ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Ειναι πρωτη φορα που εξομολογουμαι για κατι που με προβληματιζει πταγματικα. Ειμαι κοπελα 15 χρονων. Και με ενοχλει πραγματοικα οταν ολοι οι συνομιλικοι μου ασχολουνται μονο με τη βιτρινα τους. Εχω μια φιλη στην ηλικια μου, που εχει πολυ ομορφο σωμα και μακρυα μαλλια. Κατι που θεωρειται πριτυπο στην εποχη μας. Καθε φορα που βγαινουμε και περναμε απο καθρεφτη κοιταζεται και ειμαι σιγουρη πως σκεφτεται ποσο τελεια ειναι. Καθε φορα που ακουει ενα σχολιο στο δρομο τυπου "εχεις κωλαρα" νιωθει πολυ υπερηφανη για τον εαυτο της. Θεωρει κατωτερους ολους τους ανθρωπους που δεν της μοιαζουν, αν και δεν το δειχνει. Κατα τ αλλα δεν ειναι τιποτα. Δεν εχει καμια αποψη πανω σε κοινωνικα θεματα, και βασικα ουτε για τον καιρο δεν ξερει να μιλησει. Νευριαζει πολυ ευκολα με μια αλλη κοπελα που πχ την επεσε στο αγορι της και τη λεει "πουτανακι" ενω συνηθως εχει κανει κι αυτη καποια στιγμη κατι παρομοιο. Δυστηχωςτο παρατηρω σε πολλα ατομα της ηλικιας μου, που θα τα χαρακτηριζα τουλαχιστον ανεγκεφαλα. Και νιοθω πια πως τιθεται ενα τεραστιο θεμα ηθους. Εχω ειμαι αρκετα ωραια κοπελα, που συχνα μενει απαρατηρητη γιατι δεν δεχομαι να μου συμπεριφερονται σαν να ειμαι πργμα. Πραγματικα εχω μια ωραια εμφανιση και ειμαι ανοιχτομυλος ανθρωπος. Μα δεν εχω κανενα λογο να εχω μια εικονα που δεν μπορω να υποστηριξω και να συμπεριφερομαι με τροπο που δεν μου ταιριαζει.