"και μετά από ψυχανάλυση έχω καταλήξει ότι πέρα από τον χαρακτήρα μου σε ένα βαθμό ευθύνεται η μητέρα μου που επίσης με υποτιμούσε από πάντα και δεν με επιβράβευε σε αντίθεση ειδικά με τον αδερφό μου". Το "σε ενα βαθμο" μετριαζει κατα πολυ την ευθυνη της μητερας σου, που για μενα δειχνει καθοριστικη. Καλως εκανες την ψυχαναλυση κι εφτασες σε αυτη τη διαπιστωση, δλδ τη ζημια που εκανε η μητερα σου στην προσωπικοτητα σου. Μοιαζει ομως να εχεις ακομη δρομο μπροστα σου. Τελος, διερωτωμαι εαν η μητερα σου με αφορμη και την ανορεξια που αναφερεις σκεφτηκε να επισκεφθει και η ιδια καποιον ειδικο...
24.12.2020 | 17:16
υποτιμώ τον ευατό μου
και μετά από ψυχανάλυση έχω καταλήξει ότι πέρα από τον χαρακτήρα μου σε ένα βαθμό ευθύνεται η μητέρα μου που επίσης με υποτιμούσε από πάντα και δεν με επιβράβευε σε αντίθεση ειδικά με τον αδερφό μου, όσο μεγαλώνουμε το κάνει όλο και περισσότερο και μου φέρεται σκληρά χωρίς πχ να αναγνωρίζει τους επαγγελματικούς μου κόπους ή κρίνοντας την προσωπική μου ζωή και τις επιλογές μου συχνά και με έμφυλους όρους ενώ έχω παιδευτεί πολύ για όσα έχω πετύχει. Δεν ξέρω πως να απαλλαγώ από τα κόμπλεξ μου αλλά νιώθω ότι διαρκώς με πάνε πίσω στη ζωή μου και σωματικά αυτό έχει εκδηλωθεί από την εφηβεία πρώτη φορά με ψυχογενή ανορεξία για να τραβήξω την προσοχή και να νιώσω όμορφη, αργότερα με την αδυναμία μου να ζητήσω αύξηση, αδυναμία να πιστέψω την επιτυχία μου σε μια συνέντευξη (ενώ εν τέλει δεν απέτυχα ποτέ), επιλογή αταίριαστων και επιβλαβών για μένα συντρόφων. Μερικές φορές φοβάμαι ότι θα μείνω εν τέλει κοινωνικά απομονωμένη, χωρίς σύντροφο (ή με κάποιον ακατάλληλο) και με λίγα λεφτά ή κακή δουλειά . Ενώ το ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα, νιώθω ότι δε με αφήνουν τα κόμπλεξ μου (σαν να έχω κάπου πίσω τη φωνή της μάνας μου να μου λέει ε σιγά πάλια χάλια τα έκανες, δε βλέπεις την κόρη της τάδε πόσο τέλεια είναι)... ετών 29
3
