Δημοσιεύω μια επιστολή που έλαβα (τα στοιχεία του αποστολέα είναι στη διάθεση του LIFO.GR):
Άρη θα ήθελα να το δημοσιεύσεις ελπίζω να καταλάβεις το γιατί.
Με κάποια άτομα από την δουλειά μου αποφασίσαμε πριν από περίπου 3
χρόνια να βοηθήσουμε μία οικογένεια που έχει πρόβλημα
επιβίωσης.
Για να μη πολυλογώ το πώς και το γιατί, επιλέξαμε μία
οικογένεια Πακιστανών που ζει στην Νίκαια και έχει δύο
παιδάκια. Ένα κοριτσάκι, 2.5 ετών σήμερα, και ένα αγοράκι 7 ετών.
Τους έχουμε πάει αρκετές φορές τρόφιμα, ρούχα, παιχνίδια κτλ.
Προχθές είχα πάει με 2 συναδέλφους πάλι και καθίσαμε να συζητήσουμε.
Εβλεπα το αγοράκι στεναχωρήμένο με όλα τα πράγματα στα πόδια του
και δεν άγγιζε τίποτα. Σκέψου για ένα παιδάκι που έχει στερηθεί
τόσα να μη το συγκινούν σοκολάτες, παιχνίδια και ό,τι τέλος πάντων
για ένα παιδί είναι η χαρά.
(Ή μήπως όχι; Γιατί χωρίς φίλους και βόλτα...)
Ρωτάω λοιπόν τον πατέρα, "βγαίνετε έξω;". Και μου απαντάει πως
τον τελευταίο χρόνο φοβούνται και ο ίδιος έχει πέσει 2 φορές θύμα
ξυλοδαρμού. Παγώνω... "Τι εννοείς;" και μου δείχνει σημάδια στο χέρι
του από μαχαίρι, αυτό την πρώτη φορά.
Μία επόμενη μας περιγράφει σκηνή όπου δύο τον κρατάνε και ένας τρίτος τον χτυπάει.
Θυμώνω... "Πήγες στην αστυνομία της Νίκαιας;"
"Πήγα, δεν μου έδωσαν σημασία και στο τέλος μου είπαν εάν θέλω να κατατεθεί μήνυση
κοστίζει 150 ευρώ".
Διπλή ντροπή,θυμός....Του είπα να μη φοβάται, πρέπει τα παιδιά να τα πηγαίνει μέχρι τις κούνιες, να νικήσει τον
φόβο,με λίγα λόγια έβγαλα τον δεκάρικο. Τι να έκανα ντρεπόμουνα να
κοιτάξω τα παιδιά στα μάτια.
Βγαίνει ο πατέρας τους έξω αναζητώντας κάθε μέρα μία δουλειά μιά ευκαιρία να ζήσει με
αξιοπρέπεια τα παιδιά του γιατί αυτό ζητάει και βρίσκονται στον
δρόμο του αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια, και αποφασίζουν εάν θα
τον αφήσουν να ζήσει ή όχι.
Έχει απευθυνθεί και στην Πακιστανική κοινότητα τι να κάνουν και αυτοί.
Είναι νόμιμος προσπαθεί να νομιμοποιήσει και την γυναίκα του αλλά στο δήμο Νίκαιας όπως μου
είπε κάθε μέρα ζητάνε και κάτι άλλο, ή του λένε ότι έχει κλείσει η
υπηρεσία και να περάσει την επόμενη και μετά την επόμενη...
Αρη θα μπορούσα να γράψω πραγματικά πολλά, για το βλέμμα, για το
ύφος που συνάντησα σε αυτό το σκοτεινό (πάντα κλειστά τα παράθυρα)
και θλιβερό για δύο παιδάκια σπίτι αλλά θα κουράσω και ίσως να
γίνω μελό.
Ο στόχος μου είναι να δημοσιοποιήσω άλλη μία ιστορία ντροπής για
να μη ξεχνιόμαστε - για να μη αφήσουμε τον φόβο να μας νικήσει.
σχόλια