Επί δέκα χρόνια απευθύνεται σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς στην ελληνική επικράτεια προκειμένου να πετύχει την διάσωση του κινηματογραφικού του αρχείου. Ως σήμερα δεν είχε πάρει καμία απάντηση. Η πρόσφατη μείωση των συντάξεων και το τέλος ακινήτων που καλείται να πληρώσει για τον χώρο που φυλάσσει το αρχείο του έφεραν τον 86χρονο κ. Νίκο Μπιλιλή, έναν από τους ιστορικότερους κινηματογραφιστές επικαίρων της χώρας μας, να σκέφτεται να παρατήσει οριστικά την προσπάθειά του. (Ευχαριστώ την Εύη που μου το έστειλε - δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ.)
«Μέσα στο αρχείο υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα από την νεότερη ιστορία της πόλης και όλης της χώρας.Όπως η επίσκεψη του προέδρου Ντε Γκωλ το 1963 στη Θεσσαλονίκη, ο σεισμός της Μεγαλόπολης το 1965, το δημοψήφισμα της Χούντας το 1973 ή ακόμα και ιστορικές κινηματογραφικές στιγμές, όπως μια ανατύπωση κάποιας εκ των πρώτων κινηματογραφικών προβολών των αδερφών Λυμιέρ» λέει ο ίδιος. Συνολικά το υλικό με ιστορικά κινηματογραφημένα στιγμιότυπα που καλύπτουν την νεότερη ιστορία της Ελλάδας, από το 1911 έως το 1990, ξεπερνά τα 80.000 μέτρα φιλμ. «Σε αυτά πρέπει να προστεθούν χιλιάδες ελληνικές και ξένες ταινίες, φωτογραφίες από την αθλητική ιστορία της πόλης και άλλα πολλά».
Πριν από λίγες μέρες ο κ. Μπιλιλής έστειλε ανοικτή επιστολή προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κοινοποιώντας την κατάστασή του, καθώς και τον κίνδυνο τον οποίο διατρέχει το αρχείο του. Από ό,τι φαίνεται, για πρώτη φορά μετά από τόσες προσπάθειες, κάποιοι εμφανίστηκαν πρόθυμοι να τον ακούσουν. «Την Τετάρτη είχα συνάντηση με τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου της Θεσσαλονίκης. Συζητήσαμε την προοπτική το αρχείο να μεταφερθεί στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Δεν πήρα καμία συγκεκριμένη δέσμευση, όμως τουλάχιστον για πρώτη φορά κάποιος δέχτηκε να με συναντήσει και φάνηκε να ενδιαφέρεται για το θέμα» τονίζει.
Πριν ο δήμος της Θεσσαλονίκης δείξει καταρχήν ενδιαφέρον για την αξιοποίηση του κινηματογραφικού υλικού ο κ. Μπιλιλής είχε φτάσει σε τέτοια απελπισία που είχε αποφασίσει να κάνει κάτι που ως τώρα αρνιόνταν πεισματικά. «Ο στόχος μου ήταν το αρχείο να μείνει εντός Ελλάδας. Όμως είχα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο απογοήτευσης που πλέον σκεφτόμουν να απευθυνθώ στο εξωτερικό».
Σαν κινηματογραφιστής σταμάτησε να εργάζεται από το 2000. Όμως ακόμα και σήμερα δηλώνει έτοιμος να πάρει την κινηματογραφική κάμερα στον ώμο και να τραβήξει πλάνα, "αρκεί να υπάρχει κάποιο σημαντικό γεγονός."
-----
*Απ' ό,τι φαίνεται η ιστορία θα έχει αίσιο τέλος, δεν πειράζει όμως και να πιέσουμε λίγο περισσότερο το Δήμο Θεσ/νίκης - γι' αυτό ανεβάζω αυτό το ποστ, πόσω μάλλον όταν αυτή η ιστορία σέρνεται τόσο καιρό.
Δείτε το ρεπορτάζ που παίχτηκε στο Mega πριν από τέσσερα χρόνια!
Και τότε απειλούσε πως θα το δώσει στο εξωτερικό! Αλλά τίποτα...
Και να φανταστείτε ότι τότε δεν ήμασταν χρεοκοπημένοι, ούτε πιστεύαμε πως δεν υπήρχαν λεφτά, (αντίθετα, ο Καραμανλής μας έλεγε ότι η οικονομία μας ήταν και καλά η πιο θωρακισμένη της Ευρώπης)! Παρ' όλα αυτά δεν είχαν περισσέψει τότε ούτε λίγα χρήματα για να σωθεί ο κινηματογραφικός θησαυρός]
Ο Νίκος Μπιλιλής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927. Στο χώρο του κινηματογράφου μπήκε το 1935. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και στη Ρώμη. Είναι πτυχιούχος της Εμπορικής Σχολής, της Ανώτατης Δραματικής Μουσικής, Σκηνοθεσίας, Κινηματογράφου και Διεύθυνσης Φωτογραφίας. Εκτός από κινηματογραφιστής και οπερατέρ, ο Νίκος Μπιλιλής έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Έγραψε δεκάδες άρθρα, ποιήματα, χρονογραφήματα, σάτιρες. Το 1960 ίδρυσε με τον αείμνηστο Κώστα Μαυροειδή το πρώτο και μοναδικό κινηματογραφικό στούντιο της Θεσσαλονίκης Αρμονία Films. Το 1961 άρχισε να συνεργάζεται ως ανταποκριτής κινηματογραφικών επικαίρων, ξένων και ελληνικών, και το 1963 διορίστηκε ανταποκριτής των ελληνικών κινηματογραφικών επικαίρων του υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως. Το 1965 ίδρυσε, με τρεις ακόμη συνεργάτες του, τον πρώτο τηλεοπτικό σταθμό της χώρας στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος λειτούργησε μέχρι το 1972. Το 1976, με την ίδια μονάδα παραγωγής και εξαγωγής κινηματογραφικών επικαίρων, άρχισε τις εκπομπές του στη σημερινή ΕΤ3, όπου εργάστηκε μέχρι το 1984.
σχόλια