Η Αλεπού, ο Μπούφος κι ο Κραουνάκης (μαινόμενος)

Το Τείχος, ποιος θυμάται το Η Αλεπού κι ο Μπούφος, Φράνσις Μπέικον, το logo των Ολυμπιακών του Ρίο, η Bjork τραγουδά καραόκι, νέος Αλμοντοβάρ, κ.α.

1) Aν μιλάμε για το «τείχος»

Θα συμφωνήσω με τον Κώστα Γαβρά που μιλώντας στο Βήμα ούτε δαιμονοποίησε τον αυστηρό έλεγχο στα σύνορα, ούτε τον θεώρησε λύση στα πάντα:

Ο κ. Γαβράς είναι επιφυλακτικός στην κριτική του για την απόφαση της κυβέρνησης να περιφράξει τα χιλιόμετρα γης στον Εβρο. «Οταν μια κυβέρνηση θεωρεί απαραίτητο να μειωθεί η διείσδυση των λαθρομεταναστών σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που είναι πολύ ανοιχτή, ξέρει καλύτερα από εμάς που δεν έχουμε τις πληροφορίες. Δεν μπορούμε έτσι εύκολα να πούμε τι πρέπει και τι όχι να γίνει, γιατί οι Αρχές γνωρίζουν πόσοι περνούν από τον Εβρο και έχω ακούσει για μεγάλο αριθμό μεταναστών». Από την άλλη πλευρά, βέβαια, «όταν οι άνθρωποι θέλουν να περάσουν κάπου, μπορούν πάντα να το κάνουν. Θα περιοριστεί μεν λίγο η ροή, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει πάντοτε η θάλασσα».

Ο σκηνοθέτης μνημονεύει την εποχή όπου βρισκόταν σε κάποιο νησί του Αιγαίου και ο πρόεδρος της κοινότητας του έδειχνε τα μικρά καράβια στο λιμάνι με τα οποία όλοι γνώριζαν ότι έρχονταν οι μετανάστες. «Συρματοπλέγματα δεν μπορείς να βάλεις στο νερό» λέει. «Η δική μου ματιά, κάτι που προσπάθησα να πω και με την ταινία μου (σ.σ.: «Παράδεισος στη Δύση»), είναι ότι πάνω απ΄ όλα πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους. Κάτι που απ΄ όσο έχω καταλάβει δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, ούτε όμως συμβαίνει και εδώ στη Γαλλία. Βλέπουμε τους ξένους σαν εχθρούς, σαν εγκληματίες, και αυτό είναι το χειρότερο απ΄ όλα. Βλέποντας κανείς πώς ζουν στη Γαλλία ή στην Ελλάδα- όπως έχω δει στην Ομόνοια- θα δει ότι συμβαίνουν πράγματα απαράδεκτα στις κοινωνίες μας. Σκέφτομαι ιδίως τα παιδάκια που είναι αναγκασμένα να κάνουν πορνεία. Πόσω μάλλον όταν ξέρουμε ότι η Εκκλησία με τα τεράστια πλούτη της μπορεί να βοηθήσει» καταλήγει.




2) Twilight Zone



Κραουνάκης Μαινόμενος.




3) Τι είμαι;

Το λογότυπο των Ολυμπιακών που θα γίνουν στο Ρίο το 2016 προσπαθεί να πει τόσα πολλά που στο τέλος μπερδεύει και δεν λέει τίποτα.



Διαβάζω στον Guardian: “The first thing to say about the logo, designed by Brazilian design firm Tátil, is that it has spadefuls of that most important quality in any Olympic branding: inoffensiveness. With its ring of multi-coloured figures hand in hand – reminiscent of Matisse's painting The Dance.

Its most obvious message is "togetherness in diversity". On top of that, this being Rio, it also communicates joie de vivre. Already that's a handful, but the designers didn't stop there. The green, yellow and blue colour scheme mimics the Brazilian flag. And if you look at the shape of the logo you'll see that it evokes Rio's most famous natural landmark, the Pão d'Açúcar, or Sugarloaf Mountain. What we have here is a semiotic Where's Wally?

In fairness, the shape of the logo has a three-dimensional, MC Escher-ish cleverness. But it's cheapened by the way the colours fade into each other, and by the brushstroke-effect script beneath it. Does the Rio logo need to try and do so much? Does it signify multiple meanings or is it simply inscribed with indecision?




4) Ο καλύτερος (ή μήπως ο χειρότερος!) τίτλος άρθρου για το 2010.

Από μια καλή κατά τα άλλα συνέντευξη των Prodigy στις Διαδρομές:



« ΠΡΟΤΙ – ΤΖΙ,
ΑΛΛΑ ΟΧΙ… ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ – ΤΖΙ »

Η ορθογραφία, το Ταφ αντί για D, τα εισαγωγικά, οι παύλες, τα αποσιωπητικά, το ασαφές μήνυμα, το τραβηγμένο απ' τα μαλλιά λογοπαίγνιο...

Νομίζω ότι θα μείνει στην ιστορία.




5) Karaoke



Η Bjork τραγουδάει  το Love Will Tear Us Apart σε μαραθώνιο καραόκι. Να γιατί.




6) Oh No!

ΟΚ, την τελευταία δεκαετία ο Αλμοντοβάρ έχει αλλάξει πολύ. Από τις πολύχρωμες κιτς κωμωδίες που αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του το γύρισε σε βαριά -πιο βαριά δε γίνεται- μελοδράματα που, κατά τη γνώμη μου, αγγίζουν τα όρια της σαπουνόπερας (και περιέργως του δίνουν ένα σωρό βραβεία). Τώρα όμως νομίζω ότι ξεπερνάει τον εαυτό του.

Αυτό είναι το πρώτο still από τη νέα του ταινία:



Και αυτή είναι η περίληψη του φιλμ που λέγεται Skin That I Inhabit: «Ένας πλαστικός χειρουργός αποφασίζει να εκδικηθεί τον άντρα που βίασε την κόρη του!»

[LIGHTEN UP, MATE!]




7) ΤV Themes

Στη δεκαετία του ’80 ήμουν μικρός – αρκετά μικρός για να βλέπω και να χαίρομαι άκριτα ό,τι έπαιζε η τηλεόραση. Όταν έχεις δύο κανάλια και μία ή δύο ελληνικές κωμικές σειρές το χρόνο τότε είναι τιμή σου να βλέπεις τις σειρές του Γιώργου Κωνσταντίνου, έστω κι αν μεγαλώνοντας καταλάβαινες πόσο χάλια ήταν τελικά.



Πάνω η έναρξη του «Η Αλεπού κι ο Μπούφος», αλεπού ήταν η Τζοβάνα Φραγκούλη, μπούφος ο Κωνσταντίνου. Ήταν το δεύτερο μέρος της τριλογίας του στην ΕΡΤ (πρώτο ήταν το Τρεις κι ο Κούκος και τρίτο το Μη μου Γυρνάς την Πλάτη, με τον ίδιο και τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Ναι, η ΕΡΤ1 και η ΕΡΤ2 ήταν τότε το ναρκωτικό μου.)




8) Το Tweet από το ταξί





9) Πινακοθήκη

Ένας πίνακας που πολλοί θεωρούσαν χαμένο (ή και ανύπαρκτο) ήρθε τις προάλλες στο φως.



Ο Φράνσις Μπέικον έκανε το πορτρέτο του Λούσιαν Φρόιντ το 1964, αλλά παρέμεινε από τότε σε ιδιωτική συλλογή – μέχρι την περασμένη εβδομάδα. Θα πουληθεί σε δημοπρασία κι αναμένεται να πιάσει αρκετά φανταστικομμύρια, που θα έλεγε και ο Σκρουτζ. Να τι γράφει η Daily Telegraph:

Three Studies for a Portrait of Lucian Freud is a powerfully rendered triptych of small, 14in x 12in portraits, and is a testament to one of the most significant artistic relationships of the 20th century.

Bacon and Freud met in 1945 through the artist Graham Sutherland and became close if competitive friends, painting each other on several occasions. At one point, they met on an almost daily basis, frequently at their favourite watering hole, the Colony Room in Soho. But their friendship cooled in the late Seventies after an argument.




10) Νέο Βίντεοκλίπ



Διαβάζω στο dotmusic: «'Me And You' from Nero is the first ever mainstream chart single from the Dubstep duo from London». Κι ένα βίντεοκλίπ για όσους τους αρέσουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

-------------------------------------------------------------

αύριο πάλι :)