Από τον Μύρο Ζέκα
Με φόντο το προσφυγικό έγινε αισθητή μια διαφορά νοοτροπίας ανάμεσα σε Ορθοδοξία και Καθολικισμό. Οι εκπρόσωποι της ορθοδοξίας από τη μία φαίνονται αρκετά καχύποπτοι προς τους πρόσφυγες σε αντίθεση με τους καθολικούς οι οποίοι αντιμετωπίζουν πιο θερμά το ζήτημα.
Ξεκινώντας εκ των έσω, μπορούμε να πούμε πως παρατηρείται μια απάθεια, μια αδιαφορία από τους κύκλους της ορθόδοξης εκκλησίας όσον αφορά στους πρόσφυγες. Βέβαια, το χειρότερο είναι ότι μερικές φορές εκφωνούνται κηρύγματα μίσους από τους εκπροσώπους της ...αγάπης κατά των προσφύγων. Η επιθετική αυτή στάση εκδηλώθηκε κυρίως από κάποιους γνωστούς Μητροπολίτες όπως οι Άνθιμος και Αμβρόσιος. Συγκεκριμένα, ο Άνθιμος σε έναν από τους πύρινους λόγους του ζητούσε επίμονα να μην εγκατασταθούν πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη φοβούμενος για τον ελληνισμό: “ Αν όλοι αυτοί οι ξένοι, που και μεταξύ τους είναι ξένοι, έρθουν στην Θεσσαλονίκη κοντά στα σύνορα, τότε ναι. Αισθάνομαι απειλή. Θεωρώ πως θα είναι έγκλημα αν τους φέρουν στη Θεσσαλονίκη για προσωρινή μετεγκατάσταση. Θα είναι η καταστροφή του ελληνισμού αν γίνει κάτι τέτοιο.”
Σαν να μην έφτανε ο Άνθιμος, έπεφταν βροχή και οι δηλώσεις του Αμβροσίου για το ίδιο θέμα. Αυτός βέβαια ακόμη πιο επιθετικός. Σε κείμενό του με τίτλο "Να μην μολυνθεί η περιοχή μας" αναφέρει χαρακτηριστικά “δεν έχουμε χώρο για να φιλοξενήσουμε στην περιοχή μας όλα αυτά τα στίφη των ισλαμιστών, τα οποία εκβιαστικά αποστέλλονται στην πατρίδα μας για να την αλλοιώσουν και να την κατακτήσουν.”
Φυσικά, εκτός από τα παραπάνω λόγια "αγάπης" οι ίδιοι Μητροπολίτες έχουν πει πολλά παρόμοια. Αίσθηση προκάλεσε επίσης και το γεγονός ότι ένας παπάς όχι μόνο βρισκόταν αλλά πρωτοστάτησε σε διαμαρτυρία ακροδεξιών στην Βέροια όπου πετάχθηκαν και κεφάλια χοίρων. Βέβαια, η εκκλησία έδειξε και το καλό της πρόσωπο σε κάποιες περιπτώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τέλεση κοινής προσευχής με μουσουλμάνους για τα θύματα του Αιγαίου στις 4 Νοεμβρίου 2015.
Σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησία η Καθολική φάνηκε να αγκαλιάζει περισσότερο τους πρόσφυγες. Από τη μία, πολλές ενορίες καθολικών ναών συγκέντρωναν τρόφιμα για τους πρόσφυγες, όπως για παράδειγμα η καθολική εκκλησία της Κεφαλονιάς. Από την άλλη ο Πάπας Φραγκίσκος, ο πρώτος εκπρόσωπος του Καθολικισμού στον κόσμο, έκανε δηλώσεις γεμάτο συμπόνια για τους πρόσφυγες ζητώντας έμπρακτα την αλληλεγγύη της Ευρώπης. Ειδικότερα, τη μεγάλη Παρασκευή των Καθολικών είπε “Τίμιε Σταυρέ του Χριστού σε βλέπουμε σήμερα στα πρόσωπα των παιδιών, των γυναικών και των ανθρώπων που εξαντλημένοι και τρομοκρατημένοι φεύγουν για να γλιτώσουν από τους πολέμους και τη βία και βρίσκουν συχνά μόνον τον θάνατο και τόσους Πιλάτους που νίπτουν τας χείρας τους”. Μάλιστα, την προηγούμενη μέρα, τη μεγάλη Πέμπτη των καθολικών, ο Πάπας επέλεξε 12 πρόσφυγες για την ιεροτελεστία της ημέρας. Και στην Καθολική Εκκλησία όμως υπήρχαν περιπτώσεις που δεν πρυτάνευσε η αγάπη, όπως για παράδειγμα στην επιμονή της Εκκλησίας της Γερμανίας για λιγότερους πρόσφυγες.
Συνοψίζοντας, είναι φανερό πως η στάση των εκπροσώπων του Χριστιανισμού απέναντι στους πρόσφυγες δεν ήταν η καλύτερη. Η εκκλησία αντιμετώπισε τους ανθρώπους αυτούς ως αλλόθρησκους και όχι ως κατατρεγμένους. Ωστόσο, αν δούμε το θέμα επικοινωνιακά, η Καθολική Εκκλησία νίκησε κατά κράτος την Ορθόδοξη καθώς επέδειξε ένα περισσότερο ανθρωπιστικό προφίλ σε αντίθεση με την ορθόδοξη που στάθηκε στη διαφορετική πίστη αυτών των ανθρώπων.
► Κάποιος εύλογα θα αναρωτηθεί "εκφράζουν αυτοί οι Μητροπολίτες ολόκληρη την Ορθοδοξία;"
Η απάντηση είναι πως η ανοχή που δείχνει η Εκκλησία σε τέτοια περιστατικά μεταφράζεται σε αποδοχή και υιοθέτηση τέτοιων απόψεων.
