ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...πως σε έχω χάσει, και το ξέρω πως δεν θα βρεθούμε ποτέ ξανά, είναι και αυτά τα 2000 χλμ που μας χωρίζουν άλλωστε. Δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου που σε έχασε, δεν θα με συγχωρήσω που δεν είχα τη δύναμη να παραδεχτώ τα αισθήματα μου για σένα, και να μην ακούσω κανέναν. Ανταλλάξαμε το πρώτο μας φιλί, και δεν ήμουν ικανή να νιώσω τίποτα, κενή, μουδιασμένη. Τους άκουγα, κι ας μην ήθελα να τους ακούω. Τους άκουγα να λένε πως αυτή η σχέση είναι «λάθος», πως δύο κορίτσια δεν μπορούν να είναι μαζί. Και ήμουν αδύναμη, το παραδέχομαι, έφυγα με την πρώτη δυσκολία. Και όλα αυτά επειδή δεν μπόρεσα ούτε για μια στιγμή να σκεφτώ, και να καταλάβω τι νιώθω, και τι θέλω. Τα λόγια τους ήταν πιο ισχυρά από οτιδήποτε άλλο, με έκαναν να αμφισβητώ τον εαυτό μου, τα αισθήματα μου για σένα. Έτσι επέλεξα το «σωστό» δρόμο, τον κοινώς αποδεκτό. Πάντα έτσι έκανα, οι άλλοι να είναι καλά και ικανοποιημένοι, και τα δικά μου θέλω πάντα σε δεύτερη μοίρα. Νομίζω όμως πως τώρα έχει έρθει η στιγμή να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου, μακριά απ’ όλους, μακριά από τα λόγια τους, από την επιρροή τους. Αυτή τη δύναμη που νιώθω τώρα, ως ένα βαθμό τη χρωστάω σε σένα. Είσαι από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει, και είμαι πολύ τυχερή που βρέθηκες στο δρόμο μου. Να είσαι πάντα καλά, και να χαμογελάς. Σου αξίζει ό,τι καλύτερο.