Το πάθος του Δημήτρη Κοντοπίδη για ζωή, με συγκλόνισε όταν τον γνώρισα στο tedx του πανεπιστημίου της Πάτρας πριν λίγο καιρό.
Επρόκειτο να κάνει μια ομιλία για τη ζωή του με την κυστική ίνωση.
Στην Ελλάδα κατά μέσο όρο οι ασθενείς με κυστική ίνωση είναι νεκροί στα 30 τους. Ο Δημήτρης πλησιάζει τα 33.
Γνωρίζοντάς τον από κοντά (μιας και τον είχα ακουστά, και από την υποψηφιότητά του με το Ποτάμι) έπαθα πλάκα, γιατί το πάθος για ζωή που ανέφερα δεν υπήρχε τόσο ή μόνο για τη δική του τη ζωή, αλλά για τη ζωή των συν-ασθενών του. Ταλαιπωριέται και χάνει δυνάμεις τρέχοντας να σώσει ζωές άλλων - με το χαμόγελο στα χείλη.
Πριν την ομιλία του, επειδή ήξερε πως ως παρουσιαστής προλόγιζα όλους τους ομιλητές, ήρθε και με βρήκε. Ήταν ο μόνος που ζήτησε να του πω εκ των προτέρων τι θα πω για αυτόν.
Γιατί; "Γιατί δεν θέλω να πεις τίποτα υπερβολές, δεν έχω πετύχει κάτι όπως οι άλλοι ομιλητές" μου είπε. Το πέρασα για ψευτομετριοφροσύνη, αλλά το εννοούσε. "Σε παρακαλώ, μην πεις τίποτα μελό! Υπόσχεσαι;"
Υποσχέθηκα και έσβησα τις δύο απ' τις τρεις παραγράφους του προλόγου μου, γιατί και τον εκθείαζαν, και μελό ήταν. Και τον προλόγισα με τον πιο απλό τρόπο.
Αυτός είναι ο Δημήτρης Κοντοπίδης, και η ομιλία του αξίζει να μοιραστεί:
σχόλια