ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου. Είμαι παντρεμένος εδώ και και 15 χρόνια. Τα τελευταία 8 χρόνια ένα υπέροχο παιδί έχει έρθει στην ζωή εμένα και της συζήγου μου. Εδώ ακριβώς ξεκινάει και το όλο θέμα. Η σύζηγος είτε υπάρχει έιτε δεν υπάρχει στην ανατροφή του παιδιού είναι το ίδιο πράγμα.Γνώρισε μέσω του παιδικού σταθμού που πήγαινε κάποιες άλλες μαμάδες. Το κόλπο δουλεύει ως εξής. Στην αρχή κανόνιζαν να πηγαίνουν μόνες τους σε διάφορους παιδότοπους πάντα εκτός της συνοικίας που μένουν και καλά για να περάσουν ωραία τα παιδιά. Εξαφανισμένες κάθε Σάββατο και Κυριακή τουλάχιστον για κανά πεντάωρο από απόγευμα πρός βράδυ. Μετά περάσανε στην επόμενη φάση. Δηλώνουν πιεσμένες και καλά και στα πλαίσια της εμπιστοσύνης ζητούν να βγούν μόνες τους για πάνε για θέατρο το οποίο μετά βέβαια συνοδεύεται με κάποιο ποτό για το οποίο θα πάνε όλες μαζί. Δεν σταματάνε εδώ. Στη συνέχεια περνάνε και πάλι στην επόμενη φάση. Δεν πάμε λένε όλες μαζί για ένα Σαββατοκύριακο στο εξοχικό της τάδε πάντα βέβαια με το πρόσχημα των παιδιών. Και όλα αυτα σε συστηματική βάση. Το παιδί μας με μεγάλη μου χαρά έχω αναλάβει εγώ να το πηγαίνω στο σχολείο να το φέρνω να το πηγαίνω στο άθλημα τους καθώς και το διάβασμα του. Η σύζηγος μου λέιε ότι δεν προλαβαίνει. Προλαβαίνει όμως ανετότατα να την κοπανάει με τις φίλες της. Το δε οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής για παράδειγμα δεν σπάνίζει γιατί απλα δεν υπάρχει. Και που είναι το τραγικό; Να τις δείτε το τι απαιτήσεις έχουν στηη γιορτή της μητέρας. Και να απαιτούνε. Και να βόλτα και να κέρασμα και να δώρα. Έλεος. Το να μην λογαριάζουν τους άνδρες τους είναι δικαίωμα τους. Το να μην λογαρια΄ζουν όμως και τα παιδιά τους και να τα χρησιμοποιούναι απλά σαν βιτρίνα για να το ξεσαλώνουν; Ντροπή τους. Ειλικρινά ντρέπομαι για λογασριασμό τους.