ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

για το οποίο δεν μετάνιωσα ποτέ, είναι που κάποτε πλησίασα έναν μοναχικό άντρα. Σύχναζε και εκείνος στο στέκι το δικό μου. Ερχόταν και έφευγε πάντα μόνος του, δεν μιλούσε με κανέναν και κανείς δεν τον ήξερε."Ούτε που να το σκέφτεσαι", μου λέγανε οι φίλες μου. "Δεν είναι αυτός για εσένα". Καμιά φορά συναντιόταν οι ματιές μας. Είχε κάτι φιλικό, πειρακτικό το βλέμμα του. Αλλά ποτέ ενοχλητικά επίμονο. Δεν έκανε κίνηση, δεν μου μιλούσε. Του μίλησα εγώ. "Το ξέρεις πως σε λένε παράξενο;". Και εκείνος γέλασε. Φωτίστηκαν τα μάτια του, κι εκείνη την στιγμή τον ερωτεύτηκα. Μου έκανε νόημα να καθίσω δίπλα του. Κάθισα.Και ακόμη δίπλα του είμαι.14.08.2007