H Έλλη Πασπαλά και ο Βασιλικός δίνουν μαζί συναυλίες και μοιράζονται την αφοπλιστική ειλικρίνεια της Joni Mitchell, την ονειρική μαγεία του Henri Mancini, τη σκοτεινή, υπόγεια μουσική του Τom Waits, τις μοναδικές μελωδίες των Beatles, τη βαθύτατη λαϊκή ευγένεια του Βασίλη Τσιτσάνη και την αξεπέραστη γοητεία του κόσμου του Μάνου Χατζιδάκι.
Aπόψε [Σάββατο 25 Ιουλίου] συνεχίζουν τις κοινές τους εμφανίσεις, παρουσιάζοντας το Play, στο Λόφο της Σάνης, στο πλαίσιο του Sani Festival 2015.
Μιλήσαμε για συναυλίες.
Ποια ήταν η πρώτη συναυλία που πήγατε ποτέ, και τι θυμάστε απ' αυτήν;
Έλλη Πασπαλά: Από τα 7 μου, η δασκάλα μου, του πιάνου (Mrs. Clara Bolmarcech) με πήγαινε στο μαθητικό ρεσιτάλ που διοργάνωνε ο δασκαλός ΤΗΣ ( οκτακοσίων ετών ) στο Carnegie Recital Hall. Μαγευόμουνα κάθε φορά. Άκουγα, καταγοητευμένη, συνομήλικους αλλά και μεγαλύτερα παιδιά να παίζουνε υπέροχες μουσικές, σ'ένα υπέροχο πιάνο (ήτανε πάντα Steinway), σε μία υπέροχη αίθουσα. Ήτανε σαν να άκουγα τον Artur Rubenstein και τον Vladimir Horowitz της γενειάς μου!
Έφευγα από αυτές τισ συναυλιές ενθουσιασμένη και εμπνευσμένη! Πετούσα!
Βασιλικός: Δυσκολεύομαι να θυμηθώ με ακρίβεια. Ίσως ήταν μια συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας το 1986. Ήμουν πολύ μικρός και οι εικόνες έχουν σβήσει κάπως. Θυμάμαι όμως τα χέρια του όσο διήυθυνε. Είχα μια περίεργη αίσθηση ότι η μουσική έβγαινε από εκεί.
(Δεν βρήκα εκείνη τη συναυλία του Μ.Χ., αλλά αυτήν που έγινε λίγα χρόνια μετά)
Ποια ήταν η καλύτερη συναυλία που πήγατε ποτέ;
Έλλη Πασπαλά: Δεν υπάρχει "καλύτερη". Υπάρχουνε, ευτυχώς, πολλές, μα πάρα πολλές σπουδαίες συναυλίες, από διαφορετικούς καλλιτέχνες κι από πολλών ειδών μουσικής.
Peter Gabriel στο Λυκαβηττό, Laurie Anderson στο Brooklyn Academy of Music, Teresa Stratas στην Metropolitan Opera, Dizzie Gillespie, Joni Mitchell, Φλέρυ Νταντωνάκη, Vladimir Ashkenazy αμέτρητες! θα γράφω συνέχεια...
Όλες όμως είχανε κάτι κοινό. Ποιητικότητα, πνευματικότητα, πάθος και την επιθυμία για υπέρβαση...
Βασιλικός: Ήταν το 2005 στη Γερμανία όταν για πρώτη φορά είδα ζωντανά ένα από τα πιο αγαπημένα μου μουσικά έργα, το Requiem του W. A. Mozart. Είχα μπουκώσει σε τέτοιο βαθμό από συγκίνηση που δε με ένοιαζε πια αν φαίνεται ότι κλαίω, αλλά μήπως βγάζω άθελά μου τίποτα περίεργους ήχους και ενοχλώ τους γύρω μου.
Και ποια ήταν η χειρότερη συναυλία;
Έλλη Πασπαλά: Δεν βρίσκω τον λόγο να ξοδεύουμε φαιά ουσία για κάτι που οφείλει να ξεχαστεί κι όχι να μνημονευτεί.
Βασιλικός: Πρέπει να ήταν πάλι κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '80 στην Πάτρα στο Εθνικό Στάδιο που είχα δει τον Bob Dylan. Ήταν είδωλο για μένα και μετά το τέλος της συναυλίας θυμάμαι ακόμα ότι δεν συγκινήθηκα ούτε για ένα λεπτό. Μεγάλη απογοήτευση, κακός ήχος και άθλια συμπεριφορά του ίδιου. Γκρεμίστηκε κάτι μέσα μου τότε για τη μουσική κι όλα αυτά που σήμαινε για μένα, κάτι που δεν ξαναχτίστηκε ποτέ. Ήμουν παιδάκι, βλέπεις.
(Aπ' την περσινή συναυλία του Ντίλαν στην Αθήνα)
Και μία ερωτηση για τις δικές σας συναυλίες: Ποια είναι η αγαπημένη σας, και γιατί;
Έλλη Πασπαλά: Είμαι πολύ τυχερή γιατί βρίσκω τον εαυτό μου να θυμάμαι πολλές "αγαπημένες", και ελπίζω να έχω και στο μέλλον!
Το να σταθώ σε μία με κάνει να νοιώθω "Άκυρη". Η Μουσική είναι ζωντανή, χωρίς τέλος, χωρίς στάση ή σταθμό.
Οι λέξεις "καλύτερη", ή "αγαπημένη" δεν της ταιριάζουνε...
Βασιλικός: Θα πω την πιο πρόσφατη, με την Έλλη στου Παπάγου. Υπήρχε κάτι ανεξήγητο, ένα πείσμα στον αέρα από όλες τις μεριές. Δύσκολη φάση για όλους και τεχνικά και ψυχολογικά λόγω των καταστάσεων συν ότι εγώ την προηγούμενη είχα νοσηλευτεί. Παρ' όλο που όλα έδειχναν πως δεν θα είναι μια καλή βραδιά, εξελίχθηκε σε ένα κλίμα μαγικό και ένιωθες ότι όλοι, μουσικοί και κοινό, σώσαμε μαζί για λίγο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
σχόλια