☛ «Η Ηριάννα Β.Λ., ο Τάσος Θεοφίλου και οι Πυρήνες της Φωτιάς: Μια ενίοτε μεροληπτική Δικαιοσύνη» λεγόταν το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου στο lifo.gr.
Με αυτό διαφώνησε ο apdm, που έγραψε: «Οι αναρχικοί είναι εναντίον του "χαλαρού" συστήματος Δικαιοσύνης. Είναι υπέρ του λαϊκού δικαστηρίου, της ετυμηγορίας διά βοής και της άμεσης εκτέλεσης της ποινής (δηλαδή λιντσάρισμα ή τουφεκισμός). Παρ' όλα αυτά, όταν συλλαμβάνονται οι ίδιοι, εκμεταλλεύονται στο έπακρο το "χαλαρό" σύστημα. Αρνούνται τα πάντα (εκτός από το ότι είναι αναρχικοί), βρίσκουν τους καλύτερους συστημικούς δικηγόρους και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν όλες τις τρύπες και τις εξαιρέσεις των νόμων. Οι πραγματικοί αγωνιστές πάντα παραδέχονταν ευθαρσώς τις πράξεις τους. Οι αγωνιστές της αριστεράς πάντα παραδέχονταν τις πράξεις τους, ακόμη και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αυτοί τι είδους αγωνιστές είναι δεν μπορώ να καταλάβω. Μάσα, καλοπέραση και καμιά καλή γκόμενα είναι τα μόνα που τους ενδιαφέρουν, και φυσικά χωρίς να δουλεύουν για τα ανάλγητα αφεντικά».
«Δηλαδή (αν κατάλαβα καλά από το σχόλιό σας), γνωρίζετε κάτι για την ενοχή των δύο αυτών ανθρώπων;» αντέδρασε η tsatsara.
«Σας έπεισαν τα αποδεικτικά στοιχεία ή απλώς τους κρίνετε λόγω της ιδεολογίας τους; Έπρεπε να παραδεχτούν την ενοχή τους μόνο και μόνο επειδή είναι αναρχικοί;» Το βλαχάκι πρόσθεσε: «Το άρθρο εξετάζει τις περιπτώσεις δύο ανθρώπων οι οποίοι έχουν φορτωθεί κατηγορίες, ενώ τα πειστήρια είναι λίγα κι αυτά προβληματικά (αν μπήκατε στη διαδικασία να διαβάσετε το άρθρο). Εσείς θα επιθυμούσατε να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας ή ένα μεγάλο κομμάτι της νεότητάς σας στη φυλακή, χωρίς να έχετε διαπράξει αξιοσημείωτα ποινικά αδικήματα, λόγω στοχοποιήσεως της ιδεολογίας σας και μόνο; Δεν το νομίζω».
Τέλος, ο apdm απάντησε: «Δεν θέλω κανένας αθώος να καταδικαστεί. Δεν είμαι ειδικός στο DNA και δεν ξέρω αν η Ηριάννα είναι αθώα ή όχι. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς γίνεται πάντα (πάντα, όμως), όποτε συλλαμβάνεται κάποιος αναρχικός, να κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. Π.χ. γίνονται επεισόδια. Συλλαμβάνονται κάποιοι. Όλοι (μα όλοι, λέμε) βρίσκονταν στο κέντρο τυχαία. Άλλος πήγαινε να δει τη γιαγιά του, άλλος κατέβηκε στο κέντρο να αλλάξει μια μπλούζα που ήταν λάθος νούμερο κ.λπ. Φανταστείτε τον Μανώλη Γλέζο να τον έχουν πιάσει οι Γερμανοί και να λέει: "Εγώ δεν ξέρω τίποτα για τη σημαία. Πέρασα από δω γιατί πήγαινα να δω τη γιαγιά μου"».
☛ Για το τέλος του σίριαλ με τον Μπομπ Ντίλαν και το Νόμπελ Λογοτεχνίας έγραψε ο Δημήτρης Πολιτάκης στο «Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά».
«Ας πρόσεχαν ποιον επέλεγαν για το βραβείο...» σχολίασε λακωνικά ο patatasc, ενώ ο Βεβαίως έγραψε: «Ο Ντίλαν μισεί ρόλους που άλλοι του δίνουν, στις διακρίσεις που παίρνει δεν αισθάνεται πάντα σίγουρος, κάνει αυτό που θέλει, όπως νομίζει, όχι όπως θέλουν οι άλλοι, π.χ. θαυμαστές, που φοβάται πολύ! Είναι μυστήριος χωρίς να το παίζει, είναι ο Ντίλαν!».
☛ «Ο Τσβάιχ και η αδύνατη ηρεμία» λεγόταν το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη και σ' αυτό ήρθε ένα από τα πιο θερμά σχόλια της εβδομάδας από τον/την spationaute: «Συγχωρήστε μου το αυτοαναφορικό σχόλιο αλλά, Νικόλα Σεβαστάκη, είσαι ο χρονογράφος της ζωής μου! Κάθε φορά που σε διαβάζω, είναι σαν να παίρνεις τις σκόρπιες σκέψεις μου και τις άρρητες αγωνίες μου και να τις κάνεις λόγο».
«Άρθρα σαν και το παρόν δίνουν πνοή» πρόσθεσε ο F1.8. «Είναι αυτά που με ξαναφέρνουν να διαβάσω εδώ».
«Διαχρονικό το καταληκτικό σας ερώτημα για τη ζωή, όπως και το ερώτημα πολλών για τη λογοτεχνία» κατέληξε το γελαστό νερό:
«Πόσο θα άντεχε ο Ροτ χωρίς την ευγενική "χορηγία" του Τσβάιχ...».
☛ «Τι Ιστορία θέλουμε να διαβάζουμε;» αναρωτήθηκε ο/η AltReality στο άρθρο του Φώντα Τρούσα στο lifo.gr σχετικά με την πολυσυζητημένη άποψη του καθηγητή Στάθη Καλύβα για τη χούντα. «Yπάρχουν τα εθνικά αγιογραφήματα και το nationalist fiction, που μπορείς να αγοράσεις και από εκπομπές τηλεπωλήσεων. Υπάρχει η εθνική εκδοχή που μπορείς να βρεις στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, που έχει πρώτο στόχο τη δημιουργία εθνικής ταυτότητας. Όμως η δημοφιλέστερη μορφή Ιστορίας που καταναλώνουμε είναι η αναχρονιστική. Η μεταφορά, δηλαδή, περασμένων γεγονότων που αφορούν πολύ παλιότερες γενιές στο σήμερα, κρίνοντάς τα όχι με βάση τα δεδομένα της εποχής τους αλλά με τα σύγχρονα (γνωστό και ως 20/20 hindsight). Δυστυχώς, το mainstream του '60 και του '70 ήταν πολύ δεξιότερο απ' ό,τι θεωρούμε σήμερα. Κάντε μόνοι σας μια έρευνα και δείτε τι έλεγαν τα τότε δημοφιλή κόμματα πριν από το πραξικόπημα. Αυτό που προσπαθεί να πει ο Καλύβας είναι ότι η δική μας αντίληψη για το σωστό και το λάθος βασίζεται και πάνω στα λάθη των προηγούμενων. Δεν προσπαθεί να κάνει γκρι τη χούντα, όπως κακώς λέγεται. Απόλυτα ουδέτερος ιστορικός δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί ακόμα τα ρομπότ δεν γράφουν Ιστορία».
Tο άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια