ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έφυγα απο τη δουλεια μου πριν 1 μήνα, γιατι μου δόθηκε η ευκαιρία να αναλάβω μονη μου μια μικρή επιχείρηση,πάλι στον τομέα των σπουδών μου. Φυσικά νιώθω πολυ ομορφα για αυτο,ειδικά σε τέτοιους καιρούς, θέλω όμως να εξομολογήθω κατι, το οποίο δεν λέω σε κανέναν. Εδω και δεκα χρονια,απο τα 23 μου, ήμουν υπάλληλος σε μια εταιρεία μεγάλου ονόματος αλλα με άθλιες συνθήκες,κλασσικά,εργασίας. Η άποψη μου λοιπόν ήταν πάντα απόλυτη οτι το να δουλεύεις 10 ώρες τη μερα με έναν μ@λ@κ@ (ή και παραπάνω) πάνω απο το κεφάλι σου ήταν πολυ χειρότερα απο έναν ελεύθερο επαγγελματία που ειναι κύριος του εαυτού του. Τωρα λοιπόν με "πιάνω" σε φάσεις να σκέφτομαι οτι οι ευθύνες που ανέλαβα ειναι μεγαλύτερης σοβαρότητας απο οταν ήμουν υπάλληλος. Νιώθω λίγο άσχημα για αυτή τη μεταστροφή γιατι δυο πράγματα μπορει να σημαίνει, είτε οτι εχω φτάσει 33 και δεν είχα ιδέα πως ειναι να εξαρτάται μονο απο εμένα η μισθοδοσία μου,είτε κάπου στο βάθος φοβάμαι τελικά τις ευθύνες και δεν το εχω καταλάβει μεχρι τωρα.