ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο πατέρας μου έχει ξεφύγει τελευταία τελείως. Βρίζει αισχρά-πάντα έβριζε αισχρά απλά τώρα μόνιμα και χωρίς διακοπή-τη μητέρα μας και σε μας που είμαστε παιδιά του μας μιλάει χαιρέκακα. Πίνει, έχει μπλέξει με κάτι κομπλεξικούς που τους θεωρεί φίλους του ενώ προφανώς μόνο τον βλάπτουν.Χτες, για πρώτη φορά μίλησε πολύ άσχημα στην αδερφούλα μου. Εγώ είχα βγει λίγο κι η μικρή έλεγε να βρούμε μέρος να πάμε-αν και στο τέλος άλλαξε γνώμη-προσπάθησε κι ο αδερφός μας να του μιλήσει και να τον λογικεύσει και του 'λεγε ότι θα κάψει το σπίτι κι άλλα ωραία για τη μάνα μας που δεν ισχύουν. Δηλαδή δεν αρκεί να βρίζεις, να φέρεσαι άσχημα, να μην ήσουν ποτέ άτομο για στήριγμα για να θέλει να χωρίσει η άλλη μαζί σου. Όπως κάνει έτσι, κανένας μας δεν θα τον θέλει κοντά. Ναι, λυπάμαι γιατί είναι άνθρωπος που έζησε μια τραυματική παιδική ηλικία. Αλλά δεν αντέχεται άλλο. Κι επίσης ενώ ξέρει την ασθενική φύση της μαμάς, προσπαθεί να την κάνει χειρότερα. Και μόνο που χαίρεται να προκαλεί πόνο χαλιέμαι. Μέχρι να μείνουμε μαζί λόγω συνθηκών στα τέσσερα μου χρόνια είχα φανταστεί έναν μπαμπά καλόκαρδο και πράο που θα μας γέμιζε μ' αγάπη. Είχα τόση λαχτάρα να ζήσουμε όλοι μαζί τότε ενωμένοι κι από τότε όλο απογοητεύομαι. Ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα. Θ' απομακρυνθώ προφανώς γιατί δεν φταίω γι' αυτή την άρρωστη κατάσταση. Λυπάμαι για τη μάνα μου που ήταν η χαρά του Θεού κι έζησε μια ζωή που δεν της άξιζε και που την έκαναν να πιστέψει πως αυτό της αξίζει. Λυπάμαι για όλα.Καλημέρα.