ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
Ο Lemmy ήρθε στη ζωή μου σαν δώρο. Τον εμφάνισε μέσα από ένα σακίδιο ο Κωνσταντίνος. Ήταν τρομαγμένος και βρώμικος, μια γούνινη γκρίζα μπάλα. Είναι Πέρσης και κοντεύει τα τρία. Σαν χαρακτήρας είναι δοτικός και αγαπησιάρης.
Τον είχε βρει ο Κωνσταντίνος μέσω μιας αγγελίας. Πήγε να τον δει κάπου στο Νέο Κόσμο, σε ένα διαμέρισμα όπου, από ότι κατάλαβε, εκτρέφονταν γάτες. Ο Lemmy του φάνηκε πολύ τρομαγμένος και έμοιαζε να χρειάζεται ένα σπίτι και πολλές αγκαλιές.
Όπως όλες οι γάτες έχει μια μοναδική διαίσθηση. Όταν δεν είμαι καλά θα έρθει να γουργουρίσει, να κουτουλήσει, να συμπαρασταθεί.
Το σπίτι του ανήκει. Υπάρχουν διάφορα σημεία που του αρέσουν ανάλογα την εποχή και το μάκρος της τρίχας του. Το καλοκαίρι, αν δεν έχει κουρευτεί, ξαπλώνει στο μάρμαρο κάτω από τον καναπέ που κάνει ρεύμα. Το χειμώνα ξαπλώνει δίπλα μου στο κρεβάτι, πολλές φορές και κάτω από τα σκεπάσματα.
Όταν λείπω από το σπίτι κάνει ζημιές γιατί βαριέται μόνος του. Όχι ότι κάνει τίποτα σπουδαίο: Άντε να ρίξει κανένα ποτήρι νερό και να ξύσει τα νύχια του στη δερμάτινη μπερζέρα.
Πιο πολύ πάνω του αγαπάω τη μύτη του που είναι ανύπαρκτη και τον κάνει να ροχαλίζει όταν κοιμάται.
Εμένα μου αρέσει να κυλιόμαστε στη μοκέτα γουργουρίζοντας ή να κυνηγιόμαστε στο σπίτι με μανία. Εκείνου του αρέσει να κατουράει που και που στην μπανιέρα.
Φίλους του θεωρεί τον Κωνσταντίνο που του έσωσε τη ζωή και τη θεία Μαριάννα που τον πλακώνει στα φιλιά και τον γεμίζει κόκκινο κραγιόν. Αντιδρά περισσότερο όταν του λέω "πεινάς;", αν και είναι πολύ ψείρας με το φαγητό του. Επίσης, δεν αφήνει κανέναν να τον χτενίσει.
Αυτό που συμβαίνει μεταξύ ανθρώπου και γάτας είναι κάτι μαγικό. Για μένα είναι έρωτας. Παντοτινός.
Υπάρχει ένα ποίημα του Μπουκόφσκι με τον τίτλο "Style" που λέει:
«... I have seen dogs with more style than men.
Although not many dogs have style.
Cats have it with abundance…»
i. Μπιάνκα Μπογδάνου, Γατάκιας.
