ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εάν ρωτούσαμε έναν άντρα και μια γυναίκα πως φαντάζονται το ιδανικό τους ταίρι εμφανισιακά,θα πουν ένα πρότυπο ομορφιάς που θεωρείται το πιο ιδανικό από όλα. Τι γίνεται όμως όταν δεν είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας αλλά και με τους άλλους; Για παράδειγμα εαν σε έναν άντρα ιδανική εμφανισιακά γυναίκα είναι με καμπύλες να είναι λεπτή με γαλάζια ή πράσινα μάτια. Αλλά ενώ αυτό ονειρεύεται και θέλει πιο πολύ από όλα,πλησιάζει μια κοπέλα που δεν έχει ακριβώς τα χαρακτηριστικά που θέλει. Κάνουν σχέση και αυτός συνεχίζει στο πίσω μέρος του μυαλού του να κοιτάζει και να θαυμάζει το ιδανικό που έχει στο μυαλό του,αυτό δεν είναι σαν εκμετάλλευση μιας σχέσης ή κατάστασης αφού το ίδιο το άτομο αδυνατεί ή φοβάται να πλησιάσει και να κυνηγήσει το ιδανικό του να βολεύεται με κάτι στο δικό του μυαλό κατώτερο από αυτόν γιατί ίσως δεν έχει τα κότσια να αποκτήσει αυτό που θέλει; Τουλάχιστον εαν έκανε σχέση με κοπέλα που δεν ήταν ακριβώς όπως ήθελε θα μπορούσε να ερωτευθεί πραγματικά μια κοπέλα ώστε να την βλέπει πανέμορφη ή μέσα του φοβάται ότι για το πρότυπό που θέλει αυτός είναι λίγος και έτσι βολεύτηκε σε μια συμβατική για αυτόν εμφανισιακά κοπέλα; Εάν το ιδανικό για μια γυναίκα είναι ψηλός με γωνίες στο πρόσωπο και γαλάζια ή πράσινα μάτια και γνωρίζει και τα φτιάχνει με άντρες που μετά ξεχνάει αυτό το πρότυπο και θεωρεί τον πιο ωταιο άντρα τον σύντροφο της τότε ΝΑΙ το ίδιο ισχύει και για άντρες. Δυστυχώς καμία γυναίκα δεν θα σου πει ότι το ιδανικό ύψος ενός άντρα είναι 1.65και κανένας άντρας δεν θα σου πει ότι το ιδανικό χρώμα ματιών είναι καφέ. Εν τέλει αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινής ας τα φτιάξουμε με ανθρώπους που τους θεωρούμε ιδανικούς και να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και τους αλλους. Αλλιώς όταν είμαστε σε σχέση να βλέπουμε το ταίρι μας στο πιο όμορφο άτομο χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας άλλες σκέψεις επιθυμίες ή συγκρίσεις.

Καλησπέρα είμαι σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου δεν ξέρω τι να κάνω Είμαι κοπέλα και Έχω σχέση με μια κοπέλα 7 χρονια δεν το ξέρουν οι δικοί μας δυστυχώς εγώ είμαι 25 αυτή 23 δεν μένουμε στο ίδιο μέρος. Πηγαινοερχόμαστε μια εγώ στο σπίτι της μια αυτή στο δικό μου δεν μπορούσαμε να συγκατοικήσουμε λόγω προβλημάτων υγείας. Εγω το καλοκαίρι έκανα πρακτική και με ζήτησαν για δουλειά. Δεν ξέρω τι να κάνω είναι μια καλή δουλειά αλλά δεν μπορώ να αναγκάσω την κοπέλα μου να μείνει στο νησί που είμαι εγώ. Είχαμε πει να πάμε κάπου να συγκατοικήσουμε αλλά σκέφτομαι ότι όπου και αν πάω θα έχω ξανά αυτή την ευκαιρία με την δουλειά; Δεν ξέρω τι να κάνω εγώ από το 2025 είχα βάλει στόχο να συγκατοικήσουμε και τώρα δν ξέρω τι να κάνω με την δουλειά με όλα Είμαι σε αδιέξοδο Εκείνη είναι αθλήτρια και στο νησί που μένω εγώ δεν μπορεί να εξασκήσει αυτό που κάνει. Τόσο καιρό είναι εκτός λόγω τραυματισμού και τώρα προσπαθεί να ξανά μπει και γενικά να βάλει και εκείνη σε ένα πρόγραμμα την ζωή της Σκέφτομαι να πάω κάπου και να ψάχνω δουλειά και για αρχή να δουλεύω όπου ναναι; Ή να μείνω στο νησί κ να ξεκινήσω την δουλειά

Μόνο μιλάω στο τηλέφωνο, άντε να στείλω και κανά sms, αυτό όλο και όλο. Είχα παλιά απ' όλα, hi5, fb, insta, κτλπ Μετά αποφάσισα να τα διαγράψω επειδή περισσότερο χάζευα το τι ανέβαζαν άλλοι (λες και βλέπεις από μία κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων) παρά μιλούσα. Είμαι 26 χρονών. Πάντα όταν κάνω γνωριμίες το ξεκαθαρίζω πως είτε θα μιλάμε όταν βγαίνουμε από κοντά είτε τηλεφωνικά, δεν μου αρέσει ο διαδικτυακός τρόπος επικοινωνίας, το θεωρώ απρόσωπο και αναποτελεσματικό, μπορεί π.χ. να μιλάς αρκετές ώρες καθημερινά με κάποιον και από κοντά να μην λέτε κάτι ουσιαστικό ή να βαριέστε. Δεν θέλω δηλαδή να τα έχω απλά επειδή τα έχουν όλοι σχεδόν οι συνομίληκοί μου, τόσο κακό είναι αν δεν θέλω να συμμετέχω στην ψηφιακή εποχή και να παραμείνω αναλογικός άνθρωπος στον 21ο αιώνα; Ώρες ώρες νιώθω σαν τον Ινδιάνο στην ταινία "Ο τελευταιος των Μοϊκανών". Βλέπω παντού τριγύρω μου ανθρώπους αποξενωμένους από τους γύρω τους ενώ είναι με τα κινητά τους και αναρωτιέμαι αν τελικά τα "κοινωνικά" δίκτυα μας κάνουν αντικοινωνικούς ή έστω επιλεκτικά κοινωνικούς με συνέπεια να ζούμε σε μία προσομοίωση ζωής και όχι την ζωή σε όλες της τις διαστάσεις...

Γράφω εδώ γιατί σε οποιονδήποτε άλλον ντρέπομαι να τα πω.. Είμαι 27 χρονών και είμαι στα χειρότερά μου! Όλοι οι τομείς στη ζωή μου είναι χάλια. Στα επαγγελματικά, δεν έχω σπουδάσει κάτι, δουλεύω πωλήτρια και δεν έχω ούτε λεφτά στην άκρη αλλά ούτε και κάποια δεξιότητα ώστε να φτιάξω την επαγγελματική μου ζωή καλύτερα. Στα ερωτικά, εκεί κι αν είναι χάλια! Δεν έχω κάνει ποτέ μέχρι τώρα σχέση και το χειρότερο έχω έρθει μια φορά σε επαφή στα 16 μου. Μετά από εκεί τίποτα! (χωρίς υπερβολή) Επίσης, ομολογώ, ότι δεν είμαι όμορφη. Έχω αρκετά παραπάνω κιλά. Δεν έχω ούτε ένα φίλο ή μια φίλη. Τα μόνα άτομα που συναναστρέφομαι είναι οι γονείς μου και η αδερφή μου με το αγόρι της. Δεν ξέρω από που να το πιάσω και που να το αφήσω! Έχω τόσα πολλά όνειρα αλλά φοβάμαι ότι εκεί θα μείνουν. Έχω κάνει πάρα πολλά λάθη στο παρελθόν, το ξέρω! Αλλά ενώ από τη μια θέλω να αλλάξω την "πορεία" μου, από την άλλη δεν έχω από που να "πιαστώ". Εννοώντας, αν έστω και ένας τομείς στην ζωή μου ήταν εντάξει, με άλλη δύναμη θα προσπαθούσα να έφτιαχνα και τους άλλους. Τώρα είναι όλα χάλια. Νιώθω απέραντη μοναξιά & απογοήτευση. Και σε αυτό το σημείο να πω ότι ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, πιστεύοντας ότι θα με βοηθήσει! Είμαι τρίτη συνεδρία, ακόμα αναλύουμε το παρελθόν! Με μεγάλη μου χαρά θα ακούσω όποιον έχει μια γνώμη ή ένα σχόλιο για όλο αυτό!

Έμαθα πως η κοπέλα με την οποία βγαίνω εδώ και περίπου 2 βδομάδες, έχει παιδί από προηγούμενη σχέση. Εγώ είμαι 26 και αυτή 24. Δεν μου το είχε πει μέχρι τώρα αλλά ούτε κεγώ το ρώτησα οπότε δεν είναι πως το βλέπω σαν κάποιο μεγάλο μυστικό απλά μου ήρθε ξαφνικό όλο αυτό και νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα. Αν καταλήξουμε να είμαστε μαζί και έχουμε σχέση, είναι αναπόφευκτο πως από ένα σημείο και μετά, το παιδί της θα είναι και δικό μου (με πολλά εισαγωγικά, δεν το εννοώ κτητικά αλλά σε φάση ότι θα το μεγαλώσουμε μαζί) και δεν νιώθω έτοιμος για κάτι τέτοιο. Γενικά δεν θα ήθελα να γνωρίσω κάποια που να έχει ήδη παιδί, θα προτιμούσα κάποια χωρίς παιδί αλλά δεν μπορώ να πω πως δεν νιώθω όμορφα μαζί της, απλά σίγουρα δεν νιώθω οκ να της το πω. Αν το ήξερα εξ αρχής θα της έλεγα πως με ενδιαφέρει μόνο η παρέα της αλλά μεσολάβησαν πολλά και πιστεύω θα πληγωθεί αν της πω ξεκάθαρα πως δεν μπορώ να είμαι με κάποια που έχει ήδη τόσες ευθύνες σε αυτήν την ηλικία. Υπάρχει τρόπος να το εξηγήσω με τέτοιον τρόπο ώστε και να μην την στεναχωρήσω αλλά και να συνεχίσω να την βλέπω αλλά ξεκαθαρίζοντας πως δεν μπορώ να παίξω τον ρόλο του πατέρα και πως ίσως κάποτε (ίσως και όχι, όλα πιθανά είναι εξάλλου) να αλλάξει αυτό,

Εδώ και πολύ καιρό όλοι μου λένε να μην παντρέψω ένα συγκεκριμένο ιδιαίτερο ζευγάρι . Τους αγάπησα με το καιρό και δέθηκα . Είμαι δοτικος .. έχουν κάνει γενικά σε εμένα διάφορα που τα έχω συγχωρήσει πολλά θα έλεγα για τον έναν χρόνο γνωριμίας μας .. ο άνδρας σήμερα βρήκε μια πρόφαση γιατί τυχαία έμαθα ότι μιλάει με άλλες γυναίκες στα σοσιαλ .. του την είπα αλλά δεν μπήκα στη μέση (καλώς , κακώς θα φανεί) μετά από αυτό , ενώ λύσσαγε να τον παντρέψω βρήκε μια γελοία πρόφαση να το παίξει θιγμένος και να μου ζητήσει να «σταματήσουμε» την επαφή για κάποιο διάστημα . Νιώθω τέρμα αηδία για τον τύπο . Είμαι λάθος ;

Άτομο που υποτίθεται ψάχνει έναν καλό άνθρωπο να ερωτευτεί. Μου μίλησε για την παλιά σχέση της ο οποίος λέει ήταν τσαμπουκάς, νευρικός κι έβγαινε έξω και τσακωνόταν ακόμα και για θέση πάρκινγκ ενώ εκείνη παρακολουθούσε αμήχανα από τη θέση του συνοδηγού. Είχε παρέες που όχι απλώς της αντιμιλούσαν αλλά την έβριζαν χύμα και συνέχιζε να τους κάνει παρέα. Είχε λέει μια φίλη που ήταν αγενής, συμφεροντολόγα και διάφορα τέτοια και το μόνο καλό που της έκανε όσο καιρό έκαναν παρέα είναι ότι της πάσαρε διάφορους κάγκουρες πρώην της όταν τους χώριζε. Όλα αυτά ( δική της και η φρασεολογία) μού τα είχε πει ενώ μετά από κάθε φράση συμπλήρωνε επαναληπτικά πόσο πολύ ψάχνει ένα καλό παιδί σαν κι εμένα να ερωτευτεί.(το σαν κι εμένα το έλεγε αυτή, δεν είναι δική μου άποψη). Την νοιάστηκα από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, βγαίναμε, έκανα χιούμορ, γέλαγε, περνάγαμε όμορφα, για πρώτη φορά στη ζωή της τη νοιάστηκε άνθρωπος όταν κρύωσε και συναχώθηκε ( η ίδια μου το είπε κι αυτό). Έτρεχα να την βοηθήσω, την ερωτεύτηκα βαθιά. Μπήκα στη διαδικασία να αφεθώ ενώ ο έρωτας σε όλη μου τη ζωή μού έχει δώσει μόνο αδιαφορία και λύπη. Και στο τέλος αφού καραφλερτάραμε και προχωρήσαμε πολύ, πάρα πολύ στην ''σχέση'', μου μίλησε απότομα, μου τα έχωσε και το διαλύσαμε. Γενικά είχε περάσει δύσκολα στη ζωή της και κάθε μέρα άλλαζε διάθεση, πότε ήταν μες στη χαρά, πότε μες στη θλίψη κι έκραζε όποιον έβλεπε. Πολλές φορές άλλαζε διάθεση ακόμα και μέσα στην ίδια μέρα με διαφορά λίγων ωρών. Αν ερωτεύεσαι βαθιά και νοιάζεσαι , δεν έχεις τύχη. Αυτό είναι όλη η ζωή μου. Ξέρω, ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει το νοιάξιμό μου και το ενδιαφέρον μου και τον έρωτά μου. Φυσικά κι έχει δικαίωμα να μην με θέλει, δεν ζήτησα ποτέ να με ερωτευτούν με το ζόρι. Fun fact: Δεν με έχουν ερωτευτεί ποτέ. (θα ήταν χιουμοριστικό αν δεν ήταν αληθινό) Δεν μου το ξέκοψε από την αρχή όμως, άφησε και προχωρήσαμε πολύ. Έχω όμορφες αναμνήσεις απ' όσα ωραία ζήσαμε μέσα σε αυτό το λίγο χρόνο αλλά δεν μπορώ να μην αισθάνομαι κάποιες φορές και άσχημα, τσαλακώνεται η ψυχή μου που πλέον δεν μιλάμε ούτε τηλεφωνικά ούτε αν τύχει και συναντηθούμε (που δυστυχώς τυχαίνει). Δεν μπορώ να προχωρήσω σε επόμενη γνωριμία, γιατί δεν με έχουν ερωτευτεί ποτέ στη ζωή μου οπότε δεν έχει νόημα. Πλέον έχω μεγαλώσει κιόλας, δεν είμαι νέος όπως παλιά , που ούτε τότε είχα πέραση αλλά τουλάχιστον κάποτε ο χρόνος ήταν σύμμαχός μου.

Ζω το εξής παράδοξο σε όλη τη ζωή μου. Βγαίνω έξω, κοινωνικοποιούμαι, αν τύχει μιλάω, δεν είμαι αποκομμένος από το κλίμα του κάθε μέρους που βρίσκομαι κι όμως δεν κάνω φιλίες. Δεν είναι ότι αρνούμαι, ίσα-ίσα που ανοίγομαι αν τύχει αλλά πραγματικά απορώ πώς λένε κάποιοι ότι βγαίνοντας έξω γνωρίζουν κόσμο κι ότι είναι πανεύκολο. Ή τέλος πάντων αρκετά εφικτό. Ζω μια ζωή κανονική, με την καθημερινότητα κι ούτε απομονώνομαι ούτε είμαι κλεισμένος στο δωμάτιό μου ούτε τίποτα. Κι όταν βγαίνω ειλικρινά δεν βλέπω ανθρώπους να γνωρίζονται μπροστά μου. Βλέπω μόνο παρέες ήδη διαμορφωμένες. Σε αυτές τις παρέες οι νέες γνωριμίες γίνονται μόνο αν κάποιο μέλος της παρέας φέρει και συστήσει νέους ανθρώπους. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κάποιος μόνος του και πηγαίνοντας κάπου να βρει παρέα. Άντε να βρει κάποιον άνθρωπο να συζητήσει λίγο μέχρι να ξεκινήσει το event στο οποίο βρεθήκανε. Το βλέπω καθημερινά εδώ και χρόνια μπροστά μου. Δε νομίζω ότι είναι παράλογο αυτό που λέω. Ισχύει εκατό τοις εκατό. Κι όχι δεν θέλω να κάνω δραστηριότητες (π.χ. αθλητικές ή οτιδήποτε άλλο) μόνο και μόνο για να βρω παρέα. Άσε που και στις δραστηριότητες συνήθως πηγαίνουν παρέες, ούτε είναι σίγουρο ότι αν μπεις π.χ. στην ίδια ομάδα με κάποιον για να κάνεις μια άσκηση αυτομάτως θα γίνετε και φίλοι. Και πραγματικά μου κάνει εντύπωση (κακή, γιατί μου φαίνεται σαν να δουλεύει κάποιος τους μόνους) που επιμένουν να λένε κάποιοι ότι βγαίνοντας έξω θα βρεις παρέες. Από όταν ήμουν έφηβος μέχρι τώρα που σχεδόν γέρασα έχω πάει σε χιλιάδες μέρη της πόλης και δεν βρήκα απολύτως τίποτα ούτε είδα άλλους ανθρώπους να έχουν πάει μόνοι για να βρουν παρέα. Αυτό που εννοούν όσοι λένε πως έξω βρίσκουν παρέα είναι ότι κάποιοι ήδη φίλοι τους, τούς γνωρίζουν νέα άτομα φέρνοντάς τα στην παρέα. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κάποιος παρέα και έτσι περνούν χρόνια ολόκληρα μέσα στη μοναξιά.

Είμαι σε σχέση 1 χρόνο τώρα. Καλά είναι, δεν λέω. Η σχέση εξελίσσεται κανονικά (με ό,τι σημαίνει αυτό) και εδώ και 2-3 μήνες, 4-5 φορές την εβδομάδα κοιμάμαι πλέον στο σπίτι της. Όμως, από τότε που συνέβη αυτό (που κοιμάμαι σπίτι της), ενώ στην αρχή μου άρεσε, πλέον δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει και τόσο. Νιώθω ότι κάπου χάθηκε η μαγεία μέσα στην σχέση, που λέμε. Ότι δηλαδή, λόγω της κοινής καθημερινότητας, κάπου το πράγμα πάει να βαλτώσει. Και στο σεξουαλικό κομμάτι ακόμα, λόγω της καθημερινής μας συναναστροφής, δεν με εκλύει πλέον τόσο, όσο πιο παλιά που δεν κοιμόμασταν μαζί. Πιο παλιά, δεν είχα κοιμηθεί ούτε μια νύχτα μαζί της (εκτός από τις διακοπές, που ήταν 10 ημέρες το Καλοκαίρι). Δηλαδή, κάναμε ό,τι κάναμε και μετά γύριζα σπίτι μου και στο σεξουαλικό κομμάτι ήμασταν πολύ καλύτερα (τουλάχιστον εμένα με έλκυε περισσότερο, δηλαδή αν με έλκυε 100% στην αρχή, τώρα με ελκύει 50%.). Συγγνώμη που το λέω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής. Το πιο παράξενο από όλα είναι ότι, όταν είναι μακριά μου, μου λείπει πραγματικά, αλλά όταν είμαστε μαζί, εγώ βαριέμαι λίγο (εντάξει, όχι πάντα). Παράξενο, θα πει κάποιος και λογικό είναι να το πει. Αλλά, εγώ έτσι νιώθω. Υπάρχει άραγε εξήγηση για όλα αυτά;

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, χωρίς να έχω μπορέσει να καταλήξω σε ένα ασφαλές συμπέρασμα, αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν κοινωνικό κύκλο, είναι πράγματι τόσο ευτυχισμένοι και χαρούμενοι ή αν η πλειοψηφία των ανθρώπων που απαρτίζουν τον κοινωνικό τους κύκλο, ανήκουν στις λεγόμενες ''παρέες ανάγκης'', με άλλα λόγια, έχουν μεν κοινωνική ζωή, αλλά είναι ρηχή, χωρίς ποιότητα. Τείνω μάλιστα να συμπεράνω ότι, όσο πιο μεγάλο κοινωνικό κύκλο έχει κάποιος, τόσο πιο ρηχή κοινωνική ζωή έχει. Προσωπικά, μου φαίνεται αρκετά δύσκολο όλοι όσοι βγαίνουν και πηγαίνουν κάπου με την ''χ'' ή την ''ψ'' παρέα, να το κάνουν πάντα από επιλογή και να περνάνε πάντα καλά. Και αυτό επειδή, πολλές φορές έχω ακούσει ανθρώπους που τους προσκαλούν κάπου, οι ίδιοι βαριούνται να πάνε, αλλά πηγαίνουν μην μπορώντας να κάνουν και αλλιώς. Βλέπω ανθρώπους σε καφετέριες, εστιατόρια κλπ. και επειδή έχω τις σχετικές γνώσεις, παρατηρώ την γλώσσα του σώματός τους. Και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, δεν δείχνουν να το απολαμβάνουν και ιδιαίτερα. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να μπω στο μυαλό τους και να διαβάσω την σκέψη τους, προκειμένου να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω αυτή μου την πεποίθηση. Προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων οι οποίοι, από το να πάνε κάπου που δεν θέλουν και πολύ περισσότερο με ανθρώπους που δεν θέλουν, προτιμούν να κάθονται σπίτι τους και ας είναι βαρετό όλο αυτό. Απορώ μάλιστα, πώς κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν έξω απλά και μόνο για να βγουν. Το θεωρώ τραγικό κάτι τέτοιο. Τολμώ μάλιστα να πω ότι, η πλειοψηφία των ανθρώπων που βγαίνουν και πηγαίνουν κάπου με μια παρέα, θα προτιμούσαν να ήταν αλλού και με άλλη παρέα, έστω και ιδεατή, που λέμε. Και για έναν ανεξήγητο για εμένα λόγο, βγαίνουν αλλά δεν περνάνε καλά. Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι έτσι θα γίνει ίσως μια αξιόλογη γνωριμία κλπ. απλά κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους. Η πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο είναι μηδαμινή.