ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πως είναι να δουλεύεις για μια μικρομεσαία επιχείρηση στην Ελλάδα εν μέσω οικονομικής κρίσης και κορονοϊου; Όταν ειδικά αυτή η επιχείρηση είναι οικογενειακή; Η απάντηση είναι μια. Δύσκολα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν είσαι στα 29-30 και έχεις βγει στην αγορά εργασίας ήδη τα τελευταία εννιά χρόνια με το που ξεκίνησε η οικονομική κρίση , είσαι αποφασισμένος να επιβιώσεις με όποιο ψυχικό κόστος. Αποφασίζεις να βάλεις σε μέρος την όποια προσωπική σου φιλοδοξία και να ανεχτείς και το πιο αφιλόξενο επαγγελματικό περιβάλλον μόνο και μόνο για να επιβιώσεις. Βρίσκεσαι λοιπόν εγκλωβισμένος σε ένα γραφείο με ένα ακουστικό στο κεφάλι σου να προσπαθείς να πουλήσεις πακέτα σταθερής και κινητής τηλεφωνίας. Ανέχεσαι τα – ας τα χαρακτηρίσουμε με έναν κομψό τρόπο- τα άσχημα λόγια που ακούς στο τηλέφωνο από όποιον καλείς και του κάνεις τις προσφορές που με τόση ευλάβεια έχεις αποστηθίσει. Ανέχεσαι τον προϊστάμενο σου που ουρλιάζει από πάνω σου για το πως δεν διαχειρίστηκες καλά την κλίση και δεν ήσουν αρκετά επιθετικός. Κλίνεις τα αυτιά σου, το μόνο σου μέλημα είναι να μπει ο μισθός σου στο τέλος του μήνα. Και μιλάμε για το συγκλονιστικό ποσό των 350 ευρώ. Αν είσαι αρκετά σκληρός ή απλά αν έχεις ανάγκη τα λεφτά αντέχεις σε αυτό το απάνθρωπο μοτίβο δουλείας γύρω στα ένα ή δύο χρόνια. Τουλάχιστον είναι και τα μπόνους που γλυκαίνουν λίγο την όλη κατάσταση. Έπειτα αρχίζεις και στέλνεις παντού βιογραφικά και αν είσαι λίγο τυχερός ή άτυχος όπως θα αποδειχθεί στην πορεία σε προσλαμβάνουν σε μια επιχείρηση για μια δουλειά που σχετίζεται έστω και αμυδρά με το αντικείμενο των σπουδών σου. Πρώτη μέρα και νιώθεις ανίκητος, τα έχεις επιτέλους καταφέρει και είσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον που σου αξίζει. Ο μισθός δεν είναι ικανοποιητικός ούτε αυτή τη φορά, είναι σίγουρα λίγο καλύτερος αλλά πλέον νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μια εταιρεία που μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρα σου και μια καριέρα. Τα προβλήματα όμως δεν αργούν να φανούν. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως πρόεδρος της εταιρείας είναι ο κ. Χ. Γενικός διευθυντής είναι ο γιος του και πως οι περισσότεροι υπάλληλοι είναι είτε σοι είτε ρουσφέτια. Μερικοί κάνουν καλά τη δουλειά τους, άλλοι πάλι βρίσκονται στο χώρο και τους βλέπεις να πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι ή να μπαίνουν στο ιντερνέτ ή να κουτσομπολεύουν παίρνοντας τον διπλάσιο μισθό από τον δικό σου ενώ εσύ πήζεις στη δουλεία και το άγχος σου έχει φτάσει στο απροχώρητο απλά γιατί σου είπαν ότι μια δουλεία που υπό κανονικές συνθήκες θα γινόταν σε τέσσερις ώρες πρέπει να βγει σε μισή. Νιώθεις αδικημένος, αλλά από την άλλη σκέφτεσαι ότι πρέπει να αποδείξεις την αξία σου, είσαι καινούριος και αν θέλεις να ανέβεις χωρίς να έχεις τις πλάτες κανενός πρέπει να προσπαθήσεις ακόμα περισσότερο. Έτσι περνούν οι μέρες, οι μήνες και εσύ προσπαθείς, δουλεύεις, φορτώνεσαι αρμοδιότητες άλλων τμημάτων, μεγαλύτερος όγκος δουλείας, περισσότερες ευθύνες.. Και εκεί αφού έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις ότι κάτι αξίζεις για να σου δίνουν τόσες πολλές αρμοδιότητες ζητάς δειλά μια αύξηση. Σκέφτεσαι, δεν μπορώ να δουλεύω για τρείς και να εξακολουθώ να παίρνω τα ίδια λεφτά! Η απάντηση σε κάνει να νιώθεις ένα κόψιμο, ένα βαθύ κόψιμο σε αυτά τα φτερά που ένιωθες ότι είχαν αρχίσει να φυτρώνουν. « Πρώτα πρέπει να αποδείξεις ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις σε όλα αυτά και μετά βλέπουμε...» Αλλά εσύ παρά τη πληγή ρωτάς «Γιατί δεν το έχω αποδείξει με την τόση δουλεία που μου έχετε δώσει; Ότι και αν έχω αναλάβει έχει βγει εις πέρας και με το παραπάνω» Η απάντηση δεν είναι λεκτική είναι με χειρονομία, το δάκτυλο να δείχνει τη πόρτα του γραφείου και εσύ ενώ θέλεις να βάλεις τα κλάματα, να ουρλιάξεις, να τα σπάσεις όλα απλά σκύβεις το κεφάλι, γυρνάς στο γραφείο, ανοίγεις το excel και συνεχίζεις. Απαντάς στα emails και συνεχίζεις. Φορτώνεσαι τη δουλεία του γιου, του ανιψιού, του κουμπάρου και συνεχίζεις. Και όταν μετά από λίγο καιρό όταν νιώθεις ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, ζητάς το αυτονόητο, αυτό που σου αναλογεί μετά από την τόση δουλειά που έχεις κάνει, η απάντηση πάλι έρχεται σαν ένα δυνατό χαστούκι. «Δεν φτάνει που δεν κάνεις καλά τη δουλειά σου, έρχεσαι και πίνεις καφέ, θέλεις και αύξηση; Κοίτα να συμμορφωθείς γιατί δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι γίνεται εκεί έξω!!» Και πάλι αυτός ο κόμπος στον λαιμό. Αυτή η αδικία που σου τυλίγει τα σωθικά, γιατί ξέρεις πόσο έχεις δουλέψει, ξέρεις τι αξίζεις και ξέρεις πόσο υποτιμάς τον εαυτό σου που συνεχίζεις. Και στέλνεις πάλι βιογραφικά, αλλά αυτή τη φορά δεν υπάρχει απάντηση, όλα νεκρά. Και συζητάς με τους φίλους σου, με την οικογένεια σου για όλα όσα περνάς αλλά και για όσα περνούν εκείνοι, μια όμως είναι η λέξη που κυριαρχεί στα στόματα όλων, υπομονή. Υπομονή και όλα θα φτιάξουν, είναι απλά ακόμα μια δύσκολη περίοδος, θα ορθοποδήσουμε, ας κάνουμε λίγη υπομονή. Και δίνεις και εσύ την ίδια συμβουλή, ακόμα και σε εκείνους που έχασαν τη δουλεία τους, που έκλεισε η επιχείρηση τους. Υπομονή. Εσύ τουλάχιστον έχεις ένα μισθό. Και νιώθεις ασφαλής μέσα στο κλουβί σου και αντικρίζεις την οθόνη του υπολογιστή ... Σκέφτεσαι τα όνειρα που είχες πριν πέντε χρόνια και χωρίς να το καταλάβεις σχηματίζεται πάλι αυτή η λέξη: Υπομονή.