ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα από dating app μία πολύ καλή κοπέλα (σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια και στάνταρς πάντα) και κάθε φορά που μιλάμε υπάρχει πολύ χιούμορ, ενθουσιασμός και η συζήτηση δεν βαλτώνει. Με το τελευταίο εννοώ πως έχει τύχει πολλέε φορές να κάνω match με κάποια κοπέλα και να της στέλνω 3 ή 4 μηνύματα και αυτή να απαντάει ή μονολεκτικά ή να μην καταβάλει τις ίδιες προσπάθειες και με την ίδια θετική ενέργεια της γνωριμίας, να συνεχίσει την κουβέντα, π.χ. να ρωτάω κάτι όπως "Αγαπημένη ταινία;" και να απαντάει μόνο σε αυτό, χωρίς να ρωτάει μετά "Εσένα ποια είναι;" ξέρω γω, με αποτέλεσμα να μοιάζει όλο αυτό σαν να της παίρνω συνέντευξη. Αυτή και ενδιαφέρεται να μάθει για μένα αλλά και ανταποκρίνεται στον ίδιο βαθμό. Το μόνο κακό που της βρίσκω είναι πως αργεί να απαντήσει, π.χ. της έστειλα χθες τελευταίο μήνυμα "Καληνύχτα" και ενώ την έδειχνε online μέχρι και πριν 2 ώρες (τώρα που γράφω αυτή την εξομολόγηση είναι 1 το μεσημέρι) δεν απάντησε ενώ ίσως και να το είδε. Της έστειλα "Καλημέρα" (πριν 2 ώρες όταν μπήκα στην εφαρμογή) και δεν απάντησε ακόμα ενώ (τότε) ήταν online. Τα απογεύματα μετά τις 6-7 συνήθως μιλάμε με κανονική ροή (στέλνω κάτι και μετά από 1 το πολύ 2 λεπτά στέλνει και αυτή) αλλά την μισή μέρα γίνεται αυτό. Καταλαβαίνω πως έχει δουλειά αλλά αποτελεί αυτό δικαιολογία να μην στέλνει έστω ένα "Καλημέρα" , κάτι τέλος πάντων; Κεγώ δουλεύω αλλά μιά χαρά βρίσκω 5-10 λεπτά ανά 1 ώρα να μπω λίγο να δω αν έστειλε τίποτα, δεν απαίτησα να είναι όλη την ώρα με το κινητό της και να μου στέλνει άμεσα αλλά οκ είναι κάπως περίεργο αυτό. Μία βδομάδα που μιλάμε κάθε φορά τα ίδια, μήπως να το ρωτήσω ευθέως αν το κάνει αυτό για κάποιον συγκεκριμένο λόγο ή θα φανεί υπερβολικό (λες και θέλω να μου δίνει αναφορά για το τι κάνει και που βρίσκεται, ενώ εγώ απλά θέλω να μαθαίνω νέα της επειδή ενδιαφέρομαι) και τοξικό; Ευχαριστώ για κάθε απάντηση.

Νομίζω πως αν έπρεπε να διαλέξω 2 πράματα που αγαπώ περισσότερο από το οτιδήποτε είναι αυτά τα 2. Ζούμε σε μία κοινωνία που επιζητούν όλοι όλο και περισσότερα, βλέπουν τα "πρότυπα" τους στα social που ανεβάζουν φωτογραφίες σε διακοπές ή με ακριβά ρούχα και νιώθουν πως και οι ίδιοι πρέπει να τα αποκτήσουν (ο λεγόμενος καταναλωτισμός) λες και αυτά έχουν σημασία. Δεν είχα ποτέ μου απωθημένο που άλλος το ενστέρνησε μέσα μου, δεν έχει καν λογική να αφήνεις κάποιον/α που δε γνωρίζεις καν και απλά έχοντας την ωραιοποιημένη του/της εικόνα, να τον/την αφήνεις εκείνον/η να σου λέει τι εσύ θέλεις, τι εσύ χρειάζεσαι, τι εσένα σου λείπει. Μουσική και αγάπη, αυτά μετράνε και αξίζουν για μένα, αυτά και θέλω. Μετά την υγεία είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή μου. Τα άλλα είναι απλά ματαιοδοξία. Όσοι τα θεοποιούν μάλλον πέφτουν εύκολα θύματα της δύναμης της εικόνας.

Μέσα από τους ανθρώπους και τον αγώνα τους.Γνώρισα ανθρώπους με μάτια καθαρά που πετούν σπίθες.Μέσα μου άναψε η φωτιά.

Τα συναισθήματα μου έχουν πάθει σοκ.. έχω αρχίσει και πιστεύω πως όντως τρελαίνομαι.. ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή.. μια σειρά ΤΡΑΓΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ(έφυγαν από την ζωή αρκετοί δικοί μου άνθρωποι, μου επιτέθηκαν σε πολυσύχναστο δρόμο, ανακαλύφθηκε μια εξωσυζυγική σχέση ανθρώπου της οικογενείας μου, έκλεισε ένας κύκλος δουλειάς) με είχαν κάνει να μην μπορώ να κοιμάμαι.. ξυπναγα ανα μια ώρα.. τον τελευταίο καιρό μου έχει καρφωθεί η ιδέα ότι έχω κάτι σοβαρότερο.. επισκέφθηκα έναν ψυχολόγο ο οποίος με διαβεβαίωσε πως όλα αυτά που νιώθω είναι από το άγχος.. τι να πω; αυτό που περνάω εύχομαι να μην το έχει περάσει κανείς.. είναι λες και ο κόσμος μου έχει γκρεμιστεί.. υπάρχουν στιγμές που λέω ότι τα πράγματα θα πάνω καλύτερα και άλλες που παθαίνω κριση πανικου. Τα γράφω εδώ γιατί ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου..

Γιατι οταν εισαι 30 ειναι δυσκολο να βρεις ατομα που να σας ενωνουν οι δυσκολιες η εστω το ξελαφρωμα απο αυτες ? Τυπου στις πανελληνιες οσο να ναι υπηρχε ενα κοινο αισθημα οτι ολοι περναγαμε ψιλοχαλια η πχ το κοινο αισθημα ανακουφισης το καλοκαιρι μετα . Η ξερω γω το κοινο αισθημα ψαρωματος/ενθουσιασμου οταν πρωτομπαινεις φοιτητης και πιανεις κουβεντα με αλλους πρωτοετεις . Αλλα στα 30 νιωθω οτι ολοι εχουν βρει their way ειτε πιο μιζερο ειτε πιο ευχαριστο και δεν μπορεις να μπεις στη ροτα του αλλου. Δεν ξερω αν φταιει οτι ολοι εχουμε διαφορετικους στοχους/ενασχολησεις η ειναι δυσκολη η εποχη που υπαρχει η τελειοτητα του ινσταγκραμ αλλα και οικονομικη κριση παραλληλα.

Είναι τέλεια όμορφη σέξυ καταξιωμένη και την έχει δει γοισσα και υπεργαματη.... Τι κάνουμε τώρα? Ο έρωτας χτυπάει στα 35?

Εδώ και αρκετό καιρό βλέπω ένα αγόρι,δουλεύει σε ένα ταχυφαγείο.Πηγαινω συνήθως μια δυο φορές την εβδομάδα για να πάρω φαγητό,όταν δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω.Ειναι πάντα φιλικός,με το χαμόγελο στα χείλη και με έναν καλό λόγο για ολους.Οταν με βλέπει,κάνει λες και δεν ξέρω κι εγώ τι.Μεσα στη καλή χαρά παντα.Ξερει πως λέγομαι και ξέρω πως λέγεται.Η αλήθεια είναι ότι είναι ωραίο παιδί και με έχει γοητεύσει.Πριν από κάποιο καιρό τον ακολούθησα στο ινσταγκραμ,αλλά δεν με ακολούθησε πίσω ενώ ξέρει πως λέγομαι.Του έχω κάνει λαικ σε φωτογραφίες και ιστορίες,τίποτα όμως.Το παράξενο είναι ότι από κοντά έχει εντελώς διαφορετική συμπεριφορά όπως λέω και παραπάνω.Υποψιαζομαι η ότι κατά βάθος δεν με συμπαθεί και απλά παριστάνει τον καλό λόγω δουλειάς,αν και πρέπει να ομολογήσω ότι και μια φορά που συναντηθήκαμε στο δρόμο είχε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά που έχει και στη δουλειά,μόνο που δεν πέταγε από τη χαρά του που με είδε,η έχει ψυλλιαστει τι συμβαίνει και κάνει τον δύσκολο.Τι γνώμη έχετε εσείς;Είναι ελεύθερος αν βοηθάει κάπου αυτό,δεν υπάρχει άλλη κοπέλα στη μέση δηλαδή.Σε πρώτη φάση τι νομίζετε ότι είναι;Δεν με συμπαθεί και απλά παριστάνει τον καλό,έχει καταλάβει τι νιώθω και κάνει τον δύσκολο ή είναι κάτι άλλο; Σε δεύτερη φάση,αξίζει να συνεχίσω να προσπαθώ η να κοιτάξω άλλου;

Έχω χωρίσει και νιώθω μόνη μου. Νιώθω ότι πέρα από τους γονείς μου δεν με νοιάζεται κανείς. Συμβαίνει κάτι στην δουλειά που με αγχώνει και δεν έχω πια να το μοιραστώ με τον σύντροφό μου. Γιατί νιώθω έτσι? Και να πάθω κάτι μόνο οι γονείς μου θα ανησυχήσουν. Σκέφτομαι ότι δύσκολα θα βρω έναν σύντροφο που θα με στηρίζει και θα είναι μαζί μου στις δύσκολες στιγμές. Πώς να ξεπεράσω αυτό το συναίσθημα? Του πρώην μου δεν του καίγεται καρφί .... πιθανότητα δεν θα μου στείλει ποτέ ξανά. Είχα δεθεί μαζί του και είχαμε έρθει κοντά. Γενικά είμαι κλειστός ανθρώπος.

Πρόσφατα και τελείως τυχαία, έπεσα πάνω σε έναν από τους χιλιάδες ορισμούς που υπάρχουν για έκφραση των συναισθηματικών ιδιαιτεροτήτων/προτιμήσεων στις σχέσεις: Recipromantic. Δηλαδή κάποιος/α που ελκύεται ερωτικά/ρομαντικά μόνο από κάποιο άλλο άτομο το οποίο να του/της έχει εκδηλώσει τα συναισθήματά του πρώτο. Δηλαδή αν δεν νιώθει κάποια κάτι (το οτιδήποτε και οποιασδήποτε μορφής) για μένα, δεν θα το νιώσω ούτε εγώ, θέλω δηλαδή την επιβεβαίωση για να μην φοβάμαι να ρισκάρω εκφράζοντας τα συναισθήματά μου για αυτήν και μετά φάω άκυρο και πονέσω ή πληγωθώ. Μπορείτε να το βάλετε με ετικέτα "ανασφάλειας" ή "εγωισμού" αν θέλετε, πάντως όταν έπεσα τυχαία πάνω σε αυτόν τον ορισμό, ένιωσα εντελώς οικεία, σαν να ήμουν ανέκαθεν αυτό χωρίς να ήξερα πως λέγεται με μία λέξη. Έχει τύχει άπειρες φορές στο παρελθόν να πω σε κοπέλα (που μιλούσαμε αρκετό καιρό μαζί, μήνες, όχι με το καλημέρα) πως νιώθω για αυτήν και ήταν το πιο απαίσιο συναίσθημα που ένιωσα ποτέ, αυτό του να μην είναι αμοιβαίο (πραγματικά, δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου να μην τον αγαπούν όπως τις αγαπάει αυτός) και ένιωθα εκτεθειμένος και ευάλωτος. Εξομολογείσαι σε κάποιο άτομο τα όσα νιώθεις για αυτό και τι σημαίνει για σένα και μετά όλα διαλύονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και εσύ πέφτεις από τα σύννεφα. Και γιατί αυτό να είναι κακό ή να θεωρείται ως "εγωιστικό" ; Όλοι και όλες αυτό δεν επιθυμούμε κατά βάθος (και ας φοράμε μάσκες κυνισμού και το παίζουμε υπεράνω όλων αυτών και πως δεν μας "αγγίζουν" καν) να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε; Γιατί να είναι κακό να νιώθεις πως όντως σε θέλει ο/η άλλος/η πρώτα; Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την αμοιβαία αγάπη; Θα μου γράψετε ίσως στα σχόλια "και αν ο/η άλλος/η δεν στο πει πρώτος/η ποτέ και περιμένει από εσένα να κάνεις το πρώτο βήμα;" ναι, είναι και αυτό ένα ρίσκο. Αλλά προτιμώ χίλιες φορές να μην γίνει κάτι ποτέ παρά εγώ να ανοιχτώ και η άλλη να της είναι αδιάφορο, επειδή στην τελική, εγώ θα πληγωθώ που δεν θα πάρω την αγάπη, όχι αυτή αφού έτσι και αλλιώς δεν θα αισθάνεται κάτι. Recipromantic λοιπόν και ας φαίνεται λάθος σε μερικούς!

Μιλάω με την πρώην μου εδώ και λίγους μήνες , μου προκάλεσε συναισθήματα και της το είπα , γενικά έχει δημιουργήσει μια τάση να εξαφανίζεται και να ξαναεμφανίζεται , το εκλαμβάνω ως μέσον χειραγώγησης ώστε να έχει τον πλήρη έλεγχο πάνω μου. Ενώ μου είχε πει ότι δεν θέλει να νιώσει πράγματα , πρόσφατα μου παραδέχτηκε πως έχει αρχίσει και νιώθει και μου ζητούσε συγνώμη που χάθηκε και ότι ήθελε πολύ να με καλέσει ενώ δεν το έκανε , έχει αρχίσει να με εκνευρίζει η στάση της καθώς νιώθω πως μας καταπιέζει. Δεν με αφήνει να προχωρήσω αλλά ούτε και να ανακουφιστώ μόλις αποκτήσουμε κάποια πρόοδο στο μεταξύ μας. Τώρα με έχει παγώσει 2 βδομάδες και δεν μου απαντάει στις κλήσεις , νιώθω ότι με βιάζει συναισθηματικά και ότι προσπαθεί να με κάνει να έχω εμμονή μαζί της. (Μια από τις πρώτες φορές που δεν μου απάντησε σε κλήση , με πήρε τηλέφωνο και με πρόσβαλλε , με έβριζε , με απειλούσε και μου είπε ότι αυτό που θέλει είναι να την παίρνω , να την ψάχνω(εφόσον δεν την ενόχλησα γιατί αυτό ήταν το λογικό)) έχω μπλέξει με σαδομαζοχίστρια? οκ , είναι η πρώτη μου αγάπη.. και πάει καιρός , και είναι η μόνη που έχω κρατήσει μέσα στην καρδιά μου, αλλά το τοξικό το νιώθω , είναι εκεί. με πνίγει. Δημιουργεί οικειότητα και συναίσθημα και μόλις νιώσω άνετα με αγνοεί επιδεικτικά. Ας μου εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς κάνω λάθος ή έστω τι πάει λάθος με αυτήν.