ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

στα σκοτάδια των κωλόδρομων στο πρώτο πόδι οδηγάμε σιωπηλοί, το ράδιο χαλασμένο κι έχουμε όλα τα παράθυρα ανοιχτά, κάνει κρύο του κερατά γιατί κάθε νύχτα βρέχει εδώ και μέρες, σηκώνεται η τρίχα μου αλλά το χω δει κάπως σαν άσκηση και μου αρέσει που είναι άβολη η αίσθηση και με ζορίζει, έτσι την έχω δει ότι η ζέστη στη ζωή χαλάει το χαρακτήρα, αυτό που έπρεπε μικροί να διαλέξουμε στρατόπεδο σπάρτη ή αθήνα κι εγώ έσκαζα γιατί ήταν λίγο τσογλάνια οι σπαρτιάτες, αλλά πολύ τους γούσταρα κι άμα στην πέσουν οι ωχτροί φάε μετά φιλοσοφία μαλάκα αθηναίε, κάτι τέτοια σταλινικά σκεφτόμουνα, κοίτα να δεις, πως ξώκοιλα μετά στων καλλιτεχνών την όχθη ούτε που ξέρω. σιγοτραγουδάω τ ορχηστρικό που είναι σα παιδικό, είδα έναν άντρα να πέφτει μα δεν πρόλαβα να κάνω ευχή δεν πρόλαβα να κάνω ευχή, μετά μανουριάζομαι από μόνη μου γιατί κάνω εικόνα τον άντρα που πέφτει, μετράω πτώσεις και πτώματα, τα θέλει κι εσένα ο κώλος σου, σκέφτομαι, μα τι σκοπό να πιάσω στα σκοτάδια, μόνο του γιαννάκη οι μελωδίες γυρίζουν στο κεφάλι μου αυτή την εποχή, ανανταριαζεται το μέσα από τη μία η ομορφιά της πλασης, απέναντι εμείς στριμωγμένοι στη γωνία με τη μπότα στο καρύδι να τεντώνουμε μάτια χέρια πόδια μη χάσουμε τη θέα κι όλο πιάνουμε αντίδοτα, άλλος πουλιά, άλλος τον ύπνο, άλλος το βιβλίο, άλλος το πάτωμα, δε βαριέσαι, ό, τι μπορούμε κάνουμε. από τότε που γλίτωσα το προνόμιο να χω μόνιμο ώμο στην ανάγκη, ήρθε η ζωή φουριόζα και πήρε και σήκωσε όλα τα άριζα και τα πήρε μακριά. ευλόγησον. μαζί ξύπνησε το δαίμονα, είμαστε θηρία, τα πουλιά, οι ύπνοι, τα βιβλία τα πατώματα είναι όλα τιποτάκια, παίρνω τα πρώτα δυό το μήνα σα πολυβιταμίνη, τα υπόλοιπα σε δόσεις, δεν έγινε και τίποτα λέω δυστυχώς αλλά μπορεί να ναι καλύτερα έτσι. πάντως άλλη είναι η αγωνία του ανθρώπου, παλιά και άσβεστη κι αν έχεις τη λαδιά η φωτιά όλο φουντώνει, μας μάθαν οι εποχές να ρίχνουμε το βάρος σε αυτοαναφορικότητες και διαπροσωπικά του κώλου, αλλού είναι το θέμα κι έχουμε κάνει από πάνω αμαρτία το ανθρώπινο, φτηναίνουμε τη ζήση όσο δεν πάει, αυτό κι αν είναι ύβρις, να βλέπεις σαν κατάρα σώμα, αγάπη κι επαφή, είμαστε που λες βαθειά νυχτωμένοι. ρουφάω τον αέρα ώσπου σκάζω, η μυρωδιά από τα πεύκα έχει μέσα παιδική ηλικία, έτσι σκέτη χωρίς νοσταλγία γαρνιτούρα, σκέφτομαι σα βλάκας ότι πρέπει κάπου να τα έχω πάει καλά γιατί μπορώ και ατενίζω τον εαυτό μου σ όλες του τις ηλικίες, με βλέπω παντού, αλλά κατά βασιν είμαι τώρα εδώ και καμιά όρεξη δεν είχα να γυρίζω πίσω, όχι γιατί ήταν άσχημα, αλλά τώρα είμαι εδώ, έτσι σκέτα χωρίς επειδή. άμα μας σκέφτομαι καμιά φορά, εμένα, εσένα, εκείνους που αγαπώ νευριάζω ως το λαιμό που είμαστε έτσι μανίσια στραβοί, αγαπιόμαστε μέχρι σκασμού αλλά με τα φεγγάρια κι έπειτα, άλλος έχει αγκάθια, άλλος κέρατα, άλλος καβούκι, άντε να βγάλεις συνεννόηση, πάμε έτσι όλοι μαζί κουτρουβαλώντας προς εκείνο το κάτι που συμφωνήσαμε πως είναι ωραίο κι αν οι δρόμοι όλοι οδηγούν στη ρώμη έχει καλώς.. βρέχω που και που το στόμα μου στο άγιο τσιπουράκι, στεγνώνει τη γλώσσα μου κι αφήνει μια μέντα στο λαιμό σα δανεική ανάσα, καλά να 'ναι κι αυτό που ξεκλειδώνει τα χέρια και τα χείλη και τα στόματα, καλό 'ναι το παραμύθι κάτι νύχτες ότι δήθεν δεν υπάρχει αύριο. βεβαίως αγάπη. να τους ταράξουμε. κι εμείς. κι εμας. να ταραχτούμε. καλά τα λες. μα επιμένεις να χάνεσαι κάθε που νυχτώνω;