Είναι μια χαρούμενη αλλά και πονεμένη ιστορία. Κάθε Πρωτοχρονιά, για 16 χρόνια, άνθρωποι λάμβαναν στο σπίτι τους τα έργα τέχνης της Σοφίας Φιλιππίδου και του Κώστα Φωτόπουλου. Μέχρι που σταμάτησαν.
Οι κάρτες είναι πραγματικά έργα τέχνης, και μπορείτε να τις δείτε σε μορφή slideshow στο παρακάτω βιντεάκι.
Ζήτησα απ' την Σοφία Φιλιππίδου να μου μιλήσει γι' αυτές...
Όταν γνώρισα τον εικαστικό-ζωγράφο Κώστα Φωτόπουλο το 1990, μου είπε πως βάσει του ταλέντου μου θα έπρεπε να διευρύνω τον κύκλο των γνωριμιών μου κάνοντας μια προσπάθεια προσωπικών δημόσιων σχέσεων, μιας και δεν τα πήγαινα καλά σ' αυτόν τον τομέα. Έτσι κάπως ξεκινήσαμε και οργανώσαμε μαζί την ιδέα μιας Χριστουγεννιάτικης κάρτας που θα στέλναμε κάθε χρόνο σε δημοσιογράφους, εκδότες, ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων σε φίλους αλλά και "εχθρούς"...
Το θέμα ήταν να ενσωματώσουμε στην κάρτα στην οποία "πρωταγωνιστούσα" ως κόμικ, ένα συμπυκνωμένο μήνυμα της χρονιάς που πέρασε, με σύμβολα, λόγια, χιούμορ, σατιρική αλλά και αυτοσαρκαστική διάθεση. Βέβαια κάθε φορά έμπαινε στον σχεδιασμό και η προσωπική ψυχολογική και συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν σαν ζευγάρι φιλόδοξων καλλιτεχνών που θέλει να υπάρχει στον χώρο και να "λέει" τα δικά του πράγματα με τον προσωπικό του τρόπο.
Ο σχεδιασμός της κάρτας άρχιζε κάθε χρόνο τον Οκτώβριο με Νοέμβριο για να είμαστε έτοιμοι στα μέσα Δεκεμβρίου. Οι δημιουργικοί καυγάδες και οι αντιπαραθέσεις ήταν πολλοί και έντονοι, αλλά αυτό που έμενε στο τελος, όταν βρίσκαμε το θέμα και κυρίως το μήνυμα, ήταν η μεγάλη χαρά στα όρια της ευδαιμονίας...
Το σχέδιο δουλευόταν από τον Κ.Φ. σε μπλοκ 30 επί 40 εκατοστών, στο οποίο επενέβαινα πού και πού όταν τα χαρακτηριστικά μου με ξάφνιαζαν αρνητικά. Μετά κάναμε μεγάλες και πολλές συζητήσεις για τι θα λέμε και πως θα το λέμε: με λίγα λόγια ποιο θα είναι το μήνυμα.
Έχουμε χρησιμοποιήσει για λόγια ή "χρησμούς" Ελληνικά, Λατινικά, αρχαία Ελληνικά, Αγγλικά και Γερμανικά και στα σχέδια υπάρχουν σύμβολα από Ελληνικούς Βαβυλωνιακούς και άλλους μύθους... σε συνδυασμό με υπονοούμενα και σατιρικές αιχμές για την επικαιρότητα. Σε όλες τις κάρτες λαβαίνουν μέρος οι δύο σιαμέζες γάτες του Κ.Φ και η γάτα μας η Ελενίτσα...
Όταν ήμασταν έτοιμοι με την κάρτα, ψάχναμε ένα καλό μαγαζί με φωτοτυπικά για να κάνουμε φωτοτυπία και σμίκρυνση το πρωτότυπο σχέδιο. Εκεί δίναμε έναν άλλο αγώνα για να πετύχουμε καλή ποιότητα, πιστή με το σχέδιο και τα χρώματα. Τελος πάντων, όταν είχαμε στα χέρια μας τα σχέδια σε σμίκρυνση, τα κόβαμε με χάρακα και κοφτάκι και τα κολλούσαμε σε διπλωμένο χαρτί κόκκινο, πράσινο, μπλε, θαλασσί κλπ, ώστε να πάρει την μορφή δισέλιδης κάρτας.
Τότε ήταν η στιγμή της λίστας ονομάτων. Είχαμε ξεκινήσει με σχεδόν 300 παραλήπτες και σταδιακά μέσα στα 16 χρόνια ο αριθμός κατέβηκε σχεδόν στους 100. Σε όλες τις κάρτες έγραφα τα "χρόνια πολλά" και τις ευχές μου, και υπέγραφα ιδιοχείρως.
Μετά, έκλεισε ο κύκλος, "κλείσαμε" και μεις (ήταν το 2006) και σταματήσαμε. Όμως πριν σταματήσουμε κάναμε και μερικά χειροποίητα βιβλιαράκια με συγκεντρωμένες όλες τις κάρτες τα οποία κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ταχυδρομικώς και με γραμματόσημα, στείλαμε σε κάποιους επιλεγμένους αποδέκτες.
Τι περιμέναμε όλα αυτά τα χρόνια; Μια απάντηση, κάποιο μήνυμα, κάποιο τηλεφώνημα, μια αντίδραση... Είναι αλήθεια πως δεν υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση, σε σημείο να πιστεύουμε πως οι κάρτες μας ήταν ανεπίδοτες, αλλά όταν υπήρχε εδώ κι εκεί ήταν μεγάλη η έκπληξη και διπλή η χαρά...
Μέσα στα "κέρδη" ήταν μια δημοσίευση στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία με φωτογραφία μιας κάρτας και με λίγα θετικά σχόλια... μια απάντηση - μήνυμα από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ με χρόνια πολλά και ένα σχόλιο (κάποιου διακριτικού ενδιαφέροντος) του εκδότη (στο οποίο δεν δώσαμε την πρέπουσα σημασία) ...και τα τηλεγραφήματα με τα χρόνια πολλά και ευχές για το νέο έτος με την υπογραφή του Χρήστου Λαμπράκη.
Όταν σταματήσαμε να στέλνουμε κάρτες κάποιοι μας είπανε πως τις περιμένανε και ρωτούσανε τι πάθαμε και σταματήσαμε... και κάποιοι λίγοι μας είπαν πως τις συλλέγανε...
Έτσι κάπως απλή είναι η μικρή ιστορία των Χριστουγεννιάτικων καρτών μου, αλλά για μένα και τον Κ.Φ. ήταν ένα πολύ περιπετειώδες ταξίδι...
