Θα συμφωνήσω 100% με τον από πάνω και θα προσθέσω πωςσυνηθως συμβαίνουν δύο τινά.Το ένα είναι οι πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον άλλο αν επιμενουμε περισσότερο. Αυτό δε πρόκειται να γίνει ποτέ των ποτών,μόνο στην περίπτωση που ο άλλος αποφασίσει να δουλέψει λίγο το μέσα του και διαλέξει ο ίδιος την αλλαγή, συνήθως αυτό γίνετε όταν κάτι μας ταρακουνησει συθέμελα,κάτι μη προβλεψιμο. Το δεύτερο που συμβαίνει είναι ότι φοβόμαστε τη μοναξιά μας κι συγχρονως έχουμε βολευτεί στην σχέση, οπότε γινόμαστε ατολμοι και φοβόμαστε να μπούμε σε διαδικασία χωρισμού.
27.7.2018 | 22:13
Υπερ και κατα,εγω στην μεση
Έχουμε και λέμε: πρώην που δε μου μιλούσε τρυφερά, δεν με είχε προτεραιότητα, δεν έπαιρνε ένα ρεπό να πάμε κάπου αλλά με τους φίλους του και για άσχετα πχ μια βάφτιση έπαιρνε,που δεν έκανε σχέδια για το μέλλον, μου ήταν κυκλοθυμικος,έλεγε την αλήθεια χωρίς τακτ και ας με πληγωνε,δε μου εξέφραζε τι ένιωθε,με χώριζε γιατί περνούσε φάσεις και με χώρισε μια και καλή γιατί τον πίεσα, δεν ήθελε σχέση αλλά δεν έδειχνε τίποτα (κοινώς έπεσα από τα σύννεφα) αλλα ηθελε σεξ μετα αλλά ταυτόχρονα με αγκάλιαζε,ήταν υποστηρικτικός, δεν ζήλευε, δεν ξενοκοιτουσε, ήταν υπεύθυνος σαν άνθρωπος, μου έκανε χατίρια.. .Ενώ λοιπόν βλέπω τα αρνητικά γιατί μετά από 8μήνες δε μπορώ να ξεκολλησω; Γιατί ενώ ξέρω πως δεν είναι ο σωστός εγώ εκει; Τέσσερα χρόνια μαζί ετών 30 Και οι δυο. Το ξέρω πως μια απάντηση είναι ότι είναι ηλίθια. Κάποια άλλη εξήγηση και λυση;;;
1
