ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Πολύ. Πιστεύω πάντα ότι τα πράγματα θα πάνε καλά και προσπαθώ να βρίσκω τα θετικά στους ανθρώπους. That being said, σιχαίνομαι την οικογένεια μου. Και όχι δεν είμαι το κλασσικό παιδάκι που το παίζει επανάσταση. Είναι πραγματικά κακοί άνθρωποι, τεμπέληδες, κουτσομπόληδες με χόμπι ο ένας να κράζει τον άλλον αναμεταξύ τους και να τσακώνονται εναλλάξ, μέχρι φασίστες είναι που ψηφίζουν ανοιχτά ΧΑ και το υπερηφανεύονται. Δύσκολα αντιπαθώ άνθρωπο και έχω προσπαθήσει πολύ αλλά τους μισώ αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι 21 χρονών και όλα αυτά τα χρόνια έχω να θυμάμαι απαίσια περιστατικά σαν αυτά που βλέπεις στις ταινίες και δεν τα πιστεύεις. Που ντρέπεσαι να εκμυστηρευτείς γιατί είναι οικογένεια σου και είναι εξευτελιστικό μόνο που τα ζεις. Θα ήθελα να μην τους ξαναδώ ποτέ και πλέον πρέπει κιόλας καθώς σήμερα ξέσπασα και έβγαλα όλα τα άπλυτα τους από μέσα μου. Τους σκυλοέβρισα και δεν το μετανιώνω καθώς πραγματικά δεν θέλω να έχω επαφές. Υπάρχει κάποιος που να έχει τολμήσει να σηκωθεί να φύγει και να μείνει μόνος και αν ναι τι έκανε; Δυστυχώς δεν θα έλεγα ότι έχω κάποιον να απευθυνθώ σε όλο αυτό καθώς οι δύο κοντινότεροι φίλοι είναι στην επαρχία και Erasmus αντίστοιχα. Συγγενείς κοντινοί άλλοι δεν υπάρχουν. Εγώ από την άλλη πρέπει να τελειώσω το πτυχίο μου και παράλληλα δουλεύω στην Αθήνα κάνοντας πρακτική μέχρι (τουλάχιστον) τέλος Ιουνίου. Τι προτείνετε; Το έχει περάσει άλλος;