ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από όλο αυτό το σουφερτό των τελευταίων ημερών για θεματα που απασχολούν κάθε γωνιά, κάθε ηλικία, κάθε αντίληψη, κάθε πολιτική, κάθε οίκο, κάθε θάλασσα και βουνό, κάθομαι σήμερα μεσημέρι ώρα 5¨30 έτοιμη να διαβάσω (μιας και δίνω το τελευταίο μάθημα για εξεταστική και παίρνω πτυχίο). Σκεπτόμενη τα γεγονότα αυτά που μεσολάβησαν το πρώτο αίσθημα που μου ρχεται είναι ο φόβος. Με τρελαίνει. Με γειώνει. Μου κόβει τις ελπίδες. Τι να σας πω! Αισθάνομαι να πνίγομαι ξαφνικά και να μη ξέρω από που να ξεφύγω κυριολεκτικά! Σε λίγες μέρες λίγει η σύμβαση απτη δουλειά μου, (άνγωστο αν θα μας πληρώσουν αυτή τη φορά γιατί είναι τέτοια η δουλειά που μεγάλο ποσοστό κατέχεται από γερμανική εταιρία και ένα πολύ μικρό από Έλληνα επιχειρηματία). Μετά; Μετά είχα το εξής πρόγραμμα:ΠτυχίοΝέα Δουλειά (την οποία ήδη έκλεισα και σαφώς προσφέρει προοπτικές εξέλιξεις και αναβάθμισης βάσει του πτυχίου μου, καθώς επίσης και αξιοποίησης των ικανοτήτων μου και γνώσεων που έχω αποκτήσει τα τελευταία χρόνια απο τη σχολή και είμαι ευγνόμων για αυτό!). Διακοπές (που δεν εχω κάνει ποτέ καμία χρονιά όσο κι αν ακούγεται απίστευτο! παρά έχω παει σε μια δυο πόλεις διήμερο κάποτε, συν κάπου στον αργοσαρωνικό ένα τριήμερο πρόπερσυ και φετος τον μάρτιο)Ξεκούραση. Το έχω ανάγκη σαν τρελή. Δουλεύω σαν το σκύλο τα τελευταία χρόνια ενώ οι μισθοί μου δεν ξεπερνούν ΠΟΤΕ τα 400 ευρώ (μάλιστα τώρα παίρνω 377.84 καθαρά)Νέες προοπτικές από Σεπτέμβριο (με τη νέα δουλειά υπολόγιζα να τελειώσω τα αγγλικά μου, να στρώσω λίγο το μέλλον μου σιγά - σιγά, να κάνω και ένα μεταπτυχιακό μιας και οι στόχοι μου το απαιτούν). Οικογένεια μου. (Ναι. Θα ακουστεί παράξενο αλλά το ανώτατο όνειρο όλων, πριν καν απτα δικά μου όνειρα, ήτα να χτίσω δικό μας σπίτι να χει η οικογένεια μου να μείνει όταν περάσουν τα χρόνια και ως γέροντες πλέον, για να μην πω από τώρα που ναι νέοι, θα χουν παραδώσει τα ηνία και θα κάθονται με αξιοπρέπεια γιατι ετσι τους αξίζει!!!) Κι ομως μεσασ ε 3 μέρες εκτός από τις μισές διαγραφές των παραπάνω, έφτασα σε σημείο να διαγράψω ολόκληρη τη λίστα λίγο πριν σας γράψω εδώ. Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ..ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ..Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ..Ο ΦΟΒΟΣ ΜΗ ΞΕΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΔΡΟΜΟΥς ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΟΥ ΑΥΤΟ..Απο μεσα μου στενάζει ολο αυτό και ήθελα πολύ να το μοιραστώ Ουτε για δημοψηφισματα ηθελα να μιλησω ουτε για τίποτα. Απλά οτι στα 24 μου φοβάμαι σε βαθμό που με βγάζει στο αδιέξοδο.Πάω να διαβάσω το τελευταίο μάθημα και καλή επιτυχία γράψτε μόνο! Τίποτε αλλο! Καλό απόγευμα!