ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι πιο ξενέρωτο, από την συγκεκαλυμμένη, υπό το πρόσχημα ενός αξιοπρεπούς γραμματικά και συντακτικά -ελπίζω- κειμένου, κλάψα μιας τυχάρπαστης για τον ανεκπλήρωτο και ανανταπόκριτο έρωτά της? Πραγματικά, το μόνο που με σώζει είναι η ανωνυμία. Αλλά αφού είμαι η προσωποποίηση της παροιμίας "τραβάτε με κι ας κλαίω" και θα γράψω αυτά που θέλω, συγχωρήστε μου εκ των προτέρων την υποκρισία...Μα πώς γίνεται ακόμη και τώρα και με τόσα άλλα πράγματα να συναρπάζουν το μυαλό μου και να μου παγώνουν το στομάχι, να σε θυμάμαι και να σε σκέφτομαι και να σε ξανασκέφτομαι? Μάλλον, πλέον είναι επιλογή μου. Μάλλον, τελικά, δεν ήσουν απλά κάποιος που είδα και μου άρεσες. Μάλλον, σε ερωτεύτηκα.. Και το λέω εγώ, που έχω κάνει δόγμα στη ζωή μου το >. Και προσέξτε.. τα τηρώ και τα δύο απαρέγκλιτα, και το στόμα μου μπουκώνω κάθε φορά που τρώω και δεν κάνω ποτέ βαρύγδουπες δηλώσεις. Αλλά τι να κάνουμε, μου έτυχες εσύ, μόνο που δεν είσαι σαν τη "Χρυσή ζύμη" (το παρόν μήνυμα, σε καμία περίπτωση δεν περιέχει τοποθέτηση προϊόντος, προέκυψε τυχαία το τρόπον τινά λογοπαίγνιο με τη >), και δεν πέτυχες, αλλά απέτυχες. Γιατί, έχεις κοπέλα, όπως πρόσφατα έμαθα, επίσης τυχαία, και είστε μαζί τρία χρόνια (3 ΧΡΟΝΙΑ???? παντρεμένοι θα καταλήξετε!) και μάλλον είστε πολύ καλά μαζί, και μάλλον συντείνω στην άποψη ότι ταιριάζετε και πολύ, από φωτογραφίες σας που είδα και είστε μαζί (αυτό το φβ έχει κάψει κόσμο). Και τι να κάνω, που όσο πιο πολύ σε γνωρίζω τόσο πιο πολύ την πατάω μαζί σου, γιατί όλο και "τσεκάρω" κουτάκια στη λίστα των κριτηρίων που διανοητικά έχω κατασκευάσει για τους δυνητικά "φίλους" μου! Μα με εξάντλησες στην αναμονή.. Εξαϋλώθηκα στην άγονη εγκαρτέρηση.. Νιώθω άσχημα με μένα, δε μου είμαι αρκετή που δε σε έκανα να με προσέξεις περισσότερο. Αλλά, να ξέρεις, αν ποτέ τύχει να συναντηθούμε και με φλερτάρεις, έτσι, από εγωισμό και αξιοπρέπεια -όση μου έχει απομείνει, τουλάχιστον- θα σε απορρίψω... Καλά, ίσως και όχι.;)