ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι μεγάλη ειρωνεία να συναναστρέφεσαι καθημερινά με ένα σωρό ανθρώπους, να γνωρίζεις και να μιλάς με τους περισσότερους, να είσαι ένα αρκετά κοινωνικό άτομο και παρόλα αυτά να μην έχεις κανέναν πραγματικό φίλο, κανέναν άνθρωπο στον οποίο ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς και να δείξεις εμπιστοσύνη, σε περίπτωση που βρεθείς σε μια δύσκολη κατάσταση. Εντάξει, είμαι μόνο 17 ετών, παραδέχομαι ότι είμαι πολύ νέα για να είμαι τόσο απαισιόδοξη, όμως δεν είναι ότι λόγω εφηβείας και όλων αυτών (που είναι της μόδας τώρα να λέγονται για να δικαιολογούν τη συναισθηματική φόρτιση των νέων) αισθάνομαι έτσι. Λέω αυτό που βλέπω, εντελώς αντικειμενικά. Δεν έχω κανέναν αληθινό φίλο και πραγματικά αμφιβάλλω για το αν θα βρεθεί ποτέ. Φαίνεται πως οι περισσότεροι ή έχουν άλλες βλέψεις, που κυρίως σχετίζονται με το ατομικό τους συμφέρον, ή έχουν ήδη βρει τους δικούς τους ανθρώπους και απολαμβάνουν την κάθε στιγμή μαζί τους, αποκτώντας ευχάριστες εμπειρίες και δημιουργώντας όμορφες αναμνήσεις, ή δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για διαπροσωπικές σχέσεις και ασπάζονται τη φιλοσοφία "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κ*λος μας" ... Δεν θεώρησα ποτέ ότι μια φιλία πρέπει να περιλαμβάνει μόνο ανταλλαγές ιδεών, εμπιστοσύνη, αφοσίωση και όλα αυτά τα συναισθηματικά. Εννοείται πως απαραίτητο στοιχείο σε κάθε σχέση είναι να υπάρχει επικοινωνία σε όλα τα επίπεδα, και στο συναισθηματικό κομμάτι αλλά και στις στιγμές και την αξιοποίηση του χρόνου. Σκέφτομαι πόσα όμορφα πράγματα θα μπορούσα να κάνω με τον φίλο ή τη φίλη μου, αν είχα κι εγώ έναν τέτοιο άνθρωπο, στον οποίο δεν θα κρύβομαι, θα μπορώ να πω τα πάντα, θα είμαι ο εαυτός μου, απελευθερωμένος από οποιονδήποτε ενδοιασμό ή αναστολές και δεν θα φοβάμαι για το αν θα με κρίνει αυτός ο άνθρωπος, γιατί θα με κάνει παρέα για αυτό ακριβώς που είμαι. Αν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος..Και την οικογένειά μου την αγαπώ όσο τίποτε άλλο και εκείνη με αγαπά πάρα πολύ αλλά εκτός σπιτιού δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος για μένα. Θα μου πείτε ότι είναι καλύτερα έτσι, "λίγοι και καλοί". Όμως υπάρχουν ορισμένα θέματα που όπως και να το κάνουμε δεν θέλεις και δεν νιώθεις άνετα να τα συζητήσεις με την οικογένειά σου. Υπάρχουν μέρη που θες να πας και πράγματα που θες να κάνεις, δίχως την παρουσία της οικογένειας, αλλά με την παρουσία ενός ανθρώπου με τον οποίο θα γελάτε, θα μιλάτε και δεν θα καταλαβαίνετε πότε πέρασε η ώρα, θα κλαίτε, θα κάνετε καυστικά σχόλια και προσωπικές συζητήσεις, θα κάνετε αμέτρητα σχέδια για το μέλλον, για μέρη που θέλετε να εξερευνήσετε μαζί, για πράγματα καινούρια που θέλετε να επιχειρήσετε μαζί.. όλα μαζί.Αλλά αμφιβάλλω αν ποτέ θα βρεθεί αυτός ο άνθρωπος. Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι, μπορεί κάποτε να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος που θα καλύψει το κενό που αισθάνομαι. Όμως, προς το παρόν τα πράγματα δεν φαίνονται καλά..Φαντάζομαι τον εαυτό μου σε 2-3 χρόνια από τώρα που θα σπουδάζω, να βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατάσταση με τώρα. Να είμαι μέσα στο σπίτι, κλεισμένη μόνη στο δωμάτιό μου, με παρηγοριά τα σίριαλ που βλέπω στο ίντερνετ, τον ύπνο και το φαγητό. (Μόνο αυτά πλέον με κάνουν να νιώθω πλήρης..- και τώρα θα φαντάζεστε ότι είμαι μια απωθητική, παχύσαρκη, αντιαισθητική "φυτούκλα" που προσωποποιεί την έννοια της αντικοινωνικότητας, όμως δεν είναι έτσι) Ενώ την ίδια ώρα όλοι είναι έξω με τις παρέες και τους φίλους τους και διασκεδάζουν και ξεφαντώνουν και κάνουν όλα αυτά τα συναρπαστικά πράγματα με τους φίλους τους, που κι εγώ φαντασιώνομαι ότι κάνω με τους δικούς μου φανταστικούς φίλους. Έτσι, θα γίνει και όταν θα σπουδάζω.Και να δω τι εμπειρίες θα έχω αποκομίσει και πόσες ευχάριστες αναμνήσεις θα έχω από τα εφηβικά και τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν θα έχω φτάσει πλέον τα 40 μου χρόνια και δεν θα έχω κάνει τίποτα τρελό, τίποτα δημιουργικό, τίποτα αξιομνημόνευτο. Τι να τους κάνεις τους υψηλούς βαθμούς, τις βραβεύσεις, τα πτυχία, την επαγγελματική καταξίωση και όλα αυτά που βεβαίως έχουν την αξία τους, όμως δεν προσφέρουν την ευτυχία? Οι άνθρωποι και η αγάπη τους σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο. Άνθρωποι που πορεύονται μόνοι στη ζωή τους, όσο επιτυχημένοι και να είναι, την αληθινή ευτυχία δεν την έχουν νιώσει. Τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι, να κοπιάζεις και να μοχθείς και στο τέλος να συνειδητοποιείς ότι πέρα από τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος και μοναξιάς, δεν έχεις τίποτε άλλο να θυμάσαι; Απλώς, δεν υπάρχει νόημα..