ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Θα προσπαθήσω να τα πω με τη σειρά όσο πιο σύντομα και περιεκτικά μπορώ.Πέρυσι το καλοκαίρι έβγαινα με ένα παιδί. Περνούσαμε πολύ καλά μαζί, όμως δεν κράτησε πολύ. Είχαμε κάνει δύο φορές σεξ, όταν εγώ διαπίστωσα ότι είχα μείνει έγκυος. Η επιλογή να το κρατήσω δεν υπήρχε, έτσι κι αλλιώς εγώ ποτέ δεν ήθελα να αποκτήσω παιδιά. Όταν του το είπα, εννοείται ότι κι αυτός σοκαρίστηκε (αυτός έχει ήδη ένα παιδί 5 χρονών τώρα). Καθώς δεν μένω στην Ελλάδα, του ζήτησα να έρθει μαζί μου στο νοσοκομείο, και μου υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν. Έκλεισα ραντεβού στο νοσοκομείο. Το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού ήταν σε 3,5 εβδομάδες. 3,5 εβδομάδες για τις οποίες εγώ θα κουβαλούσα ένα παιδί μέσα μου. Το διάστημα που ακολούθησε ήταν από τα πιο ζόρικα πράγματα που έχω περάσει στη ζωή μου. Από τη μία το ότι δεν μπορούσα να συγχωρήσω στον εαυτό μου ότι έφτασα μέχρι εκεί, ότι ήμουν αντιμέτωπη με μία τόσο δύσκολη απόφαση-μονόδρομο, και από την άλλη το γεγονός ότι ο "πατέρας" είχε γίνει καπνός, ήταν αρκετά για να με ρίχνουν όλο και πιο βαθιά στην κατάθλιψη μέρα με τη μέρα.Όταν τελικά πήγα -ΜΟΝΗ ΜΟΥ- στο νοσοκομείο για την έκτρωση, οι γιατροί διαπίστωσαν ένα πρόβλημα, και επειδή φοβήθηκαν πιθανές επιπλοκές, αρνήθηκαν να προχωρήσουν στη διαδικασία εκείνη τη μέρα. Ακολούθησαν περισσότερες συναντήσεις με γιατρούς, και ένα νέο ραντεβού, για χειρουργική αφαίρεση, δύο εβδομάδες αργότερα. Κι εγώ σε όλα αυτά μόνη μου.Συνολικά πέρασαν σχεδόν 6 εβδομάδες μέχρι να γίνει ολοκληρωθεί η διαδικασία, την οποία εγώ στο μεταξύ σκεφτόμουν ως "δολοφονία". Και έτσι την αποκαλούσα. Για έξι εβδομάδες, ό,τι κι αν έκανα, κάθε στιγμή της ημέρας σκεφτόμουν πως μέσα μου μεγαλώνει ένα πλασματάκι το οποίο εγώ είχα αποφασίσει να αφαιρέσω, λες και ήταν τρίχα στα πόδια μου.Μετά τη "δολοφονία", τα πράγματα μόνο καλύτερα δεν έγιναν. Πέρασα σχεδόν τρεις μήνες κλεισμένη στον εαυτό μου, εντελώς αποκομμένη από οικογένεια και φίλους. Για σχέση δεν το συζητώ, και μόνο η ιδέα μου έφερνε αηδία.Και τότε, εντελώς ξαφνικά, εμφανίστηκε στη ζωή μου ο Will. Ο οποίος ήταν πολύ γλυκός μαζί μου (εννοείται πως δεν ήξερε για το παρελθόν μου), και φαινόταν να του αρέσω αρκετά. Εγώ στην αρχή δεν ενδιαφερόμουν καθόλου, αλλά αυτός επέμενε τόσο πολύ, που δεν πήρε παρά μόνο μερικές μέρες μέχρι να έρθουν τα πάνω κάτω μέσα μου, και να αρχίσω να ενθουσιάζομαι κι εγώ, και να σκέφτομαι ότι μαζί του θα μπορούσα να αρχίσω κάτι. Χωρίς να το ξέρει μου είχε κάνει τόσο καλό...! Σιγά σιγά ξανάβρισκα τον παλιό μου εαυτό. Είχα αρχίσει ξανά να γελάω. Μέχρι και όρεξη για σεξ είχα αποκτήσει ξανά, και το μόνο που σκεφτόμουν όλη μέρα από το πρωί ως το βράδυ ήταν αυτός. Αυτός κι εγώ. Εμείς. Ο Will, όμως, μετά από δύο εβδομάδες εξαφανίστηκε. Λίγες μόλις μέρες μετά που του είπα για την περιπέτειά μου. Παρόμοια με τον "πατέρα" του παιδιού, έτσι απλά σταμάτησε να απαντάει στις κλήσεις και τα μηνύματά μου.Εγώ με το που το συνειδητοποίησα, έπεσα σε κατάθλιψη. Ξανά. Χειρότερη από την προηγούμενη αυτή τη φορά. Η κατάθλιψη αυτή μετράει ήδη 5 μήνες, και συνεχίζει. Δηλαδή, το δεκαπλάσιο της "σχέσης". Όποτε το σκέφτομαι καταλαβαίνω ότι αυτό είνα κατάντια, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορώ να πιστέψω ότι είχα προδωθεί δύο φορές σε τόσο σύντομο διάστημα.Ξέρω ότι ακούγεται παιδιάστικο, αλλά φαινόταν να είναι και αυτός τόσο ενθουσιασμένος μαζί μου, ίσως και περισσότερο, όσο εγώ μαζί του. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι έτσι από το πουθενά έκοψε κάθε επαφή. Για πολύ καιρό ονειρευόμουν ότι θα εμφανιζόταν ξανά, και θα ξαναδοκιμάζαμε να ξεκινήσουμε κάτι. Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Μόνη μου είμαι πάλι, και παλεύω να ξεπεράσω τα ψυχολογικά που έχω αποκτήσει.Υ.Γ. Με τον Will δεν ξαναμίλησα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος πλέον. Ό,τι καλό ένιωθα για αυτόν έχει σβήσει.Το μόνο που έχει μείνει από αυτόν μέσα μου είναι ότι με έκανε να πιστέψω ότι είμαι too faulty to be loved.