ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο μίζερη μπορεί να είναι η ζωή μoy ?Στα 16 κάνω την πρώτη μου σχέση.ήρεμα και όλα καλά.Χωρίζουμε λόγω πανελληνίων.Περνάω στο πανεπιστήμιο και μια μέρα ξαφνικά ερωτεύομαι όσο δεν πάει άλλο.Να βγαίνω έξω και να νομίζω ότι σε κάθε στενό θα την βρώ.Και άλλες φορές να την ψάχνω σαν τρελός και να ξέρω ότι θα την συναντήσω και πράγματι να την συναντάω.Και αυτή έδειχνε τρελά ερωτευμένη.Τελικα δεν έγινε τίποτα γιατί ήταν πολύ μεγαλύτερη μου και δεν μπορούσα να το κυνηγάω όσο εκείνη ήθελε και κυρίως λόγο της απειρίας μου.Ακολουθούν 2 χρόνια που είμαι σκατά και την σκέφτομαι συνέχεια.Παίζω λολ,βγαίνω περιστασιακά,διαβάζω για την σχολή και παίζω μπάσκετ.Μετά από 2 χρόνια γνωρίζω άλλη κοπέλα.Γινόμαστε φίλοι και πραγματικά ήταν το μόνο που με ενδιέφερε και τίποτα παραπάνω.Είναι έξυπνη ,με κοντρολλάρει όταν ξεφεύγω, μοιράζεται τα προβλήματα της μαζί μου,με στηρίζει και γενικά νιώθω πρωτόγνωρα ελεύθερος και χαίρομαι το κάθε λεπτό μαζί της.Τελικά μετά απο 8 μήνες την ερωτεύομαι, της το λέω αλλά εκείνη ξαφνιάζεται μου λέει ότι δεν ένιωσε ποτέ έτσι και το παγώνουμε εκεί.Πλέον είμαι μόνο γυμναστική σχολή και μια δουλειά που έχω βρει.Έχω απογοητευτεί και απο τις γυναίκες και κυρίως απο τον εαυτό μου.Ώρες ώρες νιώθω ότι είμαι περισσότερο ευαίσθητος από αυτό που μπορεί να καταλάβει ο κόσμος και άλλες ώρες ότι απλά δεν ξέρω τι θέλω από την ζωή μου Αύριο ξέρω ότι θα έχει καταιγίδες και ήδη με φαντάζομαι να φοράω τις πιτζάμες μου στο κρεβάτι και να βλέπω ταινίες αγκαλιά με το μαξιλάρι μου Πιστεύω ότι είμαι στα όρια της κατάθλιψης.Εύχομαι μόνο να ήμουν σημαντικός για κάποια και να μου το έδειχνε.