Πριν μερικούς μήνες άκουγα Republic στο ραδιόφωνο κι έπαθα πλάκα με ένα κομμάτι, και το έκανα Shazaam.
Ήταν δικό της, κι ήταν απ' τις φορές που εκπλήσσεσαι ευχάριστα όταν συνειδητοποιείς ότι μια Ελληνίδα κρύβεται πίσω από κάτι τόσο υπέροχο (και παγκόσμιο).
H Kid Moxie -η τραγουδίστρια/ηθοποιός Έλενα Χαρμπίλα- ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες φτιάχνοντας ηλεκτρονική μουσική με μελωδίες που σε στοιχειώνουν. Πόσο ταιριαστό που στη νέα της δουλειά που έχει τίτλο 1888, συνεργάζεται, εκτός των άλλων, και με τον μετρ της «στοιχειωμένης» μελωδικής μουσικής, τον Άντζελο Μπανταλαμέντι...
— Αλήθεια, πώς επέλεξες τον τίτλο 1888;
Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά όσον αφορά τόσο τα καλλιτεχνικά όσο και τα κοινωνικά δρώμενα. Ήταν η χρονιά του Τζακ Αντεροβγάλτη αλλά ταυτόχρονα και η χρονιά που έγινε η πρώτη ηχογράφηση κλασσικής μουσικής. Η χρονιά που ο Van Gogh δημιούργησε τους πιο όμορφους πίνακες αλλά και ταυτόχρονα έκοψε και το αυτί του. Το φως και το σκοτάδι, χέρι-χέρι δηλαδή...
— Τι σε εμπνέει όταν δημιουργείς μουσική;
Το φως και το σκοτάδι.
Πυξίδα και οδηγός, είναι πάντα η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από ένα κομμάτι. Οι στίχοι και ο μελωδία, είναι απλώς τα εργαλεία.
— Ζεις στο LA και δημιουργείς από εκεί. Πώς σε επηρεάζει η πόλη στη μουσική σου;
Η πόλη αυτή με κάνει να αισθάνομαι ελεύθερη και να πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά. Αυτά τα συναισθήματα σίγουρα “ποτίζουν” οποιαδήποτε δημιουργία.
— Πώς είναι η ζωή εκεί για σένα;
Είμαι πλέον στην Καλιφόρνια πάνω από δέκα χρόνια οπότε και το τοπίο αλλά και ο τρόπος ζωής εδώ μου είναι απόλυτα οικείος πια. Παρ’ ότι οικείος ωστόσο, εξακολουθεί να με μαγεύει, να με ενθουσιάζει και να με εμπνέει. Το να αγαπάμε τη ρουτίνα μας είναι πολύ σημαντικό πράγμα.
Ο Άντζελο Μπανταλαμέντι είχε ακούσει τη μουσική μου και μου ζητησε να συναντηθούμε την επόμενη φορά που θα βρισκόμουν στη Ν. Υόρκη λέγοντάς μου ότι "μάλλον έχω κάτι για σένα"...
— Τι είναι καλύτερο εκεί (απ' ό,τι στην Ελλάδα) και τι σου λείπει απ' την Ελλάδα;
Είμαι άνθρωπος που του αρέσουν η ακρίβεια και η συνέπεια, καθώς και το να λειτουργούν όλα γύρω μου ρολόι. Οπότε αυτό είναι σίγουρα κάτι στο οποίο υπερέχει η Αμερική. Από την άλλη, η Αθήνα εχει ένα ρομαντικό ντεκαντάνς και μια “πυκνή” ατμόσφαιρα (μόνο έτσι μπορώ να την περιγραψω) που την κάνει ξεχωριστή. Το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποί μου στην Ελλάδα μου λείπουν πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο.
— Η μουσική σου είναι εξαιρετικά κινηματογραφική στην ατμόσφαιρά της. Έχεις σκεφτεί να γράψεις μουσική για το σινεμά;
Το έχω κάνει αποσπασματικά στο παρελθόν (δίνοντας κομμάτια ή γράφοντας κομμάτια για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες εδώ) αλλά τον τελευταίο καιρό, θα έλεγα ότι έχει γίνει προτεραιότητά μου.
— Στο άλμπουμ συνεργάζεσαι με τον Gaslamp Killer. Μπορείς να μας μιλήσεις για το πώς έγινε αυτό;
Ο Gaslamp ήταν από τους πρώτους φίλους που έκανα στο Λ.Α όταν πρωτομετακόμισα εδώ. Συναντιόμαστε συχνά στο σπίτι του και παίζουμε με τα βινύλιά του, σφυρίζουμε, σκρατσάρουμε και μέσα από όλο αυτό το παιχνίδι, προέκυψαν δύο κομμάτια στον καινούριο μου δίσκο, και άλλα δυο στον δικό του, που θα βγει στο τέλος του 2015.
— Συνεργάζεσαι όμως και με τον Άντζελο Μπανταλαμέντι, αγαπημένο μου, και για τις συνθέσεις του στις ταινίες του David Lynch. Πώς προέκυψε η συνεργασία σας και τι έμαθες απ' αυτόν;
Ο Άντζελο Μπανταλαμέντι είχε ακούσει τη μουσική μου (αφού του την έστειλα μέσω ενός κοινού γνωστού) και μου ζητησε να συναντηθούμε την επόμενη φορά που θα βρισκόμουν στη Ν. Υόρκη λέγοντάς μου ότι “μάλλον έχω κάτι για σένα”. Τον συνάντησα μετά από λίγο καιρό και πήγαμε μια βραδινή βόλτα με το αυτοκίνητό του στην πόλη, ακούγοντας μουσική μαζί. Τελικά μου πρότεινε να κάνουμε μαζί το remake του “Mysteries Of Love” όπως και έγινε, το οποίο επίσης περιέχει ο δίσκος μου. Μόλις καναμε και την πρεμιέρα του βίντεο για το συγκεκριμένο κομμάτι, βίντεο το οποίο διάλεξε ο ίδιος ο Λιντς να παιχτεί στην πρόσφατη βραδιά “The Music Of David Lynch”.
Από το Μπανταλαμέντι έμαθα να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου.
— Διαβάζω ότι σχετίζεσαι και με το David Lynch Foundation που προωθεί τον Υπερβατικό Διαλογισμό. Τι σε τράβηξε εκεί;
Μια κουβέντα που είχα κάνει με τον Λιντς, που δημοσιεύτηκε πριν από καιρό στην Καθημερινή της Κυριακής. Τον θαυμάζω τόσα χρόνια και όταν μου είπε οτι ο Υπερβατικός Διαλογισμός “ξεκλείδωσε” τη δημιουργικότητά του, ήθελα κατευθείαν να δω για τι πράγμα μιλούσε, και έτσι άρχισα να κάνω κι εγώ Διαλογισμό.
— Τι άκουγες όταν ήσουν μικρή; Τι ακούς τώρα;
Ως παιδί, άκουγα σε βινύλιο Καραγκιόζη, Χάρυ Κλυν και Michael Jackson. Στην εφηβεία ανακάλυψα τα soundtrack. Η αγάπη για τα soundtrack δεν έφυγε ποτέ. Στην πορεία προστέθηκε η αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική και για τη τζαζ.
— Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
Κάθε μέρα είναι λίγο διαφορετική από την άλλη. Τρέχω καθημερινά σε οντισιόν για ταινίες/τηλεόραση, γράφω μουσική, πηγαίνω βόλτες στους λόφους και περνάω αρκετό καιρό μόνη μου ακούγοντας βινύλια και διαβάζοντας τα εσώφυλλά τους.
— Και τι σου αρέσει πιο πολύ να κάνεις;
Κι αυτό αλλάζει. Σήμερα, για παράδειγμα, βρέχει έξω (πράγμα σπάνιο για εδώ) και μου αρέσει να κάθομαι στο γραφείο μου, με θέα το downtown L.Α, να γράφω και να ακούω ένα βινύλιο της Julee Cruise που μόλις μου έφερε ο ταχυδρόμος σήμερα το πρωί.
σχόλια