ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα προσπαθησω να εξηγησω την κατασταση που βιωνω οσο το δυνατον γρηγοροτερα...γενικα απ την παιδικη μου ηλικια δν ειχα τις καλυτερες σχεσεις με τους δικους μου...ξυλο..περιορισμοι...ανθρωποι του γυμνασιου που ομως ηταν παντα απογοητευμενοι εαν εβλεπαν στους βαθμους μου κατω απο 18...ως φοιτητης δν υπηρχε μερα που να μην επικοινωνησαμε...αν δε το σηκωνα το τηλεφωνο δε...15 κλησεις τη μερα..αποκορυφωμα η τελευταια χρονια...μετα απο εναν απο τους συχνους τσακωμους των δικων μου,ασυνειδητα γνωρισα την πρωτη κριση αγχους/πανικου...τρελες ταχυκαρδιες..εντονη ζαλαδα και πονος στο στηθος..μετα απο αυτο το σκηνικο και καθως τελειωνα την πολυχνικη σχολη μου,ζητησα να μη μιλαμε καθε μερα καθως ηταν ακρως πιεστικο...το αποτελεσμα ηταν να παιρνει μερα παρα μερα η μανα μου...για να μου λεει κατα λεξη "ελα...δε σε πηρα χτες γιατι δε μας πολυγουσταρεις εσυ...αντε γεια..." με ειρωνικους τονους..ψυχολογικος πολεμος εν ολιγοις επειδη απλα ζητησα λιγη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...ξεχνωντας οτι μολις πριν λιγους μηνες περασα κρισεις αγχους...ξεχνωντας ποσο πιεζομαι και οτι για πρωτη φορα ζητησα χωρο... Τελειωνοντας με αυτα επιασα δουλεια περιστασιακα στα φυλλαδια..το αποτελεσμα ηταν να θεωρουμαι ξενος στο σπιτι επειδη τους εκθετω και τους "ξεφτυλιζω" ... επομενο βημα η δουλεια στον τομεα μου στην επαρχια...το αποτελεσμα ηταν το εξης...10 κλησεις τη μερα...και καθως στη δουλεια ειχα 12ωρα και ζητωντας παλι να μη μιλαμε καθε μερα..το αποτελεσμα ηταν οτι οταν κατεβαινα τα ΣΚ να τους βλεπω...αντι να χαιρονται, ο πατερας μου επαιρνε τη μανα μου παραπερα και εφτιαχναν συζητησεις επιτηδες για να ακουω τις εξης ατακες: " αυτος δε μας γουσταρει ρε...δε τον βλεπεις...;;" "τσιμπησε το αμαξακι και μας εγραψε στα τετοια του"..κανοντας για αλλη μια φορα ψυχολογικο πολεμο ενω απλα εγω κοιταγα τη δουλεια μου...δεν ενοχλουσα ποτε κανεναν και δεν κοντραρα κανεναν...αποκορυφωμα ηταν οταν εμαθα σε ασχετο χρονο οτι εχουν βγαλει αντικλειδια απ το σπιτι ΜΟΥ στην επαρχια,μια φορα που ειπα αντε,ας ερθουν μια βολτα..αφου τους τονισα να ΜΗΝ τολμησουν και μπουκαρουν ποτε σπιτι μου και μου απαντησαν "ελα παναγια μου...(οχι δηλαδη)", προφανως μια ανυποψιαστη μερα,μπηκα κατακουρασμενος σπιτι ΜΟΥ με την ελπιδα να ξεκουραστω,ειδα ενα αλλο σπιτι...ειχαν μπει..το χαν αλλαξει ολο...καθαρισμους κτλ..και ειχαν φυγει...ενιωσα για πρωτη φορα βιασμενος...και μεσα σε ολα αυτα..η ελλειψη κατανοησης συνεχισε καθως παντα σαμποταραν ή με επαιρναν τηλεφωνα να με βρισουν οποτε κανονιζα να μεινω σε συγγενικο σπιτι σε νησι το καλοκαιρι μονος για κατι προχειρα 3μερα,μηπως και ξεσκασω απ τα 12ωρα της δουλειας... Με αυτους τους ανθρωπους που αηδιαζω να τους πω γονεις,απλως εχω την εικονα οτι εβγαλαν ο,τι μισος ειχαν απο τη δυστυχισμενη ζωη τους πανω μου...ειδικα οταν εβλεπαν οτι παω να ζησω με ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΟΡΟΥΣ..σαν να μην αποδεχονται οτι θα ζησω ανεξαρτητα ενω οι ιδιοι κουβαλουν απωθημενα...Το προβλημα...εχω μεινει ανεργος..γυρισα παροδικα στο δυστυχισμενο "πατρικο" μου...αλλα δεν ειμαι καλα...εχω εμμονες οτι θα ξαναγινουν τα ιδια..δε μπορω να φυγω γιατι νιωθω οτι θα "ξαναμπουν" στο οποιοδηποτε σπιτι ΜΟΥ...θα ξαναρχισουν να πιεζουν,θα ξαναρχισουν ψυχολογικους πολεμους...και ολα αυτα γιατι δε νιωθουν οτι πρεπει να πανε και σε καποιον ειδικο οι ιδιοι...διοτι "εγω εχω το προβλημα"...απελπιζομαι παιδια...νιωθω τη ζωη να κυλαει και εγω πλεον ειμαι γεματος ψυχολογικα..κοπελα που να βρω οπως ειμαι ρακος...δεν ξερω τι λυση να ακολουθησω..ο ειδικος δεν εκανε και τπτ...εχει περασει κανεις κατι παρομοιο...;;;βγαινεις απ αυτο το διαρκες στρες που φοβαμαι οτι θα με τελειωσει;;; χελπ....