ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπον απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου ειχα μια περιεργη σχεση με τους γονεις μου. Στην αρχη ημουν μικρη δε μου εδιναν ιδιαιτερη σημασια και επειδη δεν καταλαβαινα τα ειχαν βολεψει μια χαρα. Επειτα αρχισα να μεγαλωνω, να εχω τις δικες μου αποψεις, να εχω τα δικα μου ονειρα. Εκει εγινε φανερο πως στην προσπαθεια να με "νουθετησουν" εβγαζαν τα απωθημενα τους, οσα τους φορτωσαν οι δικοι τους γονεις και πιθανον χειροτερα. Απο τη μια δε θελουν να με αφησουν να κανω πραγματα που οι ιδιοι εκαναν γιατι εκεινοι ηταν "αλλο" οπως λενε και απο την αλλη ο,τι κομπλεξ τους δημιουργηθηκαν προσπαθουν να τα περασουν και σε εμενα σε σημειο που τους ενοχλει να κανω πραγματα που ιδιοι ηθελαν να κανουν αλλα δεν καταφεραν. Ειμαι ενηλικη και μπορω να κρινω. Ελευθερη σκεψη και βουληση λεγεται. Και ας ειμαι λαθος, ας μαθω απο τα λαθη μου. Το προβλημα δε σταματα εκει. Δεν ειναι απλα υπερβολικοι. Ισως νομιζουν πως εχουν κουκλες και οχι ανθρωπους για παιδια. Το σπιτι εχει μετατραπει σε πεδιο μαχης. Παντα υπαρχουν τσακωμοι. Τσακωνονται συνεχεια με τα αδερφια μου και οταν δεν εχουν κατι να πουν για αυτους θα στραφουν σε εμενα και αν παλι τα βρουν μαζι μου στο τελος θα τσακωθουν μεταξυ τους. Ειλικρινα μιλαω δε θυμαμαι την τελευταια μερα που ημουν μαζι με την οικογενεια μου και δεν υπηρξε κανενας τσακωμος κατα τη διαρκεια που ημασταν μαζι. Καθε μερα κατι θα βρουν για να τσακωθουν. Θελω τοσο πολυ να φυγω απο αυτο το σπιτι, θελω ησυχια, ηρεμια. Με αλλοιωνει τοσο πολυ αυτη η κατασταση. Παλαιοτερα δεν καταλαβαινα αλλα με τα χρονια που ανοιξα τα ματια μου αρχισε να με επηρεαζει τοσο πολυ. Σε σημειο που ειχε επιπτωσεις στις σχεσεις μου με τους ανθρωπους. Δεν καταλαβαινα γιατι δεν μπορουσα να κρατησω μια φιλια ή μια σχεση και τι εκανα λαθος. Μεχρι που βρηκα πως ευθυνη φερνουν οι δικοι μου. Απο τη στιγμη που στην καθημερινοτητα μου με τα πιο κοντινα προσωπα δεν εχω υγιεις σχεσεις πως θα το καταφερω αυτο με εναν ξενο; Φυσικα δε λεω πως ειμαι αλανθαστη αλλα δε μου εχει δοθει η ευκαιρια να κανω κατι σωστο ή λαθος και να μην κριθω για αυτο, να μη χρειαστει να δωσω εξηγησεις. Εχω φτασει σε σημειο που δεν ζω ευχαριστα την ζωη μου, ειμαι χαλια ψυχολογικα και εννοειται πως ουτε τους εχει περασει απο το μυαλο αυτο που περναω. Τοσα προβληματα και εγω ειμαι αορατη. Θυμαμαι να πηγαινουμε σε γιορτες ή να ερχονται συγγενεις σπιτι να με ρωτανε αν ειμαι καλα, να διαπιστωνουν ακομα πως δεν εχω φαει τιποτα ολη μερα ή πως ειμαι καπως ασχημα στην ψυχολογια μου, να ρωτανε ακομα και τους ιδιους μου τους γονεις τι εχω και αυτοι να απαντανε ενα αδιαφορο και ανιδεο τιποτα και τελικα οι γνωστοι να προσπαθουν να με φροντισουν περισσοτερο απο τους δικους μου. Μου κοβεται η ορεξη, μου κοβεται η διαθεση και απλα καθομαι ανεκφραστη, χαζευοντας τις περισσοτερες φορες στην τηλεοραση, στον υπολογιστη και ξεχνιεμαι γιατι παυω να σκεφτομαι ολα αυτα που με πονανε. Εχω προσπαθησει να επικοινωνησω. Εχω δοκιμασει απειρες φορες τον τροπο των συζητησεων. Ακυρο δεν βγαζει πουθενα. Εχω προσπαθησει να υπακουω στα παντα, να κανω οτι μου λενε, να ειμαι το "καλο παιδι". Εξαντλητικο, καταστροφικο για εμενα και παλι κατι θα βρουν να μην τους αρεσει. Επισης δεν βγαζει πουθενα. Εχω προσπαθησει να ειμαι αορατη για αυτους, να κανω πραγματα που θελω χωρις να το ξερουν, να μην ασχολουνται μαζι μου. Ακυρο δε βγαζει πουθενα. Τους ενοχλει η ησυχια. Θελουν να βρισκουν παντα κατι. Εχω προσπαθησει να ειμαι αντιδραστικη. Αυτο τους εκνευριζει πιο πολυ απ' ολα, αλλα με κραταει ζωντανη. Επισης με αλλοιωνει. Ολα με επηρεαζουν αρνητικα. Αυτο το περιβαλλον, αυτη η κατασταση μονο κακο μου κανει. Εχω μεγαλωσει πια και εκεινοι δεν μπορουν να μου επιβαλλουν τα δικα τους θελω. Κανω μια προσπαθεια να ανεξαρτητοποιηθω και να φυγω απο το σπιτι. Θα τους κοστισει. Θα τους ενοχλει που θα με δουν καλα. Μα πιο πολυ θα τους τρομαξει γιατι σιγουρα θελουν μια καβατζα για τα γεραματα τους. Ποσο ντροπη πραγματικα. Οση ντροπη θα επρεπε να νιωθουν τη νιωθω ολη εγω διπλα και για εμενα και για αυτους. Πρεπει να φυγω γιατι αν συνεχισω να μενω μαζι τους θα τρελαθω. Πρεπει να απομακρυνθω. Απο μακρυα και αγαπημενοι λενε. Δεν υπαρχει αλλη λυση. Οταν ειδικα οι ιδιοι σου οι γονεις φτανουν σε σημειο να ειναι βιαιοι και οχι στην προσπαθεια να σε νουθετησουν, αλλα επειδη εχουν βγει εκτος ελεγχου και θελουν να εχουν δυναμη πανω σου, σε χτυπουν. Και εννοειται πως αυτο σχετιζεται με το οτι ειμαι κοριτσι. Ειμαι σιγουρη πως στα αγορια αδερφια μου δε θα σηκωναν χερι, οπως και δεν το εχουν κανει. Και ομως παρα την ηλικια μου το τολμησαν και αυτο γιατι μπορουσαν, ενιωθαν ισχυροι που ημουν σωματικα αδυναμη να αντιδρασω. Καμια φορα με κοιταω στον καθρεφτη και κλαιω. Σκεφτομαι ποσο περηφανη ειμαι για εμενα που εχω καταφερει να φτασω ως εδω, απο την αλλη υπαρχουν φορες που με λυπαμαι και αλλες που προσπαθω να πιστεψω σε εμενα ωστε επιτελους να τα καταφερω. Ξερω εχω πει τοσα πολλα... θα μπορουσα να μιλαω μερες για ολα αυτα, ειναι τοσα πολλα. Τοσο τοξικο αυτο το περιβαλλον. Τοσο ανυποφορο. Αισθανομαι ψυχικα αναπηρη μεσα απο ολα αυτα. Στην προσπαθεια να αντεξω εχω γινει σκληρη με τους ανθρωπους και καχυποπτη. Θυμαμαι τον εαυτο μου να δινει απλοχερα αγαπη χωρις να περιμενει ανταποδοση, δε με ενοιαζε καν. Και τωρα βλεπω πως οσο και αν προσπαθησω δεν μπορω να αγαπησω κανεναν ανθρωπο. Ισως να ενδιαφερθω, να νοιαστω. Αλλα να αγαπησω; Νιωθω ανικανη για κατι τετοιο. Σαν να εχει ραγισει η καρδια μου σε μικρα κομματια και να μην εχω να δωσω τιποτα σε κανεναν. Ελπιζω πραγματικα να μη βιωνει ουτε ο χειροτερος μου εχθρος μια τετοια κατασταση. Ελπιζω να το ξεπερασω συντομα. Ελπιζω να πραγματοποιησω τα ονειρα μου. Ελπιζω να βρω λιγο νοημα και ευτυχια στην ζωη μου...Σας ευχαριστω αν φτασατε ως εδω...