ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το Ξυράφι του Όκαμ Τον είπαν ο δράκος των αστέγων, γιατί σκότωνε μονάχα ζητιάνους και κλοσάρ και τέτοιους – πήγαινε και τους έσφαζε την ώρα του ύπνου, τους έκοβε την καρωτίδα με μια κίνηση· κίνητρο ανεξιχνίαστο, έγραφαν οι αναφορές της αστυνομίας μετά τον τέταρτο φόνο άρχισαν κι οι δημοσιογράφοι τα νταούλια τους, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις ξεσηκώθηκαν, ο υπουργός δήλωσε τον αποτροπιασμό του, στα καφενεία συνέχισαν την πρέφα, τα βράδια κόλλησαν στις εξώπορτες των πολυκατοικιών Παρακαλούμε κλείνετε καλά την πόρτα. Κάποτε τον πιάσανε –είχε ήδη σκοτώσει τριάντα πέντε – ένας εθνικός θρύλος για τις τηλεοράσεις. Μη φανταστείτε κάποιονε γόνο πλουσίας οικογενείας (πολύ θα το ποθούσε κάτι τέτοιο ο κοσμάκης), όχι, ένας ιδιωτικός υπάλληλος ήτανε, σε εταιρεία, σε κάποιο τμήμα παραγγελιών ή κάτι τέτοιο, κάπως απόμακρος μα πάντοτε ευγενής και συνεσταλμένος, Οι συνάδελφοι δήλωσαν έκπληκτοι, οι γείτονες είπαν, μα τόσο καλός κύριος... Στην ανάκριση έδειξε να μη νοιάζεται, απαντούσε στις ερωτήσεις θαρρείς να τα διάβαζε από μπλοκάκι, πού, πότε, ποιος, όλα με λεπτομέρεις και ημερομηνίες Μονάχα όταν τον ρώτησαν εκείνο το «γιατί;» – α, τότε μόνο ζωήρεψε κάπως το πρόσωπό του... «Πριν από εφτακόσια χρόνια έζησε ο Γουίλιαμ του Όκαμ – πού να τον ξέρετε εσείς που τρέχετε στους δρόμους όλη μέρα... Ήταν φιλόσοφος μεγάλος στον καιρό του· είπε πως οι σύνθετες προτάσεις ενός συλλογισμού είναι περιττές όταν υπάρχει η μία απλούστερη, κι όλα τα περιττά πρέπει να παραλείπονται διότι non est ponenda pluralitas sine necessitate, διότι συντομοτέρα οδός είναι η ευθεία, διότι τα πολλά ζικ ζικ θολώνουν την αλήθεια, μας αποσπούνε από τον στόχο μας. Και, ξέρετε, τόσο σπουδαία στάθηκε αυτή η διαπίστωση που ονομάστηκε Ξυράφι – το Ξυράφι του Όκαμ που ξυρίζει κάθε τι περιττό. »Έτσι κι εγώ, λοιπόν· στο χέρι μου κρατώ το Ξυράφι του Όκαμ: οι πεινασμένοι είναι σαν τις σύνθετες προτάσεις, υπάρχουν για να περισσεύουν – δηλαδή αναιτίως· επιπλέον, παρασιτούν κι αναπαράγουν τη δυστυχία τους. Άρα: είναι καρκίνος και πρέπει να εξαλειφθούν – ν α ξ υ ρ ι σ τ ο ύ ν πατ κιουτ…» Κι έπειτα, μ' ένα χαμόγελο θριάμβου, σχεδόν μονολογώντας, συμπλήρωσε: «Επιτέλους, ένας απλός συλλογισμός, στιλπνός και καθαρός, δίχως τις περιττές τις σάλτσες και τα τρολς». Αυτά τους είπε· οι αστυνόμοι της ανάκρισης χαμογέλασαν: συνήθως ακούγανε για τη φωνή του Κύριου ή του Σατανά για σαλπίσματα αγγέλων και δαιμόνων – τα ίδια και τα ίδια δηλαδή... Μα τούτος ήσανε γουστόζικος ψυχάκιας με τις σινιέ προτάσεις του και τα λατινικά του και τα ξυράφια αυτουνού του πώς-τον-λένε. Και με διάθεση μάλλον ανάλαφρη συνέχισαν τις ερωτήσεις τους· μήτε που τρόμαξαν με τον απλό συλλογισμό, τον στιλπνό και καθαρό.Θ. ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ Ich bebeόταν οι αμαξάδες μαστιγώνουν τ' άλογα