ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περνούσα με το λεωφορείο από έναν πολυσύχναστο δρόμο σήμερα το πρωί.Στα αριστερά έτσι όπως πηγαίναμε βλέπω να ετοιμάζεται να ανοίξει ένα νέο μαγαζί και 20 μέτρα πιο πάνω βλέπω ένα άλλο μαγαζί που μέχρι πριν μέρες ήταν ανοικτό, τώρα να είχε κλείσει οριστικά. Σκεφτόμουν λοιπόν αυτές τις δυο διαφορετικές οικογένειες πως θα ήταν ψυχολογικά η κάθε μία. Στην μια θα υπήρχε ελπίδα και όνειρα, ενώ στην άλλη την ίδια χρονική περίοδο θα είχαν θλίψη και απογοήτευση. Βάση λοιπόν αυτού μετά το τράβηξα σε όλες τις εκφάνσεις τις ζωής. Άλλος την ίδια ώρα παντρεύεται, άλλος χωρίζειΆλλος γεννιέται, άλλος πεθαίνειΆλλος κληρονομεί, άλλος πτωχεύειΆλλη γεννάει, άλλη αποβάλει Άλλος πίνει άλλος μεθάει (ωπ, αυτό πάει αλλού :p) και πάει λέγοντας. Κι έρχομαι τώρα σε όλους όσους περνάνε μεγάλες θλίψεις και δυσκολίες για μικρό ή μεγάλο διάστημα. Είναι δυνατόν αυτό να γίνεται συνέχεια; Είναι δυνατόν η θλίψη, τα δάκρυα και η μοναξιά να είναι μια παγιωμένη κατάσταση; Είναι φυσιολογικό μια έγκυος γυναίκα να είναι συνέχεια μέσα στους πόνους της κύησης; Όχι, δεν μπορεί να γίνει αυτό,δεν μπορεί να γίνει γιατί είναι ενάντια στην ίδια την ζωή, ενάντια στην φύση και τη λειτουργία της. Εσύ λοιπόν φίλε μου που τώρα κλαις να ξέρεις θα γελάσεις κι εσύ φίλη μου που τώρα πενθείς να ξέρεις θα έρθει η ώρα που θα χορέψεις. Και ξέρεις ε; Όταν λέει η γυναίκα γεννήσει τελικά το παιδί δεν θυμάμαι πλέον την θλίψη γιατί ένας νέος άνθρωπος ήρθε στον κόσμο ;)