γιατί δεν αντέχαμε.Εκείνες τις φορές στεναχωριομουν και έκλαιγα αφάνταστα και ήθελα να ξανα γυρίσω.Το θέμα είναι ότι αυτή τη φορά δεν με έχει επηρεάσει καθόλου,το σκέφτομαι μεν αλλά κοιτάω τη θετική πλευρά του.Με έχει πάρει τηλέφωνα πολλά δεν το έχω σηκώσει ,αλλα οταν το βλεπω οτι με παιρνει με πιανει ταχυκαρδια και απενεργοποιώ το τηλέφωνο.Φοβάμαι μήπως μου βγει η στεναχωρια στη πορεία της ζωης μου και το θυμηθω σε άκυρη περίοδο. Θέλω να στεναχωρηθω πολυ για να βγει απο μεσα μου,αλλα δυστυχως δεν μπορω,ειναι λες και εχω πατησει ενα κουμπακι στο μυαλο μου να διαγραφουν ολα.βέβαια να σημειωθεί οτι καιρό σκευτόμουν να φύγω,και δεν ειχα και όρεξη για σεξ,και ξενοκοίταζα και οταν το κανα αυτο σκευτομουν γιατι το κανω,αλλα το κανα ασυνειδητα. Μου εχει τελειωσει λετε για αυτο δε στεναχωριεμαι?