Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους να εκφράζουν παράπονα για την οικονομική κρίση και τις δυσκολίες που αυτή επιφέρει. Η ανώτερη τάξη όχι τόσο, οι άλλες δύο όμως σίγουρα. Σαφώς, οι αντιδράσεις αυτές είναι δικαιολογημένες, τι γίνεται όμως όταν αυτοί που αντιδρούν ξοδεύουν περισσότερα από όσα μπορούν;
Τι εννοώ με αυτό; Τις προάλλες καθόμουν και έβλεπα ειδήσεις και έπεσα πάνω σε ένα κλασσικό για την εποχή ρεπορτάζ που αφορούσε στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας. Οι δημοσιογράφοι κατέληξαν πως το Σαρακοστιανό τραπέζι θα κοστίσει φέτος 77,9 ευρώ. Ακούγοντάς το αναρωτήθηκα πώς γίνεται άνθρωποι που συνεχώς ''γκρινιάζουν'' για την κρίση να πληρώνουν κοντά στα 80 ευρώ για ένα τραπέζι. Σίγουρα οι άνθρωποι που έχουν τεράστιες οικονομικές δυσκολίες δεν θα πληρώσουν τόσα, ωστόσο οι περισσότερες οικογένειες θα τα δώσουν, και ας ζορίζονται οικονομικά.
Πολλοί λένε ''η φτώχεια θέλει καλοπέραση'' και συμφωνώ, ως ένα βαθμό φυσικά. Θεωρώ όμως αδιανόητο να σπαταλιέται το 1/6 του βασικού μισθού σε μία μέρα. Αν σου περισσεύουν δώσε τα, αν όμως όχι φέρσου λογικά. Σε μέρες κρίσης δεν πειράζει αν το Σαρακοστιανό τραπέζι είναι λίγο πιο ''φτωχό''.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης πολλοί Ευρωπαίοι άρχισαν να θεωρούν τους Έλληνες σπάταλους και κρίνοντας από την τιμή του Σαρακοστιανού τραπεζιού δεν φαίνεται να έχουν και πολύ άδικο. Φυσικά, η Καθαρά Δευτέρα είναι συνδεδεμένη στο μυαλό των Ελλήνων με άφθονο φαγητό, η οικονομική κρίση όμως δεν αστειεύεται.
