ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω οργανώσει τη ζωή μου... μετά από μερικούς δύσκολους μήνες. Βρήκα μία δουλειά που μου δίνει αισιοδοξία και φαίνεται να μου ταιριάζει πολύ. Περνάω πολύ καλά, και θα περνάω ακόμα καλύτερα όταν θα αναλάβω ολόκληρο το πόστο (και εδώ να σημειώσω, ότι είναι κάτι εντελώς άσχετο με όσα έχω ασχοληθεί στη ζωή μου).Και σήμερα, μετά από τόσο καιρό, τσούυυυπ σκάει τηλέφωνο να πάω για συνέντευξη κάπου, που ζητάνε ακριβώς όσα έχω. Σχετίζεται τόσο πολύ με το αντικείμενο μου, που κάποιος εξωτερικός παρατηρητής θα έλεγε ότι δεν τίθεται θέμα επιπλέον σκέψης και ότι η απόφαση είναι μονόδρομος. Εγώ όμως ρε παιδιά δεν θέλω καν να πάω στη συνέντευξη. Αγχώθηκα που με πήραν και εύχομαι να μου πουν πολύ λίγα λεφτά για να έχω μία καλή δικαιολογία να μην πάω. Αισθάνομαι ότι πλέον δεν μου αρέσει καν αυτό που σπούδασα... ή τέλος πάντων έχει περάσει τόσος καιρός από τις σπουδές μου, που πλέον δεν με εμπνέει. Ή το κάνω από ανασφάλεια; Δεν αισθάνομαι έτσι, όμως... Παράλληλα, δεν με εμπιστεύομαι. Πιστεύω ότι όποια απόφαση και να πάρω στο τέλος θα λέω ότι είναι λάθος. Έχω θεματάκι, το ξέρω... δεν περιμένω εσάς να μου πείτε αυτό. Απλά, εσείς, αλήθεια, τι θα κάνατε στη θέση μου;