Όπως σίγουρα ήδη ξέρετε, ο Νίκος Καρανίκας έγραψε ένα ξεκαρδιστικό άρθρο, στο οποίο ευλογάει τα γένια του και αυτοπαρουσιάζεται ως σκεπτόμενος και καλλιεργημένος άνθρωπος.
Ναι, ο γνωστός Καρανίκας που δεν μπορεί να γράψει μια πρόταση σωστά
και που ασχολιόταν μ' αυτά
Τώρα αυτοπροβάλλεται σχεδόν ως φιλόσοφος που καταβρόχθιζε βιβλία υψηλής διανόησης και έβλεπε ταινίες των σπουδαιότερων auteur. Μπορεί και να λέει αλήθεια, το θέμα είναι αν καταλάβαινε κι αν του έμενε κάτι. Πάντως λέει πως ενώ οι εχθροί του διάβαζαν Marie Clair και 4 Τροχούς, αυτός κι οι σύντροφοί του ασχολιόταν με Τολστόι, Βάρναλη, Ντοστογιέφσκι, Ρουσσώ Ντιντερό, Ταρκόφσκι, Βισκόντι, Αγγελόπουλο, Λένιν, Μαρξ, Μπακούνιν, Πασκάλ Μπρικνέρ κ.α. (τώρα πώς από Λένιν, Μαρξ και Μπακούνιν έφτασε σε μια μνημονιακή κυβέρνηση που ψηφίζει ναι σε όλα είναι γνωστή υπόθεση).
Δεν υπάρχει αμφιβολία, στο μυαλό μου τουλάχιστον, πως παλιότερα ή ίσως και τώρα, ο μέσος όρος του Αριστερού ήταν/είναι σίγουρα πιο καλλιεργημένος και ψαγμένος απ' το μέσο όρο του δεξιού.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν την (όποια) ανωτερότητα των αριστερών σε ζητήματα κουλτούρας την οικειοποιούνται όλοι οι αριστεροί, ακόμα κι αυτοί που είναι εμφανώς ημιμαθείς ή εντελώς αμόρφωτοι.
Δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί που το παίζουν έξυπνοι γιατί -λόγω μιμητισμού ή για να ρίξουν καμιά γκόμενα όπως λένε οι ίδιοι- αποστήθισαν πέντε ονόματα, έκαναν ότι διάβασαν μερικά βιβλία, κι αποστήθισαν απόψεις άλλων για ταινίες που ποτέ δεν κατάλαβαν.
Πρόκειται για ψευτοκουλτουριάρηδες, και η προσπάθεια του Καρανίκα (το όνομα του οποίου έχει ταυτιστεί με την ανορθογραφία, τη ρηχή σκέψη, την έλλειψη προσόντων και τη Μενεγάκη) να αλλάξει το ίματζ του παίζοντάς το περισπούδαστος και σούπερ ψαγμένος μου θυμίζει τους ανασφαλείς ανθρώπους που πετάνε 15 ονόματα για να εντυπωσιάσουν, αλλά αν προσπαθήσεις να κάνεις μια εις βάθος συζήτηση πχ. για τον Ταρκόφσκι, θα βραχυκυκλώσουν, και θα αποδειχθεί η άγνοιά τους.
Ο Φώντας Τρούσσας έχει γράψει το εξαιρετικό άρθρο Ένα ποιητικό σύμβολο των '70s – τα «Μικροαστικά» των Κηλαηδόνη και Νεγρεπόντη, το οποίο ξαναδιαβάστηκε πολύ σήμερα λόγω του θανάτου του πρώτου.
Εκεί μετέφερε και ένα ποίημα από τα «Μικροαστικά» του Γιάννη Νεγρεπόντη, που δεν μελοποιήθηκε τελικά από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη.
Νομίζω ότι ταιριάζει εξαιρετικά.
Είναι ίσως η καλύτερη απάντηση στην κουλτουριάρικη επιδειξιομανία:
ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ
Αριστερός μικροαστός
φροντίζει και κοιτάζει
για να 'ναι ενήμερος κι αυτός
η τέχνη πια τι βγάζει...
Του Ρίτσου παίρνει τ' άπαντα
ρεπρουντουξιόν κοιτάζει
παιδεύεται, ιδροκοπά
μα νόημα δε βγάζει.
Μα σαν μιλά για ονόματα
λέει πως είν' μεγάλοι
γιατί το λένε διεθνώς
τόσοι και τόσοι άλλοι.
Στερείται δε του σινεμά
ακόμα και του αστείου
αν δε διαβάσει κριτική
του Κώστα Σταματίου!..
