ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γενικά σαν άνθρωπος όταν ζηλεύω τους άλλους, τους ζηλεύω καλοπροαίρετα πχ βρήκε ένας φίλος μου μια καλή δουλειά σκέφτομαι" τι ωραία θα ήταν να είχα και εγώ μια τέτοια δουλειά" και οχι " αχ παναγία μου ας τον απολύσουν". Να πω εδώ ότι ειμαι 24, μόνη πολλά χρόνια, άνεργη, με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που με ταλαιπωρεί πολλά χρόνια. Κοινώς, μονο ζηλευτή δε λες τη ζωή μου. Έχω αρκετές φίλες οι οποιές δεν έχω αντιληφθεί ποτέ να με ζηλεύουν, οπότε αυτόματα θεωρούσα ότι η ζήλεια δεν ήταν ήταν γνώρισμα του χαρακτήρα τους. Έλα όμως που συνέβησαν δυο γεγονότα που με προβλημάτισαν. 1ο παράδειγμα: λέγαμε με μια πολύ καλή μου φιλή, ας την πούμε Α, τα νέα μας. Σε κάποια φάση της λέω ότι μια κοινή μας γνωστή συγκατοικησε με το αγόρι της. Παιδιά δεν μπορειτε να το πιστέψετε, πρασίνισε από τη ζήλεια της. Μάλιστα είπε " κοίτα να δεις που συγκατοικησε αυτή πρώτη και όχι εγώ" και το έλεγε με κακία. Και μιλάμε μια κοπέλα μορφωμένη, από οικογένεια με λεφτά, με καλή δουλειά που απλά δεν μπορεί να συγκατοικησει με το αγόρι της γιατί είναι στρατιωτικός και είναι στην άλλη άκρη της Ελλάδας. 2ο παράδειγμα: Συζητούσα πάλι με μια φίλη μου,ας την πουμε Β. Σε κάποια φάση μου λέει, οτι παντρευεται μια παλιά συμμαθήτρια από το σχολείο και είναι και εγκυος. Όταν της είπα " α ωραία να ζήσουν τα παιδιά" άρχισε να παραπονιέται πως είναι δυνατον να παντρευεται η συμμαθητρια μας πρώτη, και πως η συμμαθήτρια μας πήγαινε με τον έναν και με τον άλλον, και πως είναι δυνατόν αυτή να γίνει μια καλή μάνα κτλ. Εντωμεταξύ η Β έχει σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο, δεν είχε κατι να ζηλέψει από τη συμμαθητρια μας που παντρευεται. Και τώρα σκέφτομαι "μήπως πρέπει να αναθεωρήσω τις απόψεις που έχω για τις φίλες μου?". Δεν ξέρω φοβήθηκε το μάτι μου.