ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

επαιρνα ζωη απ την ανασα σου...υπαρξη απ την σκεψη σου...ουσια απ την ψυχη σου...εκανα καιρο να σε δω και τρελαινομουνα..δεν με επαιρνες τηλεφωνο τα βραδια κ νομιζα πως εχεις παθει κακο...σε εβλεπα κ μπορουσα να χοροπηδαω με τις ωρες σαν ηλιθιο...γελουσα μονη μου κ ολοι απορρουσαν γιατι...εγω απλα ηξερα...κ τους αφηνα ν αναρωτιουνται...υπηρχες εσυ στην ζωη μου...κ αυτο ηταν αρκετο να μαι ευτυχισμενη...ολα περιστρεφονταν γυρω απο σενα...ολη μου η ζωη ειχε να κανει με σενα...και ετσι τωρα που τα πραγματα ειναι λιγο διαφορετικα...απορω με τον εαυτο μου...δεν καταλαβαινω γιατι αυτο αλλαξε;; τελικα τι ησουν; τι εισαι για μενα;; ενα απωθημενο που εζησα κ εσβησε;; ενας μεγαλος ερωτας που κοντευει να τελειωσει;; το αλλο μου μισο;; δεν μπορω να καταλαβω...θα μπορουσα να πω πως το μονο που ξερω ειναι οτι σ αγαπαω..ομως πραγματικα ξερω τι ειναι η αγαπη;; ξερω πως σε νοιαζομαι...πως οταν πονας θα θελα να μου εγω στην θεση σου..για να εισαι καλα...ξερω πως θα προτιμουσα χιλιες φορες να μην σε ειχα γνωρισει ποτε..να μην ημασταν μαζι...αρκει να ζουσε η μανα σου...αρκει να ειχες διπλα σου εκεινη...δεν στο χω πει ποτε...αλλα ναι...γιατι εγω δεν ειμαι τοσο σημαντικη...ξερω πως θελω να πετυχεις ολα σου τα ονειρα..να ανεξαρτητοποιηθεις..να μην εχεις αναγκη κανεναν...και να μην καταληξεις να κανεις ενα επαγγελμα που δεν σ αρεσει μονο κ μονο για τα λεφτα... ομως πραγματκα...πλεον..ολα ειναι πιο καθαρα στο μυαλο μου...μπορω να ζησω κ χωρις εσενα...πλεον η ζωη μου δεν περιστρεφεται γυρω σου...εχω πολλα πραγματα στο μυαλο μου...εχω πολλους ανθρωπους γυρω μου...κανεις δεν ειναι οπως εσυ...ομως αν μια μερα βρεθει καποιος;;; τι θα κανω τοτε;; θα σε παρατησω για καποιον αλλο;; πολυ κοινοτυπο κ ανεντιμο...ξερεις κατι;;; παλιοτερα δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπαρχει καποιος καλυτερος απο σενα...πιο ωραιος πιο εξυπνος και πιο συναρπαστικος....και τωρα αθελα μου καποιες φορες τεινω στο να φλερταρω με αλλους...κ υστερα συνειδητοποιω τι κανω κ απομακρυνομαι...νιωθω τυψεις κ θελω να στα πω...αλλα θα πληγωθεις...δεν θελω να πονεσεις...κ μετα φοβαμαι..φοβαμαι τον εαυτο μου...και ενω παλιοτερα αναρωτιομουν γιατι να μην σε ειχα γνωρισει νωριτερα πλεον αναρωτιεμαι γιατι να μην σε γνωριζα αργοτερα...ισως τελικα αυτο παραηταν μεγαλο για μας...ειμαστε μικροι...αν ημουν μεγαλυτερη οχι πολυ...εστω πεντε εξι χρονια..δεν θα ειχα αμφιβολιες..φοβαμαι...φοβαμαι οτι αυτο που ζουμε μερα με την μερα φτανει στο τελος...και δεν ξερω τι να κανω γι αυτο...απλα φοβαμαι...