Τον περασμένο μήνα κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις Παπαδόπουλος το παιδικό παραμύθι του Γιάννη Κοντού (με σχέδια του Αλέκου Φασιανού) «Η αρκούδα και το βατραχάκι».
Τις ίδιες μέρες που το βιβλίο έβγαινε στην αγορά, ο πολυβραβευμένος ποιητής έδινε μάχη για τη ζωή του. Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου, στα 71 του.
Διαβάζοντας το μικρό αυτό βιβλίο συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά γιατί το επίθετο "ευθύβολος" τον χαρακτήριζε στις περισσότερες απ' τις νεκρολογίες που γράφτηκαν γι' αυτόν.
Μια αρκούδα γίνεται φίλη μ' ένα βατραχάκι, και περνούν τις διαφορετικές εποχές του χρόνου παρέα, πλατσουρίζοντας στα νερά για να δροσιστούν απ' την κάψα του καλοκαιριού, κρυμμένοι σ' ένα δέντρο για να προστατευτούν απ' τις φθινοπωρινές βροχές, πέφτοντας μαζί σε χειμέριο ύπνο και ξυπνώντας για να αντικρίσουν την ομορφιά της άνοιξης. (Το βατραχάκι έχει κι ένα μυστικό, ταυτόχρονα μαγικό αλλά και αρκετά συνηθισμένο για τα βατράχια των παραμυθιών.)
Τα σχέδια του Φασιανού είναι κι αυτά απροσποίητα, μοιάζουν πρόχειρα, με μολύβι, μισοτελειωμένα. Χωρίς καμία προσπάθεια εντυπωσιασμού.
Θέλει πραγματική τέχνη να είσαι σπουδαίος ποιητής/ζωγράφος και να τιθασεύσεις τον εαυτό σου, προκρίνοντας την απλότητα και την ουσία. Και τελικά να φτιάξεις κάτι που δεν είναι της εποχής του (της εποχής των γκάτζετ, των βιντεοπαιχνιδιών και των περίπλοκων κινουμένων σχεδίων για παιδιά), κάτι που δεν ταιριάζει σε καμία εποχή συγκεκριμένα, άρα ταιριάζει σε όλες.
Κι όταν τελείωσα το διάβασμα του μικρού παραμυθιού, διάβασα στο οπισθόφυλλο τα τελευταία λόγια του Κοντού. Εξηγούσε, εμμέσως, γιατί κάποιος θα μπορούσε να αγοράσει το βιβλίο. Και αντί για υποσχέσεις περί μαγικών ταξιδιών που θα αλλάξουν τη ζωή των ηρώων και των αναγνωστών, με απλότητα και σεμνότητα γράφει μια περίληψη κυριολεκτική, και τελικά όμορφη.
σχόλια