Inception εναντίον Σκρούτζ. Καλύτερο ποπ σημείο τραγουδιού. Γελοιοποίηση του έντεχνου. Ποιος ήταν ο Κροκόδειλος Κλαδάς; Ιδιοφυές βίντεοκλίπ. Κλπ...
(Υποτίθεται ότι ο Νόλαν επηρεάστηκε και απ’ αυτή την ιστορία του Ντον Ρόσα με τον Σκρουτζ για το Inception… // Επίσης, ευχαριστώ πάρα πολύ τον Athensville για το νέο μπάνερ του Bits&Pieces!) / // .
1) Ouch! Ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής συζητούσε υποτίθεται με τον Σύριζα για να κατέβει στις Δημοτικές εκλογές, τελικά όμως στήριξε τον υποψήφιο του ΚΚΕ, πράγμα που έκανε τον Σύριζα να σκυλιάσει. Όλο αυτό έδωσε την ευκαιρία στον δημοσιογράφο Ηλία Κανέλλη να γράψει το άρθρο «Η ψυχοψαγμένη αριστερά» που αναφέρει: (εδώ πάει το ouch) Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ Τσακνής (είτε με τον Μαχαιρίτσα είτε και μόνος του) θέλει να είναι κάτι σαν λαϊκός βάρδος. (…) Ήρθε μετά [τη μεταπολίτευση] στη δισκογραφία και στην κοινωνική ζωή. Όταν τα λιοντάρια της αντίστασης ανακάλυψαν την παγκοσμιοποίηση και την πολέμησαν με υλικά παρμένα, πάλι υποτίθεται, από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κλαυθμυρίζοντας με συνοδεία από ούτια, λύρες και μερικά συνθεσάιζερ και χτίζοντας το ιδίωμα του σκοταδόψυχου τραγουδιού το οποίο ονομάστηκε έντεχνο (προφανώς ως ευφημισμός, όπως δηλαδή ο άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος). Στην ελεύθερη αγορά της δισκογραφίας αλλά και επιδοτούμενα σε περιφερειακά φεστιβάλ και σε λοιπές εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα είδωλα του σκοταδόψυχου τραγουδιού συμβόλισαν τη λεγόμενη «αντίσταση-με-το-ταγάρι» (έστω κι αν το ταγάρι είχε αντικατασταθεί ήδη με Ντίζελ και Νάικ). 2) O ενωτικός τραγουδοποιός. Ο δε Τσακνής μίλησε χτες στο Βήμα. Αποδίδει σε παρεξήγηση τα περί υποψηφιότητάς του με τον Συνασπισμό και δηλώνει: «Δεν πετάω πέτρες στους συντρόφους της άλλης πλευράς» και «δεν θα συμβάλω σ΄ άλλον ένα εμφύλιο γύρω από ένα ήσσονος κατά τη γνώμη μου σημασίας θέμα» και «είμαι πολύ μακριά απ΄ τη λογική του διχασμού». «Δεν θα ονοματίσω τους “ευλογημένους εχθρούς μου”, δίνοντάς τους εύσημα (και ένσημα) για το θλιβερό τους βιογραφικό.» «Είμαι όντως χορτάτος απ΄ όλες τις απόψεις, σε αντίθεση με τη δική τους ένδεια επιβεβαίωσης.» «Απ΄ την άλλη βέβαια, σκέφτομαι πως πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους τον ρόλο του μαντρόσκυλου του συστήματος. Τα γαβγίσματά τους όμως αποκαλύπτουν πως δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από κάτι υστερικά πεκινουά. Ανέραστοι άνθρωποι πάντα καθώς τους ταιριάζει να μείνουν». [Είναι γεγονός. Ο υπεράνω και ενωτικός Διονύσης Τσακνής μπορεί να φέρει κοντά όλη τη σκορπισμένη αριστερά μ’ ένα του νεύμα…] 3) Twilight Zone - Το εξπρές που περιμένατε Η ιστοσελίδα του (νεκρού πλέον) αμφιλεγόμενου πρώην Μητροπολίτη Φλώρινας γράφει…
Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.
«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα...
Η πλάκα είναι πως αυτός, που δεν θα πετάξει πέτρες, δεν θα συμβάλλει στον εμφύλιο και είναι μακριά απ’ τη λογική του διχασμού λέει τα εξής για τους συντρόφους της άλλης πλευράς στη συνέντευξη που έχει τίτλο «Δεν ασχολούμαι με μαντρόσκυλα και υστερικά πεκινουά»:
Και λίγο πιο πάνω έχει αυτήν την φωτογραφία με το κοριτσάκι που, αγνοόντας ό,τι τρομακτικό μπορεί να συμβαίνει γύρω της, κάνει νάζια στο φακό.
(Υπέροχη)
*Ο υπερσυντηρητικός Μητροπολίτης, γνωστός και ως Χομεϊνί της Μακεδονίας, εκτός των άλλων θαυμάτων του, αρχές ‘90ς αφόρισε τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο και απλούς κατοίκους της Φλώρινας που θα έπαιζαν ως κομπάρσοι σε ταινία του. Ο πρωταγωνιστής Μαρσέλο Μαστρογιάννι είχε δηλώσει για τον Καντιώτη: «Τι φοβερή φωνή που έχει. Τι ένταση για γέρο άνθρωπο! Θα μπορούσε να παίξει δραματικούς ρόλους με απαιτήσεις». Όλη η ιστορία του αφορισμού εδώ.
4) Ημερολόγιο
Ο Γάλλος πολιτικός και λογοτέχνης Alphonse de Lamartine επισκέφτηκε την Ελλάδα για 17 μέρες το 1832. Και κράτησε ημερολόγιο.
Τώρα, απ’ τον Αύγουστο του 1832 έχουν περάσει ούτε λίγο ούτε πολύ 178 χρόνια. Και υποστηρίζω ότι τώρα έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον να μάθουμε πώς είδαν τη χώρα μας τότε, τα μάτια ενός ξένου…
9 Αυγούστου 1832
Στην παραλία υψώνονται δυο-τρία καινούργια σπίτια, βαμμένα με χτυπητά χρώματα, ενώ μερικά καφενεία και ξύλινα μαγαζιά είναι χτισμένα πάνω σε πασσάλους που προχωρούν μέσα στη θάλασσα: αυτά τα πλωτά καφενεία και οι εξέδρες είναι κατειλημμένα από μερικές εκατοντάδες Έλληνες που φορούν τις πιο επιτηδευμένες αλλά και τις πιο βρόμικες φορεσιές· καθισμένοι ή ξαπλωμένοι στα σανίδια ή πάνω στην άμμο σχηματίζουν διάφορες γραφικές ομάδες.
Οι φυσιογνωμίες είναι ωραίες, αλλά θλιμμένες και άγριες· το βάρος της αργίας φαίνεται σε κάθε τους στάση. Η τεμπελιά των Ναπολιτάνων είναι γλυκιά, ήσυχη και εύθυμη: είναι η νωχέλεια της ευτυχίας· η τεμπελιά αυτών των Ελλήνων είναι βαριά, δύσθυμη, σκυθρωπή· είναι ένα ελάττωμα που αυτοτιμωρείται…
5) Διαφήμιση της ημέρας
Στη Θεσσαλονίκη.
Με την ευκαιρία πρέπει να πω ότι η εκδοχή των Φανταστικών Ήχων στο παμπάλαιο «Μυστικό» (που με τη σειρά του ήταν η ελληνοποιημένη εκδοχή του Something’s Gotten Hold Of My Heart) είναι μια οργασμική ποπ Αποκάλυψη. Πήραν ένα τυπικό ξενέρωτο κομμάτι και με απίθανους ήχους έφτιαξαν ένα μπιτάτο ρετροφουτουριστικό hit single, κι ας μην βγήκε σε single κι ας μην έγινε hit.
H αλλαγή που συμβαίνει στο 1.08’ του τραγουδιού (όπου ξετυλίγεται ένα απρόσμενο μακρινό συνθεσάιζερ αλά ιταλοντίσκο ή early Depeche Mode σε συνδυασμό μ' έναν αλλόκοτο ήχο που κάνει σε τακτά χρονικά διαστήματα «πακ πακ πακ» με ηχώ από έναν αόρατο σωλήνα) θα μπορούσε να ήταν η καλύτερη ποπ στιγμή σε τραγούδι έβερ.
Δεν είναι όμως. Απλούστατα επειδή λίγο μετά ξεπερνιέται από αυτό που συμβαίνει στο 2.47’. Εκεί η φωνή της Βίκης Λέανδρος, γίνεται μεταλλική, πετσοκόβεται αριστοτεχνικά - και περιστρέφεται ηδονικά. Σατανικά πειραγμένη όπως είναι απογειώνει το κομμάτι, δημιουργώντας εκεί, σ' εκείνα τα (αρκετά ευτυχώς) παρανοϊκά δευτερόλεπτα, αυτό που εγώ αποκαλώ καλύτερη ποπ στιγμή σε τραγούδι έβερ.
Προσπαθώ να σταματήσω το πόδι μου να κουνιέται στο ρυθμό, αλλά δεν μπορώ.
6) Τρέιλερ
Το χωριό Ζαχάρω έγινε γνωστό απ’ το ντοκιμαντέρ Sugar Town όπου οι άντρες του χωριού έψαχναν νύφες. Μετά ήρθαν οι φωτιές του 2007, οι νεκροί και το χωριό έγινε ακόμα πιο γνωστό, για λάθος λόγους. Τώρα ο σκηνοθέτης του Sugar Town επιστρέφει με το Νο2. [Και τα δύο θα παίζονται μαζί από την Πέμπτη στο Δαναό.] Οι άντρες δε βρήκαν νύφες, το χωριό καταστράφηκε και ο Δήμαρχος της Ζαχάρως είναι τρομακτικός.
Αν κατάλαβα καλά ο Δήμαρχος πήρε ένα σωρό λεφτά για την ανακατασκευή του χωριού και ξόδεψε τα περισσότερα για την ανακαίνιση του Δημαρχείου. Επίσης, ο ίδιος άνθρωπος (που στο τέλος του τρέιλερ λέει ακατανόητα πράγματα και πυροβολεί στον αέρα) ήταν πρόσφατα στις ειδήσεις όταν Α) Το νομικό συμβούλιο του κράτους τον έδιωξε από Δήμαρχο - έχει καταδικαστεί 3 φορές για παράβαση καθήκοντος και γίνεται προανάκριση για σωρεία καταγγελιών, Β) Αυτός φωνάζει παντού πως αδικήθηκε και Γ) Του αφαιρέθηκε η άδεια οπλοφορίας που παράνομα είχε αποκτήσει.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν είναι ο πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ SugarTown 2, γεγονός που κάνει το φιλμ ακόμα πιο ενδιαφέρον…
7) Εξώφυλλο
Lady Gaga. Ως άντρας (ή ως drag king).
Κάπως άσχετο: μερικές φορές προσπαθώ να φανταστώ ποια θα ήταν η πορεία της Μαντόνα αν το 1985 υπήρχε το ίντερνετ. Δεν μπορούμε να ξέρουμε – υποψιάζομαι όμως ότι η μανία γι’ αυτήν θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη.
8) Lifo Tube
.
[via]
Δεν είμαι σίγουρος πώς ακριβώς λειτουργεί το δωρεάν λογισμικό Mandelbox ξέρω όμως ότι είναι για πολλά acid (ή ό,τι ψυχεδελικό παίρνει τώρα ο κόσμος).
9) Η συνέντευξη της ημέρας
.
(Έρχεται απ’ το παρελθόν, αλλά δημοσιεύτηκε τώρα.)
Ύδρα, υπό καύσωνα, Αύγουστο του 1987, με την ευκαιρία της έκδοσης στα γαλλικά του βιβλίου της Ο Υπνοβάτης, η συγγραφέας Μαργαρίτα Καραπάνου (το εξπρές που περίμενε ήρθε, δυστυχώς, πρόπερσι γι’ αυτήν) μίλησε στον Κώστα Δεληγιάννη. Μαζί ήταν και η μητέρα της Μαργαρίτα Λυμπεράκη (και όποιος διάβασε τα βιβλία που βγήκαν μετά το θάνατο της Καραπάνου καταλαβαίνει πως αυτό ήταν scoop, όχι αστεία). Το φολκλόρ το αποφεύγω όπως ο Διάολος το λιβάνι.
10) Aggregator
Το φιλμ των 190 ευρώ του Άγγελου Φραντζή. /// H Χώρα του Τράγκα έχει ανοίξει και έχει ξανακλείσει πολλές φορές. Σήμερα είναι στη φάση που ξανανοίγει, μετά τις καλοκαιρινές της διακοπές. /// Ο Wyclef Jean ήθελε να γίνει πρόεδρος της Aϊτής και κάπως έτσι έμπλεξε σε κόντρα με τον Σον Πεν… /// Αλήθεια, ποιος ήταν ο Κροκόδειλος Κλαδάς; /// Συνεχίζεται: το ημερολόγιο ενός ανέργου. /// Σχεδόν τέχνη: Ο τύπος που έχυνε με το “double rainbow” σε medley με τις σκηνές του 2001 του Κιούμπρικ. /// Η τελευταία συνέντευξη του Τρυφώ, στον New Yorker, 1984. /// Νέο φωτομπλογκ: There Will Be No Miracles Here /// Είναι οξύμωρο (η στήλη, έτσι όπως είναι φτιαγμένη, σε υποχρεώνει να διαβάσεις πλάγια, γρήγορα και αποσπασματικά) όμως τα Bits&Pieces υποστηρίζουν το αργό διάβασμα… /// Μια καταπληκτική τουρκική μέθοδος τέχνης που λέγεται Ebru και περιλαμβάνει μαγικά χρώματα σε υγρό. /// Η ατάκα που κέρδισε στον χιουμοριστικό διαγωνισμό του Fringe του Εδιμβούργου ανήκει στον Tim Vine: «I’ve just been on a once-in-a-lifetime holiday. I’ll tell you what, never again!»
11) Νέο Βίντεοκλίπ
Πάλιωσε λίγο τώρα, αλλά το νέο βίντεοκλίπ (βίντεοάρτ μάλλον) του Kanye West, είναι ένα πολύ σύντομο έργο τέχνης. Σχεδόν ιδιοφυές.
--------------------------------------------------
αύριο πάλι!
σχόλια