Στον πιο φτωχικό τελικό που είχαμε να δούμε απ' τη δεκαετία του '80, ένα απ' τα 3 τραγούδια της Demy που παρουσιάστηκαν ψηφίστηκε κι έγινε η επίσημη ελληνική συμμετοχή για τη φετινή Γιουροβίζιον.
Το τραγούδι μας είναι αυτό.
Άκουσα και τα τρία τραγούδια από δύο φορές τη βραδιά του τελικού και δε μου έμεινε κανένα, οπότε εξεπλάγην που όλες οι "επιτροπές ομογενών" επέλεγαν με σιγουριά το συγκεκριμένο, γιατί δεν μπορούσα καν να το ξεχωρίσω. («Μ' αυτά τα τραγούδια κινδυνεύουμε να μην περάσουμε καν τον ελληνικό τελικό!» όπως είπε ο Μανώλης.)
Ψηφίστηκε όμως -και απ' τους τηλεθεατές- με τεράστια διαφορά απ' τα άλλα δύο, κι αποφάσισα, χωρίς να πω τότε καθόλου τη δική μου γνώμη, να ρωτήσουμε τους αναγνώστες.
Βάλαμε πέντε απαντήσεις: Σούπερ, Καλό, Έτσι κι έτσι, Κακό, Χάλια.
Πάνω από 9.000 άτομα ψήφισαν, και να τα αποτελέσματα:
Όπως βλέπουμε προηγείται η απάντηση "έτσι κι έτσι" με 38% και ακολουθεί το "καλό" με 21%. Ελάχιστοι (4%) είναι ενθουσιασμένοι με το τραγούδι ενώ αν αθροίσουμε τους "σκεπτικιστές" (αυτούς δηλαδή που το βρήκαν από μέτριο ως χάλια) το ποσοστό τους αγγίζει το 75%.
Να μερικά σχόλια όσων ψήφισαν:
Leontios: Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα φαν της διοργάνωσης, νιώθω την ανάγκη να ομολογήψω ότι το τραγούδι είναι χλιαρό, άχρωμο, χωρίς χαρακτήρα και -ούτε κατά διάνοια- στόφα νικητή. Επιπροσθέτως, δεν έχει τίποτα το ελληνικό πάνω του και δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει η λέξη "αντιπροσώπευση" σε αυτό (και όχι δεν εννοώ ότι θα άρμοζε να βάλουμε μπουζουκια, λύρες ή νταούλια για να είναι ελληνικότερο).
Maggellan: Είναι πολύ καλό και θα πάει πιστεύω εξίσου καλά στον διαγωνισμό.
Το έχω για τραγούδι που θα είναι στην πρώτη οκτάδα.
ιέλλα ντέλτα: Φαληράκι 1992.. ή κατι τέτοιο..
Usagi Tsukino: Ό,τι πρέπει είναι. Μέτριο, κλασσικό γιουροβιζιονικό ποπ τραγουδάκι το οποίο θα περάσει απαρατήρητο, χωρίς να χαρακτηριστεί κιτσαρία ή προβοκατόρικο. Δεν καταλαβαίνω γιατί νομίζουν κάποιοι ότι πάμε για να κερδίσουμε. Όλα τα 'χε η Μαριωρή ο φερετζές της έλειπε. Η συμμετοχή μας στη Γιουροβίζιον είναι συμβολική πια, we can't afford to win.
nitsa: Απ' αυτά που τα ακούς και είσαι σίγουρος πως τα έχεις ξανακούσει πίνοντας καφεδάκι. Τίποτα το ιδιαίτερο, απο μουσική ξανα μανα τα ίδια κι απο στίχο λεύκωμα γυμνασίου ( μπορεί βέβαια κι απλά να έχω γεράσει )
Απ αυτά που χαρακτηρίζονται 'αξιοπρεπείς επιλογές' καθώς ούτε προσθέτουν ούτε αφαιρούν τίποτα απ την αισθητική της διοργάνωσης. Μια χαρά χάλια.
Χαρμίδης: Κι εγώ θα ήθελα περισσότερο τοπικό χρώμα και περισσότερες γλώσσες να ακούγονται στον διαγωνισμό όμως από την εμπειρία μου συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι που ψέγουν τη Eurovision για την κυριαρχία του αγγλικού στίχου, είναι οι πρώτοι που θα δυσανασχετήσουν άμα ακούσουν κάποια «περίεργη» γλώσσα γιατί «δεν καταλαβαίνουν τι θέλει να πει».
