ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κατ'αρχάς χαρά στο κουράγιο σας που θα το διαβάσετε όλο αυτό. Θέλω απλώς να τα γράψω να φύγουν από μέσα μου, δεν μπορούσα να τα κρατάω άλλο...Και πάει κάπως έτσι:Όταν ήμουν σε μικρή ηλικία (3 ετών) οι γονείς μου χώρισαν. Σε ηλικία 4-5 ετών με την μάνα μου και τον μικρό μου αδερφό, που ήταν μόλις λίγων μηνών, ζούσαμε πολύ όμορφα σε ένα μεγάλο σπίτι, σε παραλιακή περιοχή με θέα την θάλασσα κάνοντας τις μπαναρες μας μη ενοχλωντας κανέναν. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Κάτι διακοπές στο νησί (για προσωπικούς λόγους δεν λέω τοποθεσία) άλλαξαν την ζωή μας... προς το χειρότερο. (Κάπου εδώ να αναφέρω πως η οικογένεια της μάνας μου είναι ΤΡΟΜΕΡΆ θρησκόληπτοι ιδίως η "γιαγιάκα" μου, ενώ από την πλευρά του πατέρα μου όλοι είναι νεκροί. Σοβαρά, πατέρας και αδερφή από τροχαίο, μητέρα από αρρώστια ενώ υπάρχουν 2 ξαδελφια του που άντε να πεις ότι έχουμε τυπικές τυπικές σχέσεις). Πίσω στο νησί λοιπόν και την επίσκεψη στην εκκλησία "Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος!" ... Εκεί λοιπόν η "γιαγιακα" μου γνωρίζει έναν άνθρωπο του Θεού, παιδί της εκκλησίας, καταπληκτικό παιδί, με παν'απ'ολα χρυσή καρδιά. Ούτε καν. Ο τύπος ήταν και είναι ένα πραγματικό τέρας, ότι χειρότερο μπορεί να γνωρίσει κάποιος σε δίποδο. Ούτε ο χειρότερος μου εχθρός δεν θέλω να μπλέξει με αυτό το άψυχο ον. Όμως αφού είναι κοντά στην εκκλησία και στον Χριστό είναι καλός άνθρωπος, έτσι δεν είναι γιαγιά; Μην τα πολυλογώ, η μάνα μου μετά από ΑΦΆΝΤΑΣΤΗ, καθημερινή πίεση της μητέρας της, του αδερφού της ( θα φτάσουμε και σε αυτόν) και της αδερφής της και του κοινωνικού της περίγυρου που αποτελούνταν από παπάδες και λοιπούς της εκκλησίας που τους έβαζε η γιαγιά μου η καλή και όντας 25 χρόνων παντρεύεται αυτό το κτήνος. Την ημέρα του γάμου και όλες τις προηγούμενες μέρες η μητέρα μου έκλαιγε. Ήταν με τον πατέρα μου (πρώην άντρα της που είχε έρθει και αυτός στο νησί) και έκλαιγε 24 το 24ωρο ακόμη και την ημέρα του γάμου. Με τα πολλά πολλά πάει στην εκκλησία παντρεύεται και από εκεί ξεκινάει το μαρτύριο. Από την στιγμή που αρχίσαμε να ζούμε όλοι μαζί το μόνο πράγμα που γινόταν σπίτι ήταν ο τύπος απλώς να χτυπάει εμένα και τον μικρό μου αδερφό σε σημείο που δεν πήγαινε άλλο. Το ίδιο έκανε και με την μάνα μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα βράδια μετά την εκκλησία να προσπαθώ να κοιμηθώ και να ακούω την μάνα μου να φωνάζει από τον πόνο όταν αυτό το κτήνος την χτυπούσε. Το "αστείο" της υπόθεσης είναι ότι όταν το λέγαμε - κρυφά εννοείται - στο αγαπημένο σόι της μάνας μου αυτό που απαντούσαν και ειδικά η "γιαγιά" αλλά και από τον !!πνευματικό!! Μας ήταν > Υπομονή λοιπόν και όσο περνούσε ο καιρός τόσο χειροτερευαν τα πράγματα. Να με βγάζει έξω στον κήπο μέσα στο βράδυ στους 0 βαθμούς (αφού μέναμε σε βουνό) και να με χτυπάει με το λάστιχο του νερού ή με την ζώνη και να είμαι γεμάτος κοκκινίλες και ο αδερφός μου μαζί. Την μάνα μου σε μια γωνιά να την βλέπω να κλαίει και να μαραζώνει η καρδιά μου. Αφού μπαίναμε μέσα στο σπίτι να χτυπάει την μάνα μου μέσα στην κρεβατοκαμαρα και να την βιάζει. Αλλά όλα αυτά είναι σχέδιο του Θεού και έχετε υπομονή παιδιά σας περιμένει ο παράδεισος. (πρόσφατα έμαθα ότι και τον αδερφό μου τον έχουν κακοποιησει σεξουαλικα ή αλλιώς βιάσει). Καιρό αυτή η ιστορία συνεχιζόταν. Παίρνει η μάνα μου την απόφαση να χωρίσει αλλά όχι.. Σιγά μην ήταν τόσο εύκολο. Όταν πηγαίναμε στο χωριό του κτήνους αυτού την απειλούσαν με όπλο μαζί με τον πατέρα του. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να χωρίσει λοιπόν και έτσι συνεχιζόταν αυτό το πράγμα. Ξέχασα να πω πως κάθε μέρα στην εκκλησία το βράδυ και σε αγρυπνιες και το πρωί κανονικά σχολείο γιατί είμαστε και κοντά στον καλό Χριστουλη που μας βλέπει και μας φροντίζει και έχει σχέδιο για εμάς.Έχω φτάσει 1η γυμνασίου πλέον και έχουμε μετακομίσει σε άλλη περιοχή του νησιού. Εγώ πλέον το πήγαινα για παππάς αφού μου ασκούσε τέτοια πίεση αυτή η υπέροχη γιαγιακα που ερχόταν στο νησί απλά για να πηγαίνει εκκλησία μαζί με εμάς και να κάνουμε προσευχή πριν πεσουμε για ύπνο... Μέχρι και σε μοναστήρι εμένα κάθε σαββατοκύριακο, και ίσως έκανα και καμιά κοπάνα την Δευτέρα από το σχολείο για να κάτσω παραπάνω. Η κατάσταση σε αυτό το σπίτι ήταν ανυπόφορη. Τα βράδια εμένα ξύπνιος και καθόμουν στο μπαλκόνι με την μάνα μου για να μην την πάρει το απάνθρωπο ον να την ξανά βιάζει. Έχω παραλήψει να γράψω πως έχουν προκύψει 3 αδέρφια από αυτόν τον γάμο. Τρεις αθώες ψυχές που ακόμα παίρνουν άσχημες καταστάσεις. Μην μπαίνω σε άλλες λεπτομέρειες. Η μητέρα μου χωρίζει και περιμένει να βγει το χαρτί.Μετακομίζουμε πίσω στην πόλη μας. Ζούμε σε ένα διαμέρισμα η μητέρα μου εγώ και τα υπόλοιπα 4 αδέρφια μου που πλέον πηγαίνουν δημοτικό. Είμαστε μακριά από αυτό το κτήνος πλέον. Η διαβίωση όμως δεν είναι και ότι καλύτερο. Υπάρχουν πρωινά που ξυπνούσαμε και δεν υπήρχε ούτε γάλα στο ψυγείο να πιουν τα 3 αδέρφια μου ( το λέω αυτό γιατί εγώ με τον αδερφό μου ήμασταν καλυμμένοι από τον πατέρα μου). Η "γιαγιάκα" άφαντη. Εμφανιζόταν μόνο για να μας πείσει να πάμε εκκλησία να προσκυνησουμε τον ιησού. Ο αδερφός της το ίδιο. Η αδερφή της σπούδαζε στον κόσμο της αυτή.Κάποια στιγμή δεν πήγαινε άλλο. Δεν έβγαινε ούτε για το νοίκι. Και ενώ θα μπορούσαμε να ζούμε στο σπίτι της "γιαγιάς" δεν γινόταν αυτό γιατί δεν άντεχε τγν φασαρία από τα πιτσιρίκια και έπρεπε να μεγαλώσουν με τους δικούς της όρους και όχι με της μάνας μου.Τέλος πάντων η απόφαση πάρθηκε. Τα 3 αδέρφια μου έπρεπε να πάνε να μείνουν με τον "πατέρα" τους για να έχουν έστω ένα πιάτο φαΐ, και εγώ με τον αδερφό μου με τον πατέρα μου. Πλέον η μάνα μου χει απομακρυσμένη από αυτό που αγαπάει και θέλει στην ζωή της, τα παιδιά της.Έχω ξεχάσει να αναφέρω πως όλα αυτά τα χρόνια η μάνα μου έχει περάσει ΤΙΣ αρρώστιες από τροφική ανορεξία που ήταν στο όριο να πεθάνει μέχρι να χάνει και το ένα της νεφρό. Περνάνε λίγοι μήνες που ζούμε χωριστά και τότε η μάνα μου προβαίνει σε μια πράξη που με στιγμάτισε. Δεν πρόκειται να της το συγχωρήσω ποτέ. Κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Πως έκατσε και ένας κοινός μας φίλος μου έστειλε μήνυμα να πάω να την δω και γρήγορα κάνεις δεν ξέρει. Χάρης σε αυτό είναι ακόμα ζωντανή. Φτάνω λοιπόν στο σπίτι φωνάζοντας μαμά, δεν απάντησε κανείς. Μπαίνω στην κρεβατοκάμαρα και την εικόνα αυτή δεν θα την βγάλω ποτέ από το μυαλό μου. Η ένα άδειο μπουκάλι κρασί, χάπια και η μάνα μου αναίσθητη στο κρεβάτι. Φρικάρω. Ευτυχώς ήμουν με τον πατέρα μου που ήταν πιο ψύχραιμος και καλούμε γρήγορα το Εκάβ. Έρχονται, την παίρνουν. Κάνει την εγχείριση και είναι πλέον καλά. Μαθαίνεται όμως το γεγονός και καταφτάνουν στο νοσοκομείο αυτή η υπέροχη "γιαγια" και ο αδερφός της για να κάνουν αίτηση ότι είναι τρελή και να μπει σε τρελοκομείο για τουλάχιστον 6 μήνες. Από την στιγμή που κάνει κάποιο συγγενικο της πρόσωπο μια τέτοια αίτηση αυτό είναι αναπόφευκτο. Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο του νοσοκομείου που νοσηλευόταν ένας ψυχολόγος ψυχίατρος μαζί με ένα ντερεκι νομίζοντας ότι έχουν να αντιμετωπίσουν κάποιον τρελό και αντικριζουν την μάνα μου. Παίρνουν την "συνέντευξη" και μένουν άναυδοι. Δεν έχουν να κάνουν με κάποιον ψυχακια ή τρελό, αλλά με μια γυναίκα που τρίτοι, συγγενικά της πρόσωπα την οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Έχοντας όμως εντολή από τους συγγενείς - που την αγαπούν τόσο πολύ - της να την κλείσουν μέσα δε τρελοκομείο δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Μπαίνει μέσα κάθεται 1-2 μέρες και ξαφνικά έρχεται ένας γιατρός και της λέει "είσαι ελεύθερη", "φεύγεις". Όλοι οι γιατροί είχαν δώσει εντολή να φύγει από εκεί αφού ήταν υγιέστατη.Σε όλη αυτήν την κατάσταση που επικρατούσε όλα αυτά τα χρόνια, ο πατέρας μου δεν ήρθε να μου μιλήσει ποτέ. Να ρωτήσει πως είμαι, τι κάνω, πως νιώθω. Αυτό είναι το μοναδικό παράπονο μου από αυτόν. Είναι απόμακρος. Απλά λέει αν θες να μου μιλήσεις για οποιοδήποτε θέμα είμαι εδώ. Μόνο που οπότε πάω να του μιλήσω δεν είναι ακριβώς εκεί και δεν δείχνει διαθετιμενος να μιλήσει μαζί μου. Όπως και να έχει αρκετά έχω πει ως τώρα και δεν βρίσκω την δύναμη να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Επιστροφή στο τώρα. Φέτος έδινα πανελλήνιες όμως στην μέση της χρονιάς διαγνώσθηκα με όγκο στον εγκέφαλο. Οφειλόταν στο άγχος που είχα να πετύχω. Τελικά απέτυχα γιατί όλο αυτό με κράτησε πίσω. Πλέον είμαι καλά, υγιέστατος. Δίνω για 2η φορά και το μόνο που θέλω είναι να περάσω εκεί που θέλω. Να πιάσω μια δουλειά και να βοηθήσω οικονομικά όσο μπορώ να γυρίσουν πίσω τα αδέρφια μου να μείνουν μαζί με την μάνα μου. Ήδη έχει πιάσει μια καλή δουλειά και σε λίγο καιρό θα τα πάρει πίσω από το κτήνος.Πρέπει να περάσω. Πρέπει να πετύχω. Θα πετύχω. Το γράφω για να το συνειδητοποιήσω εγώ ο ίδιος. Αν το διάβασε έστω και ένας.. Σε ευχαριστώ