19.5.2020 | 23:11
Ζήλια μου..
Γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια ακόμη χωρίς να κάνουμε ποτέ παρέα.. Εκείνος, εκείνη κι εγώ.. Βρισκόμαστε τυχαία για μια δουλειά, εκείνος με φλερτάρει, εκείνη αρχίζει να κάνει παρέα μαζί μου..Τον ερωτεύομαι, την ψιλό εμπιστεύομαι.. Συνειδητοποιω ότι κάτι τρέχει μεταξύ τους.. Με κοροϊδεύουν κι οι δυο τους, καθένας με τον τρόπο του, χωρίς καμία ντροπή.. Είμαι ένα πιόνι για να προκαλούν ο ένας τον άλλον.. Προσπαθούν να με παρουσιάσουν ως κάτι που δεν είμαι.. Η μήπως τελικά είμαι;; Γιατί εχω πληγωθει, ξυπνάει μέσα μου ένα θηρίο.. Υποκυπτω στα κατώτερα μου ένστικτα..Εκείνο το απόγευμα έκλαψα σπαρακτικα σε εκείνο το παγκάκι, έκανε τέτοιο κρύο, λίγοι άνθρωποι περνουσαν αδιάφοροι και προχωρούσαν.. Είχα να κλάψω έτσι από τη κηδεία του αδερφού μου.. Κάτι είχε πεθάνει μέσα μου ξανά.. Με πλήγωσα εγώ χειρότερα που ενάντια στο ένστικτο μου αφεθηκα σε όσα είχα ανάγκη να νιώσω, αφελής σαν έφηβη..Έτσι λοιπόν το επόμενο διάστημα αποφάσισα να τον εξοντωσω στο παιγνίδι του, τον απέρριψα μπροστά σε όλους όντας πλέον αδιάφορη και παγερη, τι πλήγμα για τον εγωισμό του.. Του είπα μάλιστα να την βρει ξανά και να τα πούνε, όπως κι έκανε.. Είναι άξιοι ο ένας για τον άλλο.. Όσο για εκείνη, τώρα ξέρουν κι αυτός μαζί ότι το μαγαζι της είναι παράνομο..Απο όσο έμαθα τα βρήκανε και μάλλον ήμουν η αφορμή, το μάθημα μου ομως το πήρα.. Δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά μαζί τους..
0